(f. φεύξομαι, ao.2 ἔφυγον [ῠ] pf. πέφευγα, pass. ao. ἐφεύχθην, pf. πέφυγμαι) :
A  I fuir, càd. :
      1 intr. prendre la fuite, abs. p. opp. à διώκω, IL. 22, 157, etc. ; le lieu d’où l’on fuit avec ἀπό, ἐκ ou ὑπέκ et le gén. ou avec le gén. seul : φ. ἀπό τινος, OD. 12, 120, fuir loin de qqn ; ἀπὸ τῶν τειχῶν, XÉN. Cyr. 7, 2, 4, fuir des remparts ; ἐκ πολέμοιο, IL. 7, 118 ; 11, 589, s’enfuir du combat ; ἐκ θανάτοιο, IL. 20, 350, etc. échapper à la mort ; ἐκ κακῶν, SOPH. Ant. 437 ; ou ὑπὲκ κακοῦ, IL. 15, 700, échapper aux maux, au malheur ; τῆς νόσου, SOPH. Ph. 1044, être délivré de la maladie ; le n. du lieu où l’on fuit avec ἐς, πρός, ἐπί, etc. : φ. ἐς πατρίδα, IL. 2, 140, etc. fuir dans sa patrie ; ἐς νῆας, IL. 10, 366, dans les vaisseaux ; ἐς τὰ τείχη, XÉN. Hell. 4, 2, 23, derrière les murs ; ἐπὶ Σάρδεων, XÉN. Cyr. 7, 2, 1, à Sardes ; πρὸς τὸ ὄρος, XÉN. Hell. 3, 5, 11, vers la montagne ; πρός τινα, PLUT. M. 205 c, auprès de qqn ; ἐνθένδε ἐκεῖσε, PLAT. Theæt. 176 a, de ce lieu dans cet autre ; πῆ ; IL. 8, 94, par où ? πόσε ; IL. 16, 422 ; OD. 6, 199, dans quelle direction ? ποῖ χθονός ; ESCHL. Suppl. 777, etc. en quel lieu de la terre ? le n. de lieu par où l’on fuit à l’acc. : τὴν παρὰ θάλασσαν ὁδόν, HDT. 4, 12, fuir par la route le long de la mer ; παντοῖα χωρία, XÉN. Eq. 8, 10, fuir par des lieux de toute sorte, càd. sans choisir son chemin ; φεύγειν ὑπό τινος, IL. 21, 554 ; HDT. 4, 125 ; 5, 30, fuir devant qqn (litt. par le fait de qqn) ; pléonast. : φυγῇ φεύγειν, PLAT. Conv. 195 b, etc. prendre la fuite ; ou avec l’acc. φ. φυγὰς αἰσχράς, PLAT. Leg. 706 c, fuir honteusement ; au prés. et à l’impf. pour marquer l’intention de fuir, p. opp. aux compos. ἀποφεύγω, ἐκφεύγω, καταφεύγω, etc. qui marquent l’action de fuir comme accomplie : βέλτερον ὃς φεύγων προφύγῃ κακὸν ἠὲ ἁλώῃ, IL. 14, 81, il est dans une meilleure situation celui qui voulant fuir le malheur échappe que celui qui est pris ; cf. HDT. 4, 23 ; 5, 95 ; EUR. Ph. 1216 ; AR. Ach. 177 ; PLAT. Hipp. ma. 292 a, p. ext. courir, PD. P. 9, 215, etc. ;
      2 tr. fuir, éviter, échapper à : τινά, HOM. ATT. à qqn ; τι, HOM. ATT. à qqe ch. (πόλεμον ἠδὲ θάλασσαν, OD. 1, 12, aux périls de la guerre et de la mer ; χεῖράς τινος, IL. 21, 93, aux mains de qqn, etc.) ; avec un suj. de chose : ἡνίοχον φύγον ἡνία, IL. 23, 465, les rênes échappèrent au conducteur ; cf. IL. 8, 37 ; 11, 128 ; avec double acc. : ποῖόν σε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων ; IL. 4, 350, etc. ; OD. 1, 64, etc. quelle parole s’est échappée de la barrière de tes dents ? abs. τὸ φεῦγον, XÉN. Eq. 10, 9, la partie de la bride qui sort (de la bouche du cheval) ; avec l’inf. : διδάξαι ἔφυγες, PLAT. Ap. 26 a, tu as refusé d’enseigner ; cf. HDT. 4, 76 ; PLAT. Ep. 316 b ;
