φιλο·δέσποτος, ος, ον [ῐ]
      1 qui aime à avoir un maître, qui aime à servir, THGN. 847 ;
      2 qui aime son maître, HDT. 4, 142 ; en parl. de chiens, PLUT. M. 491 c ; τὸ φ. LUC. Fug. 16, l’amour pour un maître.

Étym. φ. δεσπότης.

ον, loving one΄s lord or master, ἀνδράποδα φ. slaves that hug their chains, cringing slaves, Hdt. 4.142, cf. Com.Adesp. 24.13 D. ; φύσει φ. D.S. 17.66; φιλόδουλοι καὶ φιλοδέσποτοι J. BJ 4.3.10; δῆμος φ. Thgn. 849; in good sense, φ. ἀπελεύθερος MAMA 4.336 (Eumeneia); of dogs, Plu. 2.491c; τὸ φ. Luc. Fug. 16; φ. θεραπεῖαι Ph. 1.474; as Subst., title of plays by Timostratus, AB 80 (where dat. -τῃ), Theognetus, Ath. 14.616a, and Sogenes, IG2². 2323.157.

seinen Herrn, Gebieter liebend ; Theogn. 847 ; Eur. Ion 709 ; ἀνδράποδα φιλοδέσποτα, die Zwingherren liebende Knechte, Her. 4.142 ; Sp., wie Ael. H.A. 6.62.