(seul. prés.) :
      1 intr. briller, en parl. du soleil, OD. 3, 2 ; 12, 383, 385 ; HÉS. O. 526 ; de l’aurore, HÉS. Th. 372 ; de flambeaux, OD. 18, 308, 343 ; fig. briller de joie, être radieux, ANTH. 9, 659 ;
      2 tr. faire briller, acc. NIC. Th. 390 ; au pass. briller, A.RH. 2, 42 ; 3, 828 ; 4, 1362 ; ARAT. 166.

Étym. φάος, cf. φαίνω.

poet. form of φαίνω, shine, give light, freq. of the sun, ἠέλιος δ’ ἀνόρουσε…, ἵν’ ἀθανάτοισι φαείνοι Od. 3.2, cf. Hes. Op. 528, Call. in PSI 11.1218a7; [ἠὼς] ἐπιχθονίοισι φ. Hes. Th. 372; also ἐν νεκύεσσι, μετ’ ἀθανάτοισι φ. Od. 12.383, 385; λαμπτῆρας τρεῖς ἵστασαν ἐν μεγάροισιν, ὄφρα φαείνοιεν 18.308; λαμπτῆρσι φαείνων giving light by…, ib. 343; — Pass. in same sense, A.R. 2.42; appear, ib. 4.1362, Call. Ap. 9. metaph, λόγος περὶ τοῦδε φαείνει Orph. Fr. 247.9. trans., bring to light, ὁπόσ’ ἑρπετὰ γαῖα φαείνει Nic. Th. 390.

poet. Nebenform von φαίνω, leuchten, scheinen, glänzen ; von der Sonne Od. 12.383 ; λαμπτῆρας τρεῖς ἔστασαν, ὄφρα φαείνοιεν 18.308, vgl. 343 ; Hes. O. 530, Th. 372.