ωνος (ὁ, ἡ) [ῐ] adj. :
      1 qu’on use, qu’on porte sans cesse, d’où grossier, en parl. d’un vêtement ; subst. ὁ τρ. manteau grossier, comme celui des paysans, des pauvres, EUR. fr. 284, 12 ; AR. Ach. 184, etc. ; des Spartiates, DÉM. 1267, 22 ; PLUT. Lyc. 30, etc. ; et, depuis Socrate, des philosophes, PLAT. Conv. 219 b, etc. ; particul. des philosophes cyniques, PLUT. M. 332 c ; ARR. Epict. 3, 1, 24, etc. ; p. ext. vie ou profession de philosophe, PLUT. M. 52 c ; PHILSTR. V. Ap. 5, 38 ; THÉM. Or. 10, 130 b ; postér. vie monastique, SYN. Ep. 147, 150, etc. ;
      2 qui a une longue pratique de, expert en : τινός, HDT. 4, 74 ; EUR. Bacch. 717 ; τι, EUR. Med. 691 ; en qqe ch. ; abs. EUR. El. 1127, etc. ; subst. ὁ τρ. vieux routier, homme retors, rusé compère, LUC. M. cond. 7.

• Cp. τριϐωνότερος, EM. 166, 3.

Étym. τρίϐω.

ωνος, ὁ, but ἡ in PGiss. 76.2 (ii AD); (< τρίβω) : — worn garment, threadbare cloak, E. Fr. 282.12, Ar. Ach. 184, 343 (troch.), al., PCair. Zen. 92.19, 519.11 (iii BC), Sammelb. 7451.149 (iii BC); worn by the Spartans, Λακωνίζειν καὶ τρίβωνας ἔχειν D. 54.34, cf. Duris 14J. ; by Philosophers, as Socrates, Pl. Smp. 219b, Prt. 335d; esp. by the Cynics, CratesTheb 16, Arr. Epict. 3.1.24, etc. ; and the Stoics, Zeno Stoic. 1.63; πήρα καὶ τ. Plu. 2.332a, cf. Luc. Peregr. 15, D.L. 6.13; οἱ τὴν χλαῖναν ἐν τῷ θέρει κατατρίψαντες ἐν τῷ τ. τὸν χειμῶνα διάγουσι Ath.Med. ap. Orib. inc. 21.17; — = στολή τις ἔχουσα σημεῖα ὡς γαμμάτια acc. to EM 766.6.

ωνος, ὁ, ἡ, Adj. practised or skilled in a thing, used to it, c. gen., τρίβων αὐτῆς (sc. τῆς καννάβιος) Hdt. 4.74; τ. λόγων E. Ba. 717; τ. ἱππικῆς Ar. V. 1429; τῶν κρεμαθρῶν οὔπω τ. Id. Nu. 869; τῶν ἔργων τῆς ἰατρικῆς Gal. 15.169, cf. 18(2).35; c. acc., τρίβων τὰ τοιάδε E. Med. 686; abs., Id. El. 1127; Comp. -ότερος EM 766.4; — hence Subst., ΄old hand΄, rogue, Ar. Nu. 869, 870 (a pun).

ωνος, ὁ,
1) ein abgeriebenes, abgetragenes Kleid, bes. ein alter abgeschabter Mantel, wie ihn die Spartaner, später die Philosophen und endlich die Mönche zu tragen pflegten, gew. Sinnbild einer genügsamen, strengen Lebensweise ; Ar. Ach. 184, 324, Vesp. 1131 ; Plat. Prot. 335d, Symp. 219b ; λακωνίζειν φασὶ καὶ τρίβωνας ἔχουσι, Dem. 54.34 ; Sp.; vgl. Perizon. ad Ael. 5.5.
2) als adj., geübt in Etwas, einer Sache kundig, τρίβων αὐτῆς, Her. 4.74 ; λόγων, im Reden geübt, Eur. Bacch. 716, der es auch mit dem acc. verbindet, τρίβων τὰ τοιάδε Med. 686, τρίβων εἶ τὰ κομψά Rhes. 625. – Absolut, ὁ τρ., ein abgeriebener, durchtriebener, verschmitzter Mensch, Ar. Nub. 859.