   II s’enfuir de sa patrie par suite d’une faute commise, IL. 9, 478 ; OD. 13, 259 ; 15, 276, etc. ; d’où être exilé, être banni : ὑπὸ τοῦ δήμου, XÉN. Hell. 1, 1, 27, être banni par le peuple ; ἐκ τῆς πατρίδος, XÉN. An. 1, 3, 3 ; ou avec l’acc. : πατρίδα, OD. 15, 228 ; XÉN. Cyr. 3, 1, 24 ; τὴν ἑαυτοῦ, THC. 5, 26, être banni de sa patrie ; avec un rég. de temps ou de manière : ἀειφυγίαν, PLAT. Leg. 871 d, 881 b ; ou ἐν ἀειφυγίᾳ, PLAT. Leg. 877 c, être exilé pour toujours ; abs. οἱ φεύγοντες, THC. 1, 24 ; XÉN. Ages. 7, 6, etc. les exilés ; p. suite, vivre en exil, HDT. 6, 103 ; ESCHL. Ag. 1668, etc. ;
   III t. de droit, être accusé ou défendeur : γραφήν, PLAT. Euthyphr. 6 a, etc., ou δίκην, AR. Nub. 167 ; PLAT. Ap. 19 c, Euthyphr. 8 c, etc. être accusé ou défendeur dans un procès ; ὑπό τινος γραφὴν φεύγειν, XÉN. Mem. 4, 4, 4 ; ou δίκην φεύγειν, DÉM. 1184 fin, être accusé par qqn ; φ. φόνου δίκην, ANT. 130, 17 ; ou simpl. avec le gén. du grief ; φ. φόνου, LYS. 118, 42, etc. être accusé de meurtre ; φ. ξενίας, AR. Vesp. 718, être accusé d’usurper les droits de citoyen (litt. d’être étranger) ; avec une prép. : φ. περί τινος, ANT. 140, 39 ; ou ἐπί τινι, DÉM. 548, 29, être accusé de qqe ch. ; avec le gén. du grief et le gén. de la pers. qui accuse : φ. ἀσεϐείας ὑπό τινος, PLAT. Ap. 35 d, être accusé d’impiété par qqn ; avec double gén. de cause : τοσούτων χρημάτων φεύγων ἐπιτροπῆς, DÉM. 990, 15, poursuivi pour une si grande somme dans la gestion de la tutelle ; abs. φεύγειν, être accusé : ὁ φεύγων, AR. Vesp. 390 ; 889, 893 ; PLAT. Rsp. 405 b, l’accusé ou le défendeur, p. opp. à ὁ διώκων ;
B pass. part. pf. πεφυγμένος, qui a fui, qui a échappé à : μοῖραν, IL. 6, 488 ; ὄλεθρον, IL. 9, 455, à la mort ; cf. IL. 22, 219 ; une seule fois avec le gén. : ἀέθλων, OD. 1, 18, qui a échappé aux épreuves, aux luttes.

➳ Act. prés. 3 pl. dor. φεύγοντι, PD. N. 9, 27 ; inf. épq. φευγέμεναι, IL. 21, 13 ; φευγέμεν, IL. 10, 147. Impf. itér. φεύγεσκον, IL. 17, 461 ; HDT. 4, 43. Fut. opt. 3 pl. épq. φευξοίατο, ESCHL. Pers. 369 ; fut. dor. φευξοῦμαι, EUR. Med. 338, 341, etc. ; AR. Pl. 447, etc. ; PLAT. Leg. 635 ; fut. réc. φεύξω, SIB. 9, 283. Ao.2 itér. 3 sg. φύγεσκε, OD. 17, 316 ; sbj. 3 sg. φύγῃσι, IL. 5, 258 ; inf. φυγέειν, IL. 14, 80 ; HDT. 8, 76. Pf. part. épq. pl. πεφυζότες, IL. 21, 6, 532.

Étym. R. indo-europ. *b^heug-, fuire ; cf. lat. fugiō, fuga.

Il. 21.472, etc. ; Ep. inf. φευγέμεν, φευγέμεναι, 10.147, 21.13; impf. ἔφευγον 22.158, etc., Poet. φεῦγον 9.478, Tyrt. 5.8, Pi. N. 9.13; iter. φεύγεσκον Il. 17.461, Hdt. 4.43; fut. φεύξομαι Il. 18.307, etc. ; also φευξοῦμαι in E. and Com., E. Med. 341, 346, Hel. 500, 1041, Ba. 659, Ar. Ach. 203 (cod. R), 1129, Pl. 447, Av. 932 (ἀπο-), Men. 283 (but dub. where found in Att. Prose, Pl. Lg. 635c, al., D. 38.19; φευξεῖται is dub.l. in IPE 1². 24.11 (Olbia, iv BC); fut. Act. ἐκφεύξω only late, v.l. in Aesop. 349b, cf. Chambry ii p. 479); aor. ἔφυγον, Ion. φύγεσκον Od. 17.316; pf. πέφευγα Hdt. 7.154 codd. (v. infr. II. 1a); opt. πεφεύγοι Il. 21.609 (ἐκπεφευγοίην S. OT 840), part. πεφευγότες Od. 1.12; part. pf. Pass. πεφυγμένος in act. sense, Il. 6.488, Od. 1.18, etc. (in pass. sense, Epicur. Fr. 423); Ep. πεφυζότες (cf. φύζα) Il. 21.6, 528, 532, 22.1, later sg. πεφυζώς Nic. Th. 128; Aeol. πεφύγγων, v. φυγγάνω ; — Med., μὴ φεύγησθε Anon. Hist. in PLit. Lond. 115; aor.1 διαφεύξασθαι Decr. Ath. in Hp. Ep. 25.
abs., flee, take flight, opp. διώκω, Il. 22.157, etc. ; βῆ φεύγων ἐπὶ πόντον 2.665; πῇ φεύγεις· 8.94; πόσε φεύγετε· 16.422; ποῖ φύγωμεν… χθονός· A. Supp. 777 (lyr.); ποῖ τις οὖν φύγῃ· S. Aj. 403 (lyr.); ἐνθένδε ἐκεῖσε φ. Pl. Tht. 176b; with Preps., φ. ἀπό τινος Od. 12.120; φεύξονται ἀφ’ ἑαυτῶν εἰς φιλοσοφίαν Pl. Tht. 168a, etc. ; ἐκ πολέμοιο, ἐκ θανάτοιο, Il. 7.118, 20.350; ἐκ κακῶν πεφευγέναι S. Ant. 437, cf. Hdt. 1.65; ὑπὲκ κακοῦ Il. 15.700, cf. 17.461 (rarely c. gen. only, πεφυγμένος ἦεν ἀέθλων (v. infr. II) Od. 1.18; τῆς νόσου πεφευγέναι S. Ph. 1044); φ. ἐς πατρίδα γαῖαν Il. 2.140, 159, al. ; ἐπὶ Σάρδεων, ἐπὶ τὸν Ἑλικῶνα, X. Cyr. 7.2.1, Ages. 2.11; πρὸς τὸ ὄρος Id. HG 3.5.19; ὑπὸ γᾶν A. Eu. 175 (lyr.); ὑπὸ δελφῖνος ἰχθύες φ. Il. 21.23, cf. 554 (cf. infr. III. 2); c. acc. cogn., φύγε λαιψηρὸν δρόμον ran the course full swiftly, Pi. P. 9.121; τίνα φυγὴν φευξούμεθα· E. Hel. 1041; φ. τὴν παρὰ θάλασσαν (sc. ὁδόν) flee by the shore route, Hdt. 4.12; cf. infr. III; for φυγῇ φεύγειν, v. infr. II. 1, φυγή I. 1. pres. and impf. tenses prop. express only the purpose or endeavour to get away; hence part. φεύγων is added to the compd. Verbs καταφεύγω, ἐκφεύγω, προφεύγω, to distinguish the attempt from the accomplishment, βέλτερον, ὃς φεύγων προφύγῃ κακὸν ἠὲ ἁλώῃ it is better that one should flee and escape than stay and be caught, Il. 14.81; φεύγων ἐκφεύγει Hdt. 5.95, cf. Ar. Ach. 177; φ. καταφυγεῖν Hdt. 4.23. φ. εἰς… have recourse to… take refuge in…, ἐς τοὺς ἀφώνους μάρτυρας E. Hipp. 1076. c. inf., shun or shrink from doing, Hdt. 4.76, Antipho 1.13, Pl. Ap. 26a; with inf. omitted, φεύγουσι γάρ τοι χοἱ θρασεῖς shrink back, S. Ant. 580. c. acc., flee, avoid, escape, Ἕκτορα Il. 11.327, etc. ; φ. τινὰ ἐκ μάχης Hdt. 7.104; φ. ἐς τὴν Ἀσίην τοὺς Σκύθας Id. 4.12; φ. θάνατον Il. 1.60; ἔνθ’ ἄλλοι μὲν πάντες, ὅσοι φύγον αἰπὺν ὄλεθρον, οἴκοι ἔσαν πόλεμόν τε πεφευγότες ἠδὲ θάλασσαν Od. 1.11; ἔφυγον κακόν, εὗρον ἄμεινον, formula used by μύσται, D. 18.259; with modal dat., φ. ὄνειδος λόγοις, ἀμαχανίαν ἔργῳ, Pi. O. 6.90, P. 9.92; avoid, shun, χρὴ… φεύγειν τὰ παχύνοντα Gal. Vict. Att. 12; τὴν ἀργίαν καὶ τὴν ἀκινησίαν τοῦ σώματος Sor. 1.93, cf. 46, al. ; φόνον φ.
flee the consequences of the murder, E. Med. 796; αἷμα συγγενὲς φ. χθονός Id. Supp. 148; τὰν Διὸς μῆτιν φ. A. Pr. 906 (lyr.); ὀσμὴν…, μὴ βάλῃ, πεφευγότες S. Ant. 412; φεύγων φυγῇ τὸ γῆρας Pl. Smp. 195b; ἐς πόντον… φύγε πέτρας νηῦς Od. 10.131; οὐδεμία [πόλις] πέφευγε (sed fort. leg. ἀπέφυγε) δουλοσύνην πρὸς Ἱπποκράτεος at the hands of…, Hdt. 7.154; part. pf. Pass. also retains the acc. in Hom. in periphrastic phrases, μοῖραν δ’ οὔ τινά φημι πεφυγμένον ἔμμεναι ἀνδρῶν Il. 6.488; πεφυγμένον ἔμμεν ὄλεθρον Od. 9.455; οὔ οἱ νῦν ἔτι γ’ ἔστι πεφυγμένον ἄμμε γενέσθαι Il. 22.219, cf. h.Ven. 34; — but in pass. sense, τὸ πάραυτα πεφυγμένον κακόν Epicur. l.c. seek to avoid, shirk, στρατείαν D. 21.162; εἰ τοῦτο φεύξονται καὶ μὴ ΄θελήσουσι ποιεῖν Id. 20.138; so in aor., ἢν φύγῃ τις, ζημιοῦν Ar. Ach. 717. of things, ἡνίοχον φύγον ἡνία escaped, slipped from his hands, Il. 23.465; Νέστορα δ’ ἐκ χειρῶν φύγον ἡνία 8.137, cf. 11.128; τὸ φεῦγον the part which slips, X. Eq. 10.9, cf. Hp. Off. 9, Gal. 18(2).735; c. dupl. acc., ποῖόν σε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων Il. 4.350, Od. 1.64, etc. of wine, ΄go off΄, turn sour, Gp. 7.7.8.
flee one΄s country, Il. 9.478, Od. 13.259; οἱ φεύγοντες the exiles, Th. 1.24, X. Ages. 7.6; πατρίδα φ. Od. 15.228, X. Cyr. 3.1.24; τὴν αὑτοῦ Th. 5.26; ἅπασαν τὴν Ἀθηναίων ξυμμαχίδα IG1². 10.30; φ. ἐξ Ἄργεος Od. 15.224, cf. Th. 8.85; ἐξ Ἀθηνέων, ἐκ τῆς πατρίδος, Hdt. 6.103, X. An. 1.3.3. φ. ὑπὸ Σκυθέων to be expelled, driven out by… Hdt. 4.125; but esp.
to be exiled, φ. ὑπὸ τοῦ δήμου Id. 5.30, X. HG 1.1.27; φ. ἐξ Ἀρείου πάγου by their sentence, Din. 1.44; also c. acc., φ. Πεισιστρατίδας Hdt. 5.62. abs., go into exile, live in banishment, A. Ag. 1668 (troch.), Antipho 2.2.9, Pl. Mx. 242b; δύο ἔτη φευγέτω Id. Lg. 867c; φ. ἀειφυγίαν to be banished for life, ib. 871d, al. ; φεόγειν Ἀμφίπολιν ἀειφυγίην SIG 194.3, cf. 24 (Amphipolis, iv BC); but also ἐν ἀειφυγίᾳ Pl. Lg. 877e; φεύγων ἀπ’ οἴκων ἃς ἐγὼ φεύγω φυγάς E. Andr. 976; φεύγοντες being in exile, opp. φυγόντες having gone into exile, Lys. 14.33; with play on words, 'μέχρι τίνος φεύξῃ, Ἀρκαδίων·' καὶ ὅς, 'ἔς τ’ ἂν τοὺς ἀφίκωμαι οἳ οὐκ ἴσασι Φίλιππον' Duris 3 J. as law-term (mostly in pres. and impf., but cf. Lys. 12.4 (v. infr.)), to be accused or prosecuted at law; ὁ φεύγων the accused, defendant, Ar. V. 893, Pl. R. 405b, etc. ; opp. διώκω, οὔτε φεύγων ἁλοὺς οὔτε διώκων ἡττηθείς D. 23.66; c. acc., φ. γραφάς, δίκην, Ar. Eq. 442 (lyr.), Nu. 167; ὑπό τινος δίκας φ. Pl. Ap. 19c, cf. D. 49.1; οὐδενὶ πώποτε οὔτε ἡμεῖς οὔτε ἐκεῖνος δίκην οὔτε ἐδικασάμεθα οὔτε ἐφύγομεν Lys. l.c. ; φ. ἀπολογίας Aeschin. 3.201; the crime being added in gen., φόνου δίκην φ. Antipho 5.9; γραφὰς φ. παρανόμων D. 18.235; more freq. c. gen. only, φ. φόνου to be charged with murder, Lys. 10.31, Lycurg. 133, etc. ; φ. δειλίας Ar. Ach. 1129; ξενίας Id. V. 718 (anap.); with gen. of the penalty, ἐὰν… φεύγῃ δεσμῶν OGI 218.92 (Ilium, iii BC); also περὶ θανάτου φ. Antipho 5.95; φ. ἐπὶ μηνύσει τινός And. 1.18; ἀσεβείας φ. ὑπό τινος is accused of impiety by…, Pl. Ap. 35d; rarely of things, τὸ φεῦγον ψήφισμα the decree that is on its defence, the decree in question, D. 23.58; — in Hdt. 7.214 αἰτίην φ. has the older sense, flee from a charge, quit one΄s country on account of a charge.
plead in defence, δεῖ τοί σε φεύγειν… ὡς οὐκ ἔχουσι κῦρος [οἱ νόμοι] A. Supp. 390; ἔφευγε μὴ εἰδέναι pleaded ignorance, S. Ant. 263, (Cf. Lat. fugio, Goth. biugan ΄bend΄, etc.)

fut. φευξοῦμαι, seltner φεύξομαι, Hom. u. Folgde ; bei Plat. z.B. φευξεῖται, φευξεῖσθαι, Legg. I.635 bc, φεύξεται, φευξόμεθα, Rep. IX.592a, Theaet. 181a ; bei sehr späten Schriftstellern sogar fut. φυγῶ ; aor. ἔφυγον, perf. πέφευγα und in derselben Bedeutung auch perf. pass. πέφυγμαι, und wie von φύζω (vgl. φύζα) gebildet πεφυζότες, Il. 21.6, 528, 532, 22.1;
1) fliehen, die Flucht ergreifen ; häufig bei Hom.; ποῖ φεύγεις, μετὰ νῶτα βαλών, κακὸς ἃς ἐν ὁμίλῳ Il. 8.94 ; βῆ φεύγων ἐπὶ πόντον 2.665, dem διώκειν entgegengesetzt ; φόβῳ φυγών Soph. O.R. 118 ; ποῖ φύγω ; O.C. 832 ; εἰς τοὺς ἀφώνους μάρτυρας φεύγεις ; Eur. Hec. 1076 ; Ar. u. in Prosa ; φεύγει ἀπ' αὐτοῦ Plat. Phaed. 65d ; ἐνθένδε ἐκεῖσε Theaet. 176a, u. oft, wie Folgde. – Häufig liegt darin nur der Begriff der Absicht, des Willens, zu fliehen suchen, fliehen wollen, während die Kompos. ἀποφεύγω, ἐκφεύγω, προφεύγω das wirklich ausgeführte Fliehen bezeichnen, βέλτερον ὃς φεύγων προφύγῃ κακὸν ἠὲ ἁλώῃ, besser ist daran, wer, wenn er zu entfliehen trachtet, wirklich entflieht, als wer gefangen wird, Il. 14.81 ; δεῖ γάρ με φεύγοντ' ἐκφυγεῖν Ἀχαρνέας Ar. Ach. 177 ; u. etwas anders mit der unter 3 aufgeführten Bdtg ἦ ῥᾳδίως φεύγων ἂν ἀποφύγοι δίκην Nub. 168 ; vgl. Porson Eur. Phoen. 1234. – Das perf. aber hat immer, der aorist. oft die Bdtg entgehen, entkommen, ἔνθ' ἄλλοι μὲν πάντες, ὅσοι φύγον αἰπὺν ὄλεθρον, οἴκοι ἔσαν, πόλεμόν τε πεφευγότες ἠδὲ θάλατταν, nachdem sie dem Kriege und dem Meere entronnen waren, Od. 1.11 ; so öfter c. accus., Einem entfliehen, vor Einem fliehen, eine Sache meiden, oft θάνατον, ὄλεθρον, πόλεμον, κακόν, Hom. oft, auch πεφυγμένος μοῖραν, ὄλεθρον, Il. 6.488, 22.219, Od. 9.455 (welches perf. pass. aber auch c. gen. verbunden ist, πεφυγμένος ἦεν ἀέθλων Od. 1.18, befreit, erlöst aus den Mühen, wie sich bei befreien u. ähnl. Verbis ein gen. findet); οὐδεμίη πόλις πέφευγε δουλοσύνην πρὸς Ἱπποκράτεος Her. 7.154. – Φεύγειν αἰτίαν τινά, sich einer Beschuldigung durch die Flucht entziehen, 7.214 ; Pind. ὄνειδος, ἀμαχανίαν u. vgl., Ol. 6.90, P. 9.95 ; Νέμεσιν 10.43 ; Tragg.: τὰν Διὸς γὰρ οὐχ ὁρῶ μῆτιν ὅπα φύγοιμ' ἄν Aesch. Prom. 908 ; λευστῆρα δήμου δ' οὔτι μὴ φύγῃ μόρον Spt. 181 ; εἰ μόρον φευξοίαθ' Ἕλληνες κακόν, u. öfter ; φύγοι τἂν χὠ κακὸς τὸν κρείσσονα Soph. Aj. 451 ; O.C. 1028 u. sonst ; u. in Prosa : τὴν λύπην φεύγετε ὡς κακόν Plat. Prot. 354c ; τὰς τῶν κακῶν ξυνουσίας φεῦγε ἀμεταστρεπτί Legg. IX.854c ; auch φεύγων φυγῇ τὸ γῆρας Symp. 195b ; οὐκ ἔσθ' ὅπως ἄν τις φύγοι τὸ καταγέλαστος γενέσθαι Lach. 184c ; Ggstz ἑλεῖν – φυγεῖν Tim. 86c, u. öfter. – Ein doppelter accus. steht in der häufigen Verbindung ποῖόν σε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων, Il. 4.350, 14.83, od. häufiger. – Auch φυγὴν φεύγειν wird verbunden, Plat. Legg. IV.706c ; ein anderer accus. ist φεύγειν τὴν παρὰ θάλασσαν, sc. ὁδόν, den Seeweg fliehen, Her. 4.12. – Andere Verbindungen sind : ὑπό τινος φεύγειν, vor Einem fliehen, Il. 21.23, 554, Her. 4.125, 5.30 ; – ἐκ κακῶν πεφευγέναι, Soph. Ant. 434 ; ἐκ κακῶν μεγάλων πεφευγότας, Her. 1.65, der es auch mit dem infin. verbindet, Bedenken tragen, sich scheuen, verschmähen, ξεινικοῖσι νομαίοισι χρᾶσθαι αἰνῶς φεύγουσι 4.76 ; ὡς εἰκότως σοι ἔφυγον κοινωνεῖν περὶ τὰ τῆς πόλεως πράγματα Plat. Ep. III.316b ; διδάξαι ἔφυγες καὶ οὐκ ἠθέλησας Apol. 26a ; – ἀπό τινος, Xen. Mem. 2.6.31. – Ein bloßer genit., wie oben bei πεφυγμένος bemerkt ist, findet sich selten, s. Schaefer Schol. Par. Ap.Rh. 4.86 ; Soph. vrbdt δοκοῖμ' ἂν τῆς νόσου πεφευγέναι, Phil. 1033. – Auch mit folgdm μή, ὀσμὴν ἀπ' αὐτοῦ, μὴ βάλῃ, πεφευγότες Ant. 408. – Selten von leblosen Dingen, ἡνίοχον φύγον ἡνία, dem Wagenlenker entflohen, entfielen die Zügel, Il. 23.465, vgl. Od. 10.131.
2) landflüchtig werden, aus dem Vaterlande einer Schuld wegen entweichen, Il. 9.478, Od. 13.259, 15.276, 23.120 ; so auch Tragg., wie Aesch. Ag. 1653, Ch. 134 ; θνῄσκειν, οὐ φυγεῖν σε βούλομαι Soph. O.R. 623, vgl. 823 ; ὑπό τινος, vor Einem od. auf seinen Betrieb flüchtig werden, ὁρέοντες τοὺς ὁμούρους φεύγοντας ὑπὸ Σκυθέων Her. 4.126. – In die Verbannung gehen, in der Verbannung leben, auch φεύγειν πατρίδα, statt des gew. ἐκ πατρίδος, sein Vaterland als Landflüchtiger verlassen ; Od. 15.228 ; Xen. Cyr. 3.1.24 ; δύο ἔτη φευγέτω Plat. Legg. IX.867c ; τοὺς ἀδίκως φεύγοντας δικαίως κατήγαγον Menex. 242b ; ἀειφυγίαν φεύγειν, auf immer aus dem Vaterlande fliehen, in ewige Verbannung gehen, Legg. IX.871d, 877ce, 881b ; φεύγειν ὑπὸ δήμου, vom Volke verbannt worden sein, Xen. Hell. 1.1.27 ; Sp.
3) in der att. Gerichtssprache angeklagt od. gerichtlich verfolgt werden, weil der Angeklagte in jedem peinlichen Prozeß das Recht hatte, sich dem Endurteile durch freiwillige Verbannung zu entziehen, od. weil er übh. vom Kläger, ὁ διώκων, verfolgt wurde ; ὁ φεύγων, der Verklagte ; φεύγων τε καὶ διώκων Plat. Rep. III.405b ; ὁ πολλάκις μὲν φυγών, μηδεπώποτε δ' ἐξελεγχθεὶς ἀδικῶν, der zwar oft angeklagt, aber noch nie als Uebelthäter überführt ist, Dem. 18.251 ; φεύγειν δίκην, vor Gericht belangt werden ; οὗ ἕνεκα τὴν γραφὴν φεύγω Plat. Euthyphr. 6a ; τινός, wegen einer Sache, ἀσεβείας φεύγοντα ὑπὸ μελίτου Apol. 35d ; φεύγων ξενίας, δειλίας φευξούμενος, Ar. Vesp. 718, Ach. 1094 ; φεύγειν φόνου, sc. δίκην, des Totschlages od. Mordes angeklagt sein, Antiph. 5.9 ; Lys. 11.12 u. sonst ; auch φεύγειν ἐφ' αἵματι, Valcken Eur. Hipp. 35 ; φεύγει δίκην ὑπ' ἐμοῦ, er ist von mir angeklagt, Dem. – Einer Anklage zu entrinnen suchen, sich vor Gericht verteidigen.

φεύγω
[in LXX chiefly for נוּס, also for בָּרַח, etc. ;]
to flee from or away, take flight: absol., Mat.8:33 26:56, Mrk.5:14 14:50, Luk.8:34, Jhn.10:12, Act.7:29; before εἰς, Mat.2:13 10:23 24:16 (WH, txt.), Mrk.13:14, Luk.21:21, Rev.12:6; ἐπί, with accusative loc., Mat.24:16 (WH, mg.); ἐκ, Act.27:30; ἀπό, with genitive loc. (cl.), Mrk.16:8; id. with genitive of person(s) (as in Heb.), Jhn.10:5, Jas.4:7. Metaph.: absol., Rev.16:20; with accusative of thing(s), 1Co.6:18, Heb.11:34 (see M, Fr., 116); opp. to διώκειν, 1Ti.6:11, 2Ti.2:22; before άπό, with genitive of person(s), Rev.9:6; άπὸ τ. προσώπου, Rev.20:11; with genitive of thing(s), Mat.3:7 (M, Pr., l.with) Mat.23:33, Luk.3:7, 1Co.10:14 (cf. ἀπο-, δια-, ἐκ-, κατα-φεύγω).†
(AS)