ου (ὁ) :
      1 tertre ou tumulus élevé pour un tombeau, IL. 2, 604, 793, etc. ; OD. 1, 239, etc. ; τύμϐον χεῦαι, OD. 4, 584 ; 12, 14 ; 24, 80, répandre la terre du tumulus ; τύμϐον χῶσαι, SOPH. Ant. 1203, entasser la terre du tumulus ; p. suite, tombeau, ESCHL. Ch. 87, 926, etc. ; γέρων τύμϐος, EUR. Med. 1209, Her. 167 ; ou simpl. τύμϐος, AR. Lys. 372, m. sign. que τυμϐογέρων ;
      2 pierre tumulaire, EUR. Alc. 836 ; LEX. 309 Bekker.

Étym. pré-grec, p.-ê. même étymon dans lat. tumulus.

ὁ, sepulchral mound, cairn, barrow, τῷ κέν οἱ τύμβον μὲν ἐποίησαν Παναχαιοί Od. 1.239, cf. Il. 2.604, 793, Hdt. 1.45, etc. ; τύμβον χεῦαι (cf. τυμβοχοέω) Od. 4.584, 12.14, 24.80; χῶσαι S. Ant. 1203; στήλῃ κεκλιμένος… ἐπὶ τύμβῳ Il. 11.371. generally, tomb, grave, Pi. O. 1.93, A. Ch. 92, etc. ; θρηνεῖν πρὸς τύμβον, of one who will not hear, ib. 926; ὥσπερ ἀπὸ τύμβου πεσών like an old man from the grave, as old Philocleon says scoffingly to his son, Ar. V. 1370.
tombstone with the figure of the dead, τ. ξεστός E. Alc. 836, cf. AB 309. metaph, γέρων τύμβος, = τυμβογέρων, E. Med. 1209, Heracl. 167; ὦ τύμβε Ar. Lys. 372. [Dat. sg. τυμοι, i.e. τύμῳ [υ], in three metr. epitaphs, IG 9(1).869, 870 (Corc., vi BC), prob. in IG 12(9).285.10 (Eretria, = Supp.Epigr. 1.409).]

ὁ, eigtl. die Stelle, wo eine Leiche verbrannt ist (τύφω), bustum, gew. der über der Asche u. den Gebeinen aufgeschüttete Erdhügel, der Grabhügel ; Il. 2.604, 793 ; τύμβον δ' ἀμφ' αὐτὴν ἕνα ποίεον 7.435 ; στήλῃ κεκλιμένος ἀνδροκμήτῳ ἐπὶ τύμβῳ 11.371 ; τῷ κέν οἱ τύμβον μὲν ἐποίησαν Παναχαιοί Od. 1.239 u. öfter ; Pind. N. 10.66, Ol. 1.93 ; τύμβῳ χέουσα τάσδε χοάς Aesch. Ch. 85, u. öfter ; Soph., wie Eur., Ar. u. in Prosa überall ; – übh. Erdhügel, γῆς Qu.Sm. 1.328. – In B.A. 304 wird erkl. οὐ τὸν τάφον λέγει, ἀλλὰ τὸν τόπον τὸν ἀπεικόνισμα σχόντα (Leichenstein), ὅπερ ἡμεῖς ἐπιζήτημα λέγομεν ; Eur. vrbdt auch γέρων τύμβος, = τυμβογέρων, Med. 1206, gleichsam ein wandelndes Grab ; vgl. Heracl. 167 u. Ar. Lys. 372.