(f. -ξω, ao. et pf. inus.) [ῡ] user par le frottement, d’où fig. user, consumer, épuiser, ruiner : οἶκον, OD. 1, 248 ; 16, 125, épuiser ou ruiner une maison ; βίον ἐν κακότητι, THGN. 909, user sa vie dans le mal ; τρ. ἑαυτόν, OD. 17, 387 ; EUR. Hel. 1286, se consumer soi-même (de misère, de chagrin) ; avec un suj. de chose (maladie, amour, etc.) HPC. 310, 34 ; ANTH. 12, 88, 143 ; au pass. être consumé ; λιμῷ, OD. 10, 177, par la faim ; νόσοις καὶ πόνοις. PLAT. Leg. 761 d, par les maladies et les fatigues ; cf. THC. 1, 126 ; SOPH. Tr. 110 ; EUR. Hipp. 147 ; PLAT. Ax. 372 d ; avec le gén. : τρύχεσθαί τινος, AR. Pax 989, être consumé du désir de qqn ; abs. OD. 1, 288 ; 2, 219, etc.

➳ Impf. itér. 3 sg. τρύχεσκεν, A.RH. 2, 473.

Étym. τρύω, avec élargissement -χ-.

Od. 1.248, etc. ; Ion. impf. τρύχεσκεν A.R. 2.473; fut. τρύξω Od. 17.387; — Pass., pres. and impf., v. infr. ; the pf. is supplied by τρύω and τρυχόω ; cf. κατατρύχω : — wear out, waste, consume, τρύχουσι δὲ οἶκον Od. 1.248, 16.125; οἵ τε [κηφῆνες] μελισσάων κάματον τ. Hes. Op. 305; πτωχὸν οὐκ ἄν τις καλέοι τρύξοντα ἓ αὐτόν no one would invite a beggar to eat him out of house and home, Od. 17.387; τρύχω βίον ἐν κακότητι Thgn. 913; τρύχει τὰ νουσήματα, i.e.
get the better of, cure, the disease, Hp. Morb. Sacr. 18; τρύχουσιν ἔρωτες, τρύχει πόθος, AP 12.88, 143; γᾶ φθίνουσα τρύχει ψυχάν distresses, afflicts, S. OT 666 (lyr.); τρύχουσα σαυτήν E. Hel. 1286; τ. στρατείαις τὴν πόλιν X. HG 5.2.4; — Pass., to be worn out, τρυχόμενος Od. 1.288, 2.219, cf. Thgn. 752; τρύχεσθαι λιμῷ Od. 10.177; εὐναῖς ἀνανδρώτοισι τρύχεσθαι S. Tr. 110 (lyr.); χρόνῳ Id. Aj. 605 (lyr.); ἀμπλακίαις E. Hipp. 147 (lyr.); τῇ προσεδρείᾳ Th. 1.126; κατ’ οἶδμ’ ἅλιον E. Hel. 521 (lyr.); ἐτρυχόμεσθα… ὁδοιπλανοῦντες Ar. Ach. 68; δυσμενέων ἄστυ τ. Sol. 3.22; c. gen., σου τρυχόμεθ’ ἤδη τρία καὶ δέκ’ ἔτη we have pined for thee…, Ar. Pax 989 (anap.).

aufreiben ; οἶκον, den Haushalt, das Vermögen aufzehren, τρύχουσι δὲ οἶκον, Od. 1.248, 16.125, 19.133 ; vgl. Hes. Sc. 307 ; πτωχὸν οὐκ ἄν τις καλέοι τρύξοντά ἑαὐτόν, der den Einladenden selbst aufzehren würde, Od. 17.387 ; auch oft übertr., belästigen, quälen, bedrängen, ἦ τ' ἂν τρυχόμενός περ ἔτι τλαίης ἐνιαυτόν, 1.288, 2.219 ; μηδὲ τρυχώμεθα λιμῷ, 10.177, vom Hunger aufgerieben werden ; τρύχειν βίον ἐν κακότητι, das Leben im Elend hinbringen, Theogn. 909 ; Solon bei Dem. 19.255 ; vom Kummer, Soph. O.R. 666 ; ἐνθυμίοις εὐναῖς ἀνανδρώτοισι τρύχεσθαι, Trach. 110 ; vgl. Aj. 599 ; Eur. Hipp. 147, Hel. 528 ; Ar. Ach. 68. – Eben so von Leidenschaften, die das Leben aufzehren, ἔρωτες, πόθος, Ep.adesp. 10, 27 (XII.88, 143); τρύχεσθαί τινος, sich aus Sehnsucht nach Einem verzehren, Ar. Pax 989. – In Prosa kommt nur das praes. vor, die andern Zeiten werden von τρυχόω entlehnt, bes. perf. pass. τετρυχωμένος : Plat. Legg. VII.807b ; τῷ πολέμῳ κατὰ πάντα τετρυχωμένοι, Thuc. 7.28 ; τετρυχωμένοι ὑπὸ τῶν πολεμίων, Pol. 1.11.2 ; τετρύχωται, Dion.Hal. 7.44 ; πόλεις τετρυχωμένας, Plut. Pomp. 10. S. auch τρύω.