έως (ὁ) celui qui engendre, père, HÉS. Th. 138, 155 ; ATT. ; ἡ τοκεύς, ESCHL. Eum. 659, la mère ; au plur. HDT. 1, 122 ; 3, 52 ; THC. 2, 44, etc. ; ou au duel, OD. 8, 312, les parents ; en parl. d’animaux, NIC. Th. 620, Al. 576.

➳ Formes ion. et épq. pl. nom. τοκέες, HDT. ll. cc. ; τοκῆες, OD. 1, 170, etc. ; gén. : τοκέων, IL. 15, 660 ; τοκήων, IL. 3, 140 ; ESCHL. Ag. 728 ; duel τοκῆε, OD. 8, 312.

Étym. τίκτω.

έως, ὁ, (< τίκτω) one who begets, father, Hes. Th. 138, 155; generally, begetter, τέκνου τ. A. Eu. 659; — in Hom. and Hes. mostly in pl., parents, Od. 1.170, Hes. Op. 185, al. (in dual, τοκῆε δύω Od. 8.312); so in Trag., A. Pers. 580 (lyr.), al., E. Hec. 403, al. (not in S., exc. f.l. in El. 187 (lyr.)); also in Prose, Hdt. 1.122, 3.52, Th. 2.44, Lys. 2.75, X. Mem. 2.1.33, etc. ; of animals, Nic. Th. 620, Al. 563. — Hom. and Hes. commonly have the Ep. forms τοκῆες, τοκῆας, τοκήων (Il. 15.663, al., more rarely τοκέων ib. 660, 21.587); τοκεῦσι 4.477, al. ; gen. τοκήων also in Alc. Supp. 25.12, Sappho Supp. 5.10, A. Ag. 728 (lyr., dub.l.); dat. τοκέσι IG 3.1311.

ὁ, der Erzeuger, Vater ; bei Hom. u. bei Hes. gew. im plur., τοκῆες, die Eltern, wie auch bei Tragg., ἄνευ τοκέων, Soph. El. 180 ; im dual. Od. 8.312 ; den sing. hat zuerst Hes. Th. 138, 155 ; Aesch. Eum. 629 ; seltener in Prosa, Xen. Mem. 2.1.33, Plut. Crass. 26 ; – der dat. τοκέσι steht Inscr. 948 in einem Epigramm.