(ἡ) [ᾰ] ce qu’on dit, d’où :
   I ce qu’on dit de qqn ou de qqe ch. :
      1 bruit, rumeur en gén. OD. 21, 323, etc. ; HDT. 1, 60 ; ESCHL. Ag. 456, 611, 1132, etc. ; SOPH. Aj. 187, 193, etc. ; EUR. I.A. 795, etc. ; τινός, OD. 23, 362, bruit au sujet de qqn ; ἔχει τινὰ φάτις ὑπὸ Ἀθηναίων, HDT. 8, 94, les Athéniens font courir un bruit sur qqn ; φάτιν ἀγγέλλειν, BATR. 138 ; φέρειν, ESCHL. Ag. 9, etc. annoncer ou apporter une nouvelle ; φάτις ἔρχεταί τινι, EUR. Hipp. 130 ; ou ἐπέρχεταί τινι, SOPH. Ant. 700 ; ou ἀπικνέεται ἐς, etc. un bruit vient, parvient jusqu’à qqn ; φάτιν αἴρειν, SOPH. Aj. 193, faire naître un bruit ; ἡ φάτις κεχώρηκε, HDT. 1, 122, le bruit s’est répandu ; ὡς φάτις ὥρμηται, HDT. 7, 189, comme le bruit s’est répandu ; κατὰ φάτιν, HDT. 2, 102 ; ὥσπερ ἡ φάτις, SOPH. O.R. 715 ; ὡς φάτις ἀνδρῶν, SOPH. Ant. 829, m. sign. ; ὡς φάτις κρατεῖ, ESCHL. Suppl. 294, comme le bruit prévaut ;
      2 renommée, OD. 6, 29 ;
   II sujet de discours ou d’entretien, PD. P. 3, 199 ; SOPH. Tr. 694 ;
   III parole, langage, discours, ESCHL. Pers. 227, 521 ; SOPH. Ph. 1045 ; El. 329, 1213 ; particul. parole d’un dieu, oracle, ESCHL. Ag. 1132 ; SOPH. O.R. 151, 1440 ; p. anal. augure, SOPH. O.R. 310 ; avertissement donné par un songe, ESCHL. Pers. 227 ; p. ext. en parl. de celui qui interprète un songe, ESCHL. Pers. 521 ; chant, A. PL. 1, 17, 1 ;
   IV langue, idiome, ESCHL. Ag. 1254 ;
   V nom, ESCHL. fr. 5.

➳ Gén. et dat. inus. au sg. et au pl. ; voc. φάτι, SOPH. O.R. 151, et φάτις, SOPH. Aj. 173 ; acc. pl. contr. φάτις [ῑ] p. φάτιας, PD. P. 3, 199.

Étym. φημί.

ἡ ; acc. φάτιν ; voc. φάτι S. OT 151 (lyr.), φάτις Id. Aj. 173 (lyr.); contr. acc. pl. φάτις Pi. P. 3.112 (s.v.l.); not found in any other cases; (< φηυί); — poet. Noun, used also by Hdt., voice from heaven (not in Hom.), oracle, φ. Διός S. OT 151 (lyr.), cf. 1440, E. Supp. 834 (lyr.); ἀπὸ θεσφάτων τίς ἀγαθὰ φ. βροτοῖς στέλλεται· A. Ag. 1132 (lyr.); ἀπ’ οἰωνῶν S. OT 310; Μουσάων Ar. Av. 924 (lyr.); of a dream, A. Pers. 227 (troch.); of the interpreter of dreams, ib. 521.
voice or saying among men, common talk, rumour, αἰσχυνόμενοι φάτιν ἀνδρῶν ἠδὲ γυναικῶν Od. 21.323, cf. Sol. 2.3; φ. ἀνθρώπους ἀναβαίνει ἐσθλή good report, Od. 6.29; εὐκλεής E. Fr. 242; φ. βαρεῖα A. Ag. 456 (lyr.); ἐπίψογος ib. 611; κακά S. Aj. 186 (lyr.); φ. ἔτυμος, νημερτής, E. IA 794 (lyr.), Lyc. 1051; μαψίδιος, ψευδής, E. Hel. 251 (lyr.), AP 7.239 (Parmen.); in Doric Prose, PSI 9.1091.5; c. gen. objecti, φ. μνηστήρων a report of the suitors, Od. 23.362; but κατὰ τῶν ἱρέων τὴν φάτιν as the priests’ story runs, Hdt. 2.102; ὡς φ. ὅρμηται Id. 7.189; φ. κρατεῖ A. Supp. 294; ὥσπερ ἡ φ. S. OT 715; ὡς φ. ἀνδρῶν Id. Ant. 829 (lyr.); οὕτω φ. αὐδᾷ E. Ion 225 (lyr.); ἡ φ. μιν ἔχει the report goes of him…, Hdt. 7.3, cf. 8.94; ἐχθρὰ Φάλαριν κατέχει φάτις Pi. P. 1.96; reversely, in same sense, ἔχει τινὰ φάτιν ἀνὴρ Ἐφέσιος Hdt. 9.84, cf. E. Hel. l.c. ; φάτιν ἀγγέλλειν, φέρειν, Batr. 138, A. Ag. 9, etc. ; ἆραι S. Aj. 191 (lyr.); καταβαλεῖν φ. ὡς… Hdt. 1.122; κλύειν φάτιν S. Aj. 850; φ. ἐπέρχεται, ἦλθέ τινι, Id. Ant. 700, E. Hipp. 130 (lyr.); ἐς τοὺς δήμους φ. ἀπίκετο ὡς… Hdt. 1.60; ἐνθεῦτεν φ. κεχώρηκε ib. 122; ἦ σ’ ἐπίανέν τις ἄπτερος φ.; A. Ag. 276; proverb, φ. αὐτοῖσιν μαρτυρεῖ Heraclit. 34 (cf. Trag.Adesp. 517).
subject of a saying or report, Νέστορα καὶ Σαρπαδόν΄, ἀνθρώπων φάτις themes of many a tale, Pi. P. 3.112 (s.v.l.); δέρκομαι φάτιν ἄφραστον a thing unspeakable, S. Tr. 693.
speech. words, of a single person, Id. Ph. 1045, El. 329, 1213.
speech, language, Ἕλλην’ ἐπίσταμαι φάτιν A. Ag. 1254.
a name, Id. Fr. 6.

εως, ion. ιος, ἡ, Sage, Rede, Gerücht, Od. 21.323 ; φάτις μνηστήρων, das Gerücht von den Freiern, 23.262 ; Pind. ἐχθρὰ Φάλαριν κατέχει φάτις, P. 1.96, u. öfter ; wie Her., ἡ φάτις ἔχει μιν, die Sage geht von ihnen, 7.3, 8.94 ; κατὰ φάτιν 2.102 ; auch ἔχει τινὰ φάτιν ἀνὴρ Ἑφέσιος 9.84 ; vgl. Eur. Hel. 251 ; πολύστονος Aesch. Eum. 358 ; φάτιν φέρειν, ein Gerücht verbreiten, Ag. 9, wie Soph. El. 56, Aj. 813 ; νεάγγελτος Aesch. Ch. 725 ; φάτιν κλύειν Soph. Aj. 857, vgl. O.R. 715, Aj. 954 ; φάτις ἕρπεται Ant. 696, vgl. Aj. 173, 186 ; die Sprache selbst, Ἕλλην' ἐπίσταμαι φάτιν Aesch. Ag. 1227 ; vgl. φάτιν βαρεῖαν εἰπεῖν Soph. Phil. 1034 ; – Nachrede, Ruf, ἐσθλή Od. 6.29, ἀστῶν βαρεῖα Aesch. Ag. 444. – Vom Orakel, ἀπὸ θεσφάτων Aesch. Ag. 1103 ; Soph. O.R. auch ἀπ' οἰωνῶν φάτις, 310 ; Eur. Phoen. 23. – Pind. P. 3.112 Νέστορα καὶ Σαρπηδόν', ἀνθρώπων φάτις, die von den Menschen gerühmt werden ; u. so bei Soph. Trach. 690, δέρκομαι φάτιν ἄφραστον ἀξύμβλητον ἀνθρώπῳ μαθεῖν, die Sache selbst, von der gesprochen wird.