(impf. ἔτυφον, f. et ao. inus., pf. τέτυφα [ῠ], pass. pf. τέθυμμαι [ῡ]) :
   I faire fumer : τ. καπνόν, HDT. 4, 196, faire naître de la fumée ; au pass. être allumé de manière à produire de la fumée, d’où fig. couver comme un feu qui s’allume, s’allumer lentement, PLUT. Syll. 6 ; ANTH. 12, 63, etc. ;
   II abs. :
      1 faire de la fumée, SOPH. Ant. 1009 ; DÉM. Pantæn. § 36 ;
      2 remplir de fumée, enfumer : καπνῷ τύφειν (σφῆκας) AR. Vesp. 457, enfumer des guêpes, les chasser, les éloigner au moyen de la fumée ; au pass. A.RH. 2, 134 ; fig. envelopper de fumée, aveugler, d’où stupéfier, hébéter, AR. Vesp. 1079 ; DÉM. 977, 6 ;
      3 consumer dans la fumée, d’où incendier, brûler, acc. EUR. Cycl. 659 ; DS. 3, 29 ; au pass. EUR. Tr. 146, Bacch. 8, Hec. 478, etc.

Étym. R. indo-europ. *d^huH-, fumer, faire de la vapeur ; cf. θύω¹.

Hdt. 4.196, etc. ; aor. inf. θῦψαι Hsch., Suid. s.v. ἀτυφία ; pf. τέθυφα dub. cj. in Crobyl. 4 (τέθαιφε cod. A Ath.), Plb. 5.42.3 (ὑπο-); — Pass., Arist. Mete. 362a7, Call. Del. 141, etc. ; fut. τυφήσομαι (ἐκ-) Men. 505; aor. ἐτύφην (ἐπ-) Ar. Lys. 221; pf. τέθυμμαι (ἐπι-) Pl. Phdr. 230a : — raise a smoke, D. 37.36; c. acc. cogn., τύφειν καπνόν Hdt. l.c. ; abs., smoke, ἐπὶ σποδῷ μυδῶσα κηκὶς μηρίων ἐτήκετο κἄτυφε κἀνέπτυε S. Ant. 1009. trans., smoke, τῦφε πολλῷ τῷ καπνῷ (sc. τοὺς σφῆκας) Ar. V. 457 (troch.), cf. 1079 (troch.); — Pass., [μέλισσαι] καπνῷ τυφόμεναι A.R. 2.134; τυφόμεθα (v.l. -ούμεθα) ὑπὸ τοῦ καπνοῦ Jul. Caes. 310d.
consume in smoke, burn slowly, τυφέτω, καιέτω τὸν Αἴτνας μηλονόμον E. Cyc. 659 (lyr.); τ. τὸν χόρτον D.S. 3.29 (as v.l. for πυροῦσι); metaph, Crobyl. l.c. ; — Pass., smoke, smoulder, τύφεται Ἴλιον E. Tr. 145 (lyr.), cf. Ba. 8; [χθὼν] καπνῷ κατερείπεται τυφομένα Id. Hec. 478 (lyr.); τυφέσθω Κύκλωψ Id. Cyc. 655; λίνον τυφόμενον smouldering flax, Ev. Matt. 12.20 (= λ. καπνιζόμενον LXX Is. 42.3); metaph, τυφόμενος πόλεμος smouldering, but not yet broken out, Plu. Sull. 6; also of the fire of love, πόθοις τυφόμενον γλυκὺ πῦρ AP 12.63 (Mel.), cf. 92 (Id.), 5.123 (Phld.), 130 (Id.), 11.41 (Id.).

fut. θύψω, aor. ἔθυψα, perf. τέθυμμαι, aor. ἐτύφην, Rauch, Dampf machen, κηκὶς μηρίων ἐτήκετο κἄτυφε κἀνέπτυε, Soph. Ant. 996 ; rauchern, καπνὸν τύφειν, Rauch machen, Her. 4.196 ; καπνῷ τύφειν μελίσσας, die Bienen mit Rauch vertreiben ; auch καπνῷ τύφειν τὴν πόλιν, die Stadt mit Rauch und Qualm erfüllen, Ar. Vesp. 457, 1059. – In Rauch aufgehen lassen, bes. in langsamem Feuer verbrennen, versengen, pass. rauchen, schweelen, glimmen, τύφεται Ἴλιον, Eur. Troad. 146 ; δόμων ἐρείπια τυφόμενα, Bacch. 8 ; u. übertr., sich in langsamer Glut verzehren, bes. von der Liebe, πόθοις τυφόμενον γλυκὺ πῦρ, Mel. 13 (XII.63); τύφεσθε ὑποκαιόμενοι, 4 (XII.92); τύφεται πῦρ ἐγκρύφιον, Philodem. 15 (V.124), u. öfter in Anth.; τύφεσθαι καὶ θυμιᾶσθαι, Arist. Meteor. 2.5 ; τυφόμενος πόλεμος, ein glimmender, noch nicht völlig ausgebrochener Krieg, Plut. Sulla 6, u. a.Sp. – Verwandt mit θύω, fumus.
[Υ im aor. pass. ist kurz.]

τύφω
(< τῦφος, smoke),
to raise a smoke; pass., to smoke: Mat.12:20 (LXX, καπνιζόμενον).†
(AS)