(f. ίσω, att. -ιῶ ; pf. pass. πεφόρτισμαι) charger d’un fardeau, acc. NT. Luc. 11, 46 ; BABR. 116, 3 ; au pass. LUC. Nav. 45 ; NT. Matth. 11, 28 ;

Moy. charger sur un vaisseau, embarquer, acc. HÉS. O. 688 ; MACH. (ATH. 582 f).

Étym. φόρτος.

load, φορτίσας τὸν ὄνον Babr. 111.3; φορτία φ. τινάς load them with burdens, Ev. Luc. 11.46; περισσῇ δαπάνῃ φ. τὰ κοινά Dörner Erlass des Statthalters von Asia Paullus Fabius Persicus 16; ὑδατὶς φορτίζουσα τὸν ὀφθαλμόν encumbering, Paul.Aeg. 6.14; αὐχένα φ. Aenigma Sphingis (ap. Sch. E. Ph. 50); — Med., τὰ μείονα φορτίζεσθαι ship the smaller part of one΄s wealth, Hes. Op. 690; φορτιούμενος μέλι to carry away a load of honey, Macho ap. Ath. 13.582f; metaph, φυτεύειν καὶ φ. Phld. Vit. p. 33J. — Pass., to be heavy laden, πεφορτισμένος Ev. Matt. 11.28, cf. Luc. Nav. 45.

belasten, befrachten, beladen, Sp. – Im med., τὰ μείονα φορτίζεσθαι, den kleinern Teil seines Vermögens in sein Schiff laden, Hes. O. 692.

φορτίζω
(< φόρτος), [in LXX: Eze.16:33 (שָׁחַד) * ;]
to load: with dupl. accusative, Luk.11:46; pass., to be laden: metaph. (EV, heavy laden), Mat.11:28.†
(AS)