α, ον, mauvais, vain, frivole, chétif, sans valeur, d’où :
      1 insignifiant, SOL. (STOB. Fl. 9, 25) ; HDT. 1, 120 ; p. opp. à μέγα, PD. P. 1, 169 ; joint à μικρός, DÉM. 37, 173, 312, etc. ; DH. 10, 5, etc. ; au compar. joint à ἐλάσσονα, HDT. 7, 8 ;
      2 vilain, laid, HDT. 6, 61 ; fig. ESCHL. Pers. 217 ;
      3 désagréable à entendre, AR. Pax 95 ; SOPH. Aj. 1162, 1322 ; O.C. 1429 ; ISOCR. 317 ; DÉM. 461, 597, etc. ; φλαῦρόν τι λέγειν τινά, PLAT. Ep. 360 c ; AR. Nub. 834, etc. dire du mal de qqn ; φλ. τι λέγειν περί τινος, XÉN. Cyr. 8, 2, 12 ; ISOCR. 97, 236, etc. ; DÉM. 553, 581 ; PLUT. T. Gracch. 10, dire du mal de qqn ou de qqe ch. ; κατά τινος, DÉM. 554, m. sign. ; abs. φλαῦρα, paroles désagréables à entendre, propos de mauvais augure, p. opp. à εὐφημεῖν, AR. Pax 96 ; φλαῦρόν τι δρᾶν, HPC. 391, 32 ; ou πάσχειν, EUR. Andr. 732, commettre ou souffrir qqe violence ; φλ. τι πάσχειν, PLUT. Virt. mor. 9, etc. subir qqe ch. de désagréable ; p. opp. à ἀγαθός, PLAT. Men. 92 c, Epin. 988 d ; avec un inf. SOPH. O.C. 395 ; subst. τὸ φλαῦρον, partie faible ou insuffisante d’une chose, insuffisance, inutilité, p. opp. à τὸ χρηστόν, HPC. Epid. 6, 2, 29, à τὰ ἀγαθά, PLUT. Æmil. 36 ; joint à σμικρά, p. opp. à μεγάλα ἀγαθά, PLAT. Pol. 273 c.

• Cp. φλαυρότερος, HDT. 1, 99 ; • Sup. φλαυρότατος.

Étym. cf. φαῦλος.

α, ον, = φαῦλος (EM 128.57), first in Sol. 13.15, Pi. P. 1.87, prevailing in Ion. Prose, and freq. in Att. (v. infr. I. 2 and III); mostly of things, petty, paltry, trivial, Sol., Pi. ll. cc. ; ἀποσκήψαντος τοῦ ἐνυπνίου ἐς φλαῦρον having come to a trivial ending, Hdt. 1.120.
indifferent, bad, χώρην τῆς νῦν ἐκτήμεθα οὐκ ἐλάσσονα οὐδὲ φλαυροτέρην Id. 7.8. αʹ; φ. σημεῖον Hp. Aph. 6.52; εἴ τι φ. εἶδες A. Pers. 217 (troch.); opp. ἀγαθός, Pl. Men. 92c; opp. καλός, Democr. 63; φλαῦρ’ ἔπη μυθούμενος S. Aj. 1162; κλύειν φλαῦρα ib. 1323; φλαῦρον ἐργάσασθαί τινα to do one a mischief, Ar. Nu. 1157; φλαῦρον εἰπεῖν τινας speak disparagingly of them, ib. 834, cf. Lys. 1045 (lyr.); περί τινος Antipho 5.30, Isoc. 5.76; τῆς δόξης ταύτης φ. τι καταγιγνώσκειν Id. 15.297; φ. τι ἀπολαῦσαί Id. 8.81; γέροντα δ’ ὀρθοῦν φλαῦρὸν ὃς νέος πέσῃ it is a poor thing, S. OC 395. less freq. of persons, οὐ φλαυροτάτους… τιμωρούς not the least distinguished…, Hdt. 7.171; τῆς στρατιῆς τὸ φλαυρότατον the least serviceable part, Id. 1.207; οἰκίης οὐ φλαυροτέρης not meaner, Id. 1.99.
shabby, plain, of personal appearance, τὸ εἶδος φ. Id. 6.61.
bad, opp. χρηστός, E. Med. 1103 (anap.). Adv., -ρως ἔχειν to be ill, Hp. Mul. 1.26, Hdt. 3.129, 6.135, Pl. Sph. 228b; φ. ἔχειν τινός to be ill off for a thing, Th. 1.126; φ. ἔχειν τὴν τέχνην have a slight knowledge of… Hdt. 3.130; φ. πρῆξαι τῷ στόλῳ to fare badly with… Id. 6.94; φ. ἀκούειν to be ill spoken of, Id. 7.10. ηʹ; φ. λέγειν ὑπέρ τινος Ael. VH 8.17; φ. ἰέναι, of the καταμήνια, Hp. Steril. 241.

eigtl. att. statt φαῦλος, aber auch bei Her. die vorherrschende Form, s. Schweigh. zu 1.120 ; auch bei Pind. P. 1.87;
schlecht, gering, nichtsnutzig, garstig usw.; εἴ τι φλαῦρον εἶδες Aesch. Pers. 213 ; Soph. Aj. 1302 ; φλαῦρ' ἔπη μυθούμενος 1141 ; Ggstz χρηστός Eur. Med. 1103 ; φλαῦρον οὐδὲν δρᾶν Ar. Lys. 1041 ; auch φλαῦρον εἰπεῖν τινα, Nub. 824, Lys. 1044 ; Ggstz ἀγαθός Plat. Men. 92c ; Polit. 273c u. öfter, wie Folgde ; οὐδὲν ἂν φλαῦρον εἴποιμι Dem. 24.127, vgl. 158, u. sonst.
• Adv., φλαύρως ἔχειν, sich schlecht befinden, Her. 3.129, 6.135 ; φλαύρως ἔχειν τὴν τέχνην, in Beziehung auf die Kunst, d.h. die Kunst schlecht verstehen, 3.130 ; φλαύρως πρῆξαι τῷ στόλῳ, mit der Flotte Unglück haben, 6.94 ; φλαύρως ἀκούειν, wie male audire, in schlechtem Rufe stehen od. gescholten werden, 7.10.7 ; τῶν φλαύρως ἐχόντων Plat. Soph. 228b.