ῆς (ἡ) [ῠ]
   I (φεύγω, fuir) :
      1 fuite, OD. 10, 117 ; 22, 306, etc. ; au pl. XÉN. Hipp. 5, 6 ; PLAT. Leg. 638 a, etc. ; φ. ἰσχυρά, XÉN. Cyr. 7, 1, 26, grande déroute ; ἐν φυγῇ, PLAT. Lach. 182 b, en fuite ; de même, dans les locut. φυγῇ φεύγειν, PLAT. Conv. 195 b ; LUC. Ind. 16 ; ou φυγῇ ἀναχωρεῖν, PLAT. Conv. 221 a, se retirer en fuyant ; εἰς φυγὴν τραπέσθαι, HDT. 8, 89 ; ὁρμᾶσθαι, EUR. Rhes. 143 ; ὁρμᾶν, XÉN. Cyr. 4, 2, 28, être mis en fuite ; φυγὴν αἴρεσθαι, ESCHL. Pers. 481 ; EUR. Rhes. 54 ; ou ποιεῖσθαι, PLAT. Leg. 737 a, prendre la fuite ; φυγὴν ποιεῖν τοῖς πολεμίοις, XÉN. Cyr. 1, 4, 22, mettre les ennemis en fuite ; avec double dat. : φυγᾷ ποδὶ ἴχνος χρυσεοσάνδαλον φέρειν, EUR. Or. 1468, litt. prendre la fuite en courant avec ses sandales d’or ; cf. EUR. El. 216 ; avec le gén. de la chose que l’on fuit, EUR. Hel. 805, Cycl. 44 ; PLAT. Def. 416 a, Tim. 69 d ; PLUT. M. 159 c, 997 e, etc. ;
      2 place de refuge, lieu de refuge, de retraite, DS. 17, 78 ;
   II (φεύγω, être banni) : bannissement, exil, EUR. Hipp. 37 ; PLAT. Ep. 350 c, etc. ; ἐκ γῆς, SOPH. O.R. 659, exil hors de son pays ; φυγὴν δικάζειν τινί, ESCHL. Ag. 1386, prononcer contre qqn la peine du bannissement ; φυγὴν ἐπιϐάλλειν τινί, HDT. 7, 3, imposer l’exil à qqn ; ζημιοῦν φυγῇ τινα, EUR. Or. 900 ; PLAT. Gorg. 516 d ; φυγὴν καταγιγνώσκειν τινός, LYC. 143, 19 ; ou καταδικάζειν τινός, LUC. Per. 10, condamner qqn à l’exil ; φυγῆς τιμᾶσθαι (s.-e. δίκην) PLAT. Ap. 37 c, être condamné à l’exil ; collectiv. ἡ φυγή, les bannis, les exilés, ESCHL. Suppl. 76 ; THC. 8, 64 ; φυγὴν φεύγειν, LYS. 136, 41, être banni ; XÉN. Hell. 5, 2, 9, etc. ; au plur. αἱ φυγαί, m. sign. PLAT. Leg. 682 e ; PLUT. Flam. 12.

➳ Dor. φυγά [ᾱ] EUR. Or. 1468, etc.

Étym. φεύγω, cf. lat. fuga.

ἡ, (< φεύγω) flight in battle, ἀΐξαντε φυγῇ Od. 10.117; οὐδέ τις ἀλκὴ… οὐδὲ φ. 22.306; ἐς φ. ἐτράποντο Hdt. 8.89; ἐς φ. ὁρμᾶσθαι, ὁρμᾶν, E. Rh. 143, X. Cyr. 4.2.28; φυγὴν αἱρεῖσθαι, ἀρεῖσθαι, A. Pers. 481 (sed leg. αἴρονται), E. Rh. 54; ἰσχυρὰν τὴν φ. τοῖς πολεμίοις… ἐποίει X. Cyr. 1.4.22; ἰσχυρὰ φ. ἐγένετο ib. 7.1.26; generally, flight, Ev. Matt. 24.20; φ. ἑλέσθαι take to flight, PGnom. 102 (ii AD); dat. φυγῇ, used adverbially, in hasty flight, φυγᾷ πόδα νωμᾶν S. OT 468 (lyr.); φυγᾷ ποδὶ ἴχνος ἔφερε E. Or. 1468 (lyr.); φ. ἐξαλύξωμεν ποδί Id. El. 218, cf. Ba. 437, Hec. 1066 (lyr.); φεύγειν φ., φ. ἀναχωρεῖν, Pl. Smp. 195b, 221a; φ. φευκτέον Luc. Ind. 16; pl., ἐν ταῖς φυγαῖς, of the flight of the country people of Attica into the city, in the Pelop. war, Ar. Ec. 243; φεύγουσί τινας οὐκ αἰσχρὰς φ. Pl. Lg. 706c.
flight or escape from a thing, avoidance of it, c. gen., γάμον A. Supp. 395 (lyr.); νόσων ἀμηχάνων φυγὰς ξυμπέφρασται S. Ant. 364 (lyr.), cf. OC 280; λέκτρων φυγαί E. Hel. 799; ἀγαθῶν φυγάς Pl. Ti. 69d; τῶν σιτίων Gal. 15.180; opp. αἵρεσις, Epicur. Ep. 3 p. 62U., al., cf. S.E. P. 1.87; τὰς ὀρθὰς αἱρέσεις καὶ φ. Phld. Herc. 1251.11; opp. δίωξις, Epicur. Sent. 25.
place of refuge, D.S. 17.78.
slipping of a bandage, Hp. Off. 9.
banishment, exile, νῦν μὲν δικάζεις ἐκ πόλεως φυγὴν ἐμοί A. Ag. 1412, cf. Ch. 254; ἐκ γῆς S. OT 659, etc. ; ἐνιαυσία ἔκδημος φ. E. Hipp. 37; τῆς φυγῆς ἧς αὐτοὶ ἔφυγον Lys. 13.74; συμφυγεῖν τὴν φ. ταύτην (sc. ὑμῖν) to go into banishment with… Pl. Ap. 21a; φυγὴν ἐπιβαλὼν ἑωυτῷ imposing banishment on oneself Hdt. 7.3; φυγῇ ζημιοῦν E. Or. 900, cf. IG1². 39.7, Pl. Grg. 516d; φυγὴν καταγνῶναί τινος And. 1.106, Lys. 14.38; φυγῆς τιμήσασθαι (sc. δίκην) the penalty of exile, Pl. Ap. 37c, cf. Cri. 52c; ἐπὶ φόνῳ… φ. Decr. ap. And. 1.78 (dub.l.); τῆς πατρίδος φ. ποιήσασθαι Lys. 3.42; εὐθύνας… εἶναι… πλὴν φυγῆς καὶ θανάτου καὶ ἀτιμίας IG l.c. 73; pl., E. Hipp. 1043, Pl. Prt. 325b, etc. ; φυγὰς ἐμὰς χθονός E. Med. 400; φυγαὶ καὶ διώξεις Pl. Lg. 638a. as a collect. Noun, = φυγάδες, body of exiles or refugees, A. Supp. 74 (lyr.), Th. 8.64, Aeschin. 2.143; κατάγειν τὴν φυγήν to recall them, X. HG 5.2.9; pl., συλλέξαι τὰς φυγάς Pl. Lg. 682e, cf. Plu. Flam. 12.

ἡ, die Flucht ; Od. 10.117, 22.306 ; Aesch. Pers. 462, 473 u. öfter, wie Soph., auch im plur., τόσων δ' ἀμηχάνων φυγὰς ξυμπέφρασται Ant. 360, d.i. Heilmittel ; αἱ φυγαί auch Ar. Eccl. 243 ; in Prosa ; φυγῇ φεύγειν Plat. Symp. 195b, u. öfter ; auch im plur., Valcken Eur. Hipp. 1043. – Bes. Landesverweisung, Verbannung, νῦν μὲν δικάζεις ἐκ πόλεως φυγὴν ἐμοί Aesch. Ag. 1386 ; δημήλατος Suppl. 609 ; ἐμοὶ ζητῶν ὄλεθρον ἢ φυγὴν ἐκ τῆσδε γῆς Soph. O.R. 659 ; φυγῇ ζημιοῦν Eur. Or. 898, u. öfter ; φυγὴν ἑωυτῷ ἐπιβαλὼν ἐκ Λακεδαίμονος, sich selbst Verbannung aus Lazedämon auflegend, Her. 8.3 ; φυγὴν καταγιγνώσκειν τινός Andoc. 1.106 ; Lys. 14.38 ; φυγὴν φεύγειν, landflüchtig sein, in der Verbannung leben, Plat. apol. 21a ; φυγαῖς ἐζημιωμένος Isocr. 4.116 ; θάνατον ἢ φυγὴν τῇ τιμωρίᾳ τὸ τέλος ἐπιτιθείς Plat. Legg. V.735e, u. sonst. – Auch = οἱ φυγάδες, die Landesverwiesenen, Verbannten, κατάγειν τὴν φυγήν Xen. Hell. 5.2.9 ; vgl. Thuc. 8.64 ; Aesch. 2.143 ; κατάγειν τὰς φυγάς Plut. Flamin. 12 ; auch bei Plat. Legg. III.682e ist τὰς τότε φυγάς bessere Lesart als τοὺς τότε φυγάδας. – Adjektivisch = φυγάς erklärt man es Eur. Or. 1468, El. 216, φυγῇ ποδὶ ἴχνος ἔφερεν, φυγῇ ἐξαλύξωμεν ποδί, richtiger aber werden die beiden dat. unabhängig voneinander genommen, in der Flucht, fliehend mit dem Fuße.

φυγή, -ῆς, ἡ
(< φεύγω), [in LXX chiefly for מָנוֹס and cogn. forms ;]
flight: Mat.24:20.†
(AS)