τρομέω-ῶ (seul. prés., impf. et ao. ἐτρόμησα) trembler, IL. 7, 151 ; Q. SM. 12, 506 ; ORPH. Lith. 554 ; τρ. φρένα, IL. 15, 627, trembler dans son cœur ; τρ. τινα, IL. 17, 203 ; OD. 18, 80, devant qqn ; cf. ESCHL. Pr. 542, etc., postér. avec un inf. craindre de, etc. THCR. Idyl. 27, 26, etc. ;

Moy. m. sign. IL. 10, 10 ; OD. 16, 446 ; SOL. 36, 12 Bgk ; ESCHL. Pers. 64.

➳ Act. prés. 2 sg. poét. τρομέεις, OD. 18, 80 ; 3 pl. τρομέουσι, IL. 15, 627 ; 17, 203, etc. ; 3 pl. dor. τρομέοντι, THCR. Idyl. 2, 12, impf. poét. ἐτρόμεον, IL. 7, 151 ; impf. itér. τρομέεσκον, Q. SM. 3, 180. Moy. prés. opt. 3 pl. épq. τρομεοίατο [ᾰ] IL. 10, 492 ; inf. épq. τρομέεσθαι, OD. 16, 446 ; part. poét. τρομεύμενος, SOL. l. c. ; impf. 3 pl. poét. τρομέοντο, IL. 10, 10.

Étym. τρόμος.

like τρέμω, tremble, quake, quiver, esp. from fear, οἱ δὲ μάλ’ ἐτρόμεον καὶ ἐδείδισαν Il. 7.151; τρομέουσι δέ τε φρένα ναῦται 15.627; τρομέοντο δέ οἱ φρένες ἐντός 10.10; c. inf., fear to do, Theoc. 27.29, 31; τρομεῦσιν μὴ κακῶς ἀκούσωσι Call. Iamb. 1.328; simply, quiver, τρόμεσκε δὲ πάντ’ ἀπὸ τοῖο (sc. Βορέαο) Hes. Fr. 96.89, cf. Q.S. 12.506, Orph. L. 560. c. acc., tremble before or at a person, stand in awe of, τόν τε τρομέουσι καὶ ἄλλοι Il. 17.203; τοῦτόν γε τρομέεις καὶ δείδιας Od. 18.80; θάνατον τρομέεσθαι 16.446, etc. — With and without acc. Hom. uses both Act. and Med., but only in pres. and impf.; Ep. and Ion. τρομεοίατο for τρομέοιντο, Il. 10.492; Ion. part., ἤθη δεσποτῶν τρομευμένους Sol. 36.12. — Poet. word, used in trans. sense by A. Pr. 542 (lyr., Act.), Pers. 64 (anap., Med.); but never by S. or E. ; aor. ἐτρόμησα only late, LXX 1 Ma. 2.24 (v.l. ἐτρόμασαν), POxy. 416.10 (iii AD).

zittern, beben, dah. sich fürchten, Hom. οἱ δὲ μάλ' ἐτρόμεον καὶ ἐδείδισαν, Il. 7.151 ; u. trans., wovor zittern, eine Person oder Sache fürchten, c. acc., Il. 17.203, Od. 16.446, 18.80, 20.215 ; Γλαῦκον τρόμεον, Pind. Ol. 13.60, wie Aesch. Prom. 541. – Eben so im med., τρομέοντο δέ οἱ φρένες ἐντός, Il. 10.10 ; ὅπως ἵπποι μὴ τρομεοίατο θυμῷ, 492 ; θάνατον τρομέεσθαι, Od. 16.446 ; τρομεύμενος, Solon. frg. 28.12 ; Aesch. Pers. 64.

1. to tremble, quake, quiver , especially from fear, [Iliad by Homer (8th/7th c.BC)]:—;with infinitive to fear to do, [Theocritus Poeta Bucolicus (Refs 3rd c.BC)]
2. with accusative to tremble before or at a person, to stand in awe of , [Homer (8th/7th c.BC)]
In each sense [Homer (8th/7th c.BC)] uses both Act. and Mid., but only in present and imperfect; epic and ionic τρομεοίατο for τρομέοιντο, [Iliad by Homer (8th/7th c.BC)]; ionic participle τρομεύμενος [Solon Lyricus (Refs 6th c.BC)] (ML)