η, ον, litt. qui est en route (cf. πρὸ ὁδοῦ, IL. 4, 382), p. suite, qui est parti :
      1 en parl. de pers. ESCHL. Suppl. 843 ; SOPH. Ant. 15, etc. ; avec un verbe de mouv. EUR. I.T. 1289 ; SOPH. Ph. 561, etc. ; en parl. de navigation, ANT. 132, 45 ; en parl. d’un mort, SOPH. El. 848, 1152, etc. ;
      2 fig. en parl. de choses, SOPH. O.C. 660, Aj. 264, etc. ; EUR. Andr. 1079, etc.

➳ Seul. aux nom. sg. et pl., une fois au gén. sg. SOPH. Aj. 257, et en prose, seul. ANT. l. c. ; PLUT. M. 655 a ; ARSTD. t. 1, 161, etc. ; LUC. M. cond. 24 ; fém. -ος, SOPH. El. 807 ; EUR. I.T. 154, etc. ; PLUT. M. 1038 e, 1065 d, etc.

Étym. crase p. πρὸ ὁδός, avec déplacement de l’aspiration de ὁδός.

η, ον, also ος, ον S. El. 807, E. IT 154 (lyr.), Plu. 2.263a; (contr. from πρὸ ὁδοῦ, as φροίμιον from προοίμιον, φρουρός from Προορός) : — gone away, clean gone (as Hom. says in full, οἱ δ’ ᾤχοντο ἰδὲ πρὸ ὁδοῦ ἐγένοντο, Il. 4.382); of persons, gone, fled, departed, φ. ἐστι S. Ant. 15, etc. ; φ. ἐξ οἴκων, δόμων ἄπο, E. Alc. 94 (lyr.), Andr. 73; σκηνὰς ἐς ἱεράς Id. Ion 804; βεβᾶσι φ. Id. IT 1289; οἴχεται φ. Ar. Ach. 210 (lyr.); c. part., φροῦδοί [εἰσι] διώκοντές σε they are gone in pursuit, S. Ph. 561; φ. ἀναρπασθείς Id. El. 848 (lyr.); φ. ἐξῳκισμένοι Ar. Pax 197; φ. ἦ πλέων Antipho 5.29; also of the dead, φ. αὐτὸς εἶ θανών S. El. 1152; Ἀντίλοχος αὐτῷ φ. Id. Ph. 425, cf. E. Tr. 41, al. ; φ. ἐς ᾍδην Id. Med. 1110 (anap., folld. by θάνατος wh. is corrupt).
undone, ruined, ib. 722, Heracl. 703 (anap.), Or. 390. of things, gone, vanished, φροῦδα τἀπειλήματα S. OC 660; οὑμοὶ λόγοι πρὸς αἰθέρα φ. E. Hec. 335; φ. σοι θυσίαι Id. Tr. 1071 (lyr.); ἐλπίδες Id. Ion 866 (anap.); τὰ δ’ ἐν δόμοις δαπάναισι φ. Id. HF 592; φρούδη μὲν αὐδή, φροῦδα δ’ ἄρθρα they are gone, i.e. refuse their office, Id. Andr. 1078, cf. Ar. Nu. 718 (anap.). — Rarely found in any case but nom. sg. and pl. ; gen. sg. once in S., Aj. 264. — Trag. word, once in Antipho l.c. ; freq. in later Prose, as Luc. Merc. Cond. 24, Aristid. 1.161J. ; acc. is found in Plu. Pyrrh. 31, 2.405f.

3, auch 2 Endgn (zsgzn aus πρὸ ὁδοῦ, wie φροίμιον aus προοίμιον), fürder des Weges, fort, hinweg ; φροῦδός ἐστι, er ist fort, entflohen (vgl. Il. 4.382 οἱ δ' ᾤχοντ' ἠδὲ πρὸ ὁδοῦ ἐγένοντο), Aesch. Suppl. 843 ; Soph. Phil. 557 u. oft ; φροῦδος ἦν πλέων εἰς – Antiph. 5.29 ; φροῦδοι ἐξῳκισμένοι Ar. Av. 197 ; φροῦδος αὐτὸς εἶ θανών Eur. El. 1152. – Auch von Sachen, ἐλπίδες φροῦδοι Eur. Ion 866, die Hoffnungen sind entschwunden ; φρούδη μὲν αὐδή, φροῦδα δ' ἄρθρα, die Stimme ist weg, die Füße sind dahin, versagen ihre Dienste, Andr. 1078 ; φρούδου κακοῦ Soph. Aj. 257. Andere Casus scheinen nicht vorzukommen.
• Adv. φρούδως.