ός, όν [ῑ]
      1 protecteur, défenseur, PD. O. 9, 124 ; HDT. 2, 141 ; 7, 171 ; ESCHL. Ag. 514 ; THC. 4, 2 ;
      2 vengeur : τινος, ESCHL. Ag. 1280, etc. ; SOPH. El. 811, etc. ; τινι, ANT. 111, 40, de qqn ; τινί τινος, SOPH. El. 14, qui venge qqn d’un crime commis contre lui ; en parl. de choses (jugement, PLAT. Leg. 872 e, main, EUR. Hec. 843, etc.) ; subst. bourreau, POL. 2, 58, 8.

➳ Dor. τιμάορος [ᾱ] PD. l. c. etc. ; ion. τιμήορος, HDT. ll. cc.

Étym. p. *τιμαϝορος, de τιμή, ὁράω, litt. « veillant sur τιμή ».

όν, contr. from τιμάορος (v. sub fin.), which remains as a Dor. form in Pