ων, ον, gén. ονος :
   I qui supporte patiemment ou avec courage : τι, ESCHL. Sept. 364 ; avec un gén. τινός, AR. Th. 1072, qqe ch. ; d’où abs. :
      1 patient, courageux, IL. 10, 231, 498 ; PD. P. 1, 93 ; ESCHL. Ag. 1302 ;
      2 infortuné, malheureux, misérable, ESCHL. Pr. 614 ; SOPH. Ph. 161, etc. ; XÉN. An. 3, 1, 29, Mem. 2, 1, 30, etc. ; p. ext. gâté, mauvais, HH. Merc. 296 ; en parl. du vin, CALL. Epigr. 64 ;
   II qui prend sur soi, qui se charge, d’où entreprenant, hardi, courageux, IL. 21, 430 ; ESCHL. Ch. 383, etc. ; d’où insolent, arrogant, SOPH. Ph. 363.

• Cp. τλημονέστερος, EUR. Med. 8 ; • Sup. τλημονέστατος, SOPH. El. 439, Ph. 363 ; EUR. Hec. 562, Med. 1067.

➳ Voc. τλῆμον, ATT. ; voc. poét. τλήμων, SOPH. Aj. 893 ; EUR. Andr. 348 ; nomin. dor. τλάμων [ᾱ] PD. l. c. ; ESCHL. Ch. 383 ; EUR. Hipp. 544, etc.

Étym. *τλάω.

Dor. τλάμων [α], ονος, ὁ, ἡ ; voc. τλῆμον A. Pr. 614, but ἰὼ τλάμων S. Aj. 893 (lyr.); τλήμων ἀνήρ (ἄνερ codd.) E. Andr. 348, cf. Hipp. 554 (lyr.); (< *τλάω); — poet. Adj., used by X. and Aret. (v. infr.); patient, steadfast, stout-hearted, ὁ τλήμων Ὀδυσεύς Il. 10.231, 498 (to whom a τλήμων θυμός is ascribed, 5.670); θαρσαλέοι καὶ τ. 21.430; ψυχὴν καὶ θυμὸν τλήμονα παρθέμενος Tyrt. 12.18; τλάμονι ψυχᾷ Pi. P. 1.48; τλήμονες, οἷον ἀγῶνα… τελέσαντες… ψυχὰς… ὠλέσατ’ Ath.Mitt. 57.142 (Athens, v. BC); τλήμων οὖσ’ ἀπ’ εὐτόλμου φρενός A. Ag. 1302; of patients, Aret. CD 1.4; τ. ἐς παιδείην Id. SD 2.6; Sup. -εστάτη E. Heracl. 570. in bad sense, overbold, reckless, Thgn. 196; τλάμονι καὶ πανούργῳ χειρί A. Ch. 384 (lyr.); τλημονεστάτη γυνή S. El. 439, cf. 275, A. Ch. 596 (lyr.); τλάμονι θυμῷ E. Med. 865 (lyr.).
wretched, miserable, of persons, A. Pr. 614, S. Ph. 161 (anap.), Ar. Pax 723, X. An. 3.1.29, Mem. 2.1.30; c. gen., ὦ τλάμων ὑμεναίων E. Hipp. 554 (lyr.); θανάτου τλήμων Ar. Th. 1072 (anap.). of conditions, acts, words, etc., τλήμονες φυγαί, τύχαι, E. Hipp. 1177, HF 921 (lyr.); τλημονέστατος λόγος Id. Hec. 562; ὁδὸς τλημονεστάτη, τέρα, Id. Med. 1067, 1068; sts. also, as we use wretched, in a disparaging sense, τ. γαστρὸς ἔριθον h.Merc. 296; οἶνος Call. Epigr. 62. Adv. τλημόνως patiently, A. Ch. 748, E. Supp. 947, Gal. 14.213.
miserably, E. Tr. 40, Hsch.

ονος, duldend,
   a) duldsam, geduldig, standhaft, zum Aushalten von Mühsalen geeignet, Beiwort des Odysseus, Il. 10.231, 498 ; ihm wird τλήμων θυμός beigelegt, 5.670, Scholl. ὑπομενητικός ; Il. 21.430 ist vrbdn θαρσαλέοι καὶ τλήμονες, kühn. verwegen ; τλάμονι ψυχᾷ, Pind. P. 1.48 ; Aesch. βροτῶν τλήμονι καὶ πανούργῳ χειρί, Ch. 378, 588, 921 ; auch im tadelnden Sinne, verwegen, frech, Soph. El. 267 ; εἰ μὴ τλημονεστάτη γυνὴ πασῶν ἔβλαστε 431.
   b) duldend, δμωΐδες τλήμονες εὐνὰν αἰχμάλωτον, Aesch. Spt. 346.
   c) unglücklich, der viel auszustehen hat ; Aesch. Prom. 617, Ag. 1294 u. sonst ; τλήμονες φυγαί, Eur. Hipp. 1177, u. öfter ; τλήμονες παίδων τύχαι, Herc.Fur. 921 ; τλημονέστατον λόγον, Hec. 562 ; Soph. Phil. 161 u. öfter ; θανάτου τλήμων vrbdt Ar. Th. 1072 ; sp.D.; selten in Prosa, Xen. An. 3.1.29, Mem. 1.3.11, 4.2.1 u. Plut.