(seul. prés. et impf. ἐφεϐόμην) s’effrayer, d’où fuir, IL. 5, 232, 527 ; 8, 107, 178, 342, 404 ; 12, 136 ; 15, 345, etc. ; OD. 22, 299 ; A.RH. 3, 1345 ; 4, 22 ; ὑπό τινι, IL. 11, 121, être mis en fuite par qqn ; τινα, IL. 5, 232 ; Q. SM. 2, 378, fuir devant qqn.

Étym. R. indo-europ. *b^heg^w-, fuir.

poet. Pass., only pres. and impf., = φοβέομαι, to be put to flight, flee in terror, οἱ δ’ ἐφέβοντο κατὰ μέγαρον Od. 22.299; ἔνθα καὶ ἔνθα φέβοντο Il. 15.345; ἔνθα καὶ ἔνθα διωκέμεν ἠδὲ φέβεσθαι 8.107; αἴ κε φέβωμαι πληθὺν ταρβήσας 11.404; μένον ἔμπεδον οὐδὲ φέβοντο 5.527; ὑπ’ Ἀργείοισι φέβοντο 11.121; πεδίονδε φέβεσθαι A.R. 3.1345; c. acc., flee from, φεβώμεθα Τυδέος υἱόν Il. 5.232. (Cf. φόβος, φοβέω, φοβερός, Lith. běgti ΄run΄.)

nur im praes. u. impf. gebräuchliche poet. Stammform von φοβέομαι, fliehen, flüchten ; Hom. bes. in der Il.; Ggstz von διώκειν 8.107 ; μένον ἔμπεδον, οὐδ' ἐφέβοντο 5.527, u. öfter ; vor Einem, ὑπό τινι, 11.121 ; auch mit dem acc., Einen fliehen, meiden, 5.232.