άδος [ᾰδ] adj. f. :
      1 qui a enfanté ou qui enfante, LUC. D. deor. 9, 1 ; subst. mère, EUR. Hipp. 559 ; au pl. EUR. Cycl. 42 ; en parl. d’animaux, qui a mis bas ou qui met bas, OD. 14, 16 ; EUR. Med. 187 ; CALL. Dian. 89 ; THCR. Idyl. 8, 63 ; 26, 21 ; POL. 12, 4, 8 ; LUC. Lex. 6 ;
      2 fécond, STR. 178.

Étym. τίκτω.

άδος, ἡ, (< τίκτω) of or for breeding, brood, σύες θήλειαι τοκάδες Od. 14.16, cf. PSI 4.379.21 (iii BC), PCair. Zen. 152 (iii BC), Plb. 12.4.8, etc. ; φόρος χηνῶν τοκάδων PPetr. 3 p. 286 (iii BC); ὀρνείθων τελείων τοκάδων POxy. 1207.9 (ii AD); prolific, γυναῖκες Str. 4.1.2; τοκάδα τὴν κεφαλὴν ἔχει, of Zeus, Luc. DDeor. 9.1.
having just brought forth, Eub. 149; τ. λέαινα with cubs, E. Med. 187 (anap.); τ. κύνες with pups, Call. Dian. 89 (τ. as Subst., mothers, AP 9.268 (Antip. Thess.)); of goats, Theoc. 8.63; rarely of women, ὅσαι δὲ τοκάδες ἦσαν E. Hec. 1157; γενναίων τ’ ἐκ τοκάδων born from noble mothers, Id. Cyc. 42 (lyr.); τοκάδα τὰν… Βάκχου his mother, Id. Hipp. 560 (lyr.); τ. κόνις one΄s motherland, Lyc. 316.

άδος, ἡ, die Gebärende, die geboren hat od. zu gebären im Begriff ist ; σύες θήλειαι τοκάδες, Saumütter zur Zucht, Ggstz στεῖραι, Od. 14.16 ; Pol. 12.4.8 ; τοκάδος δέργμα λεαίνης, Eur. Med. 187 ; ἐκ τοκάδων διδασκομένη, Antip.Th. 38 (IX.268); übh. fruchtbar, Sp., wie Strab.; – γενναίων ἐκ τοκάδων = τοκέων, Eur. Cycl. 42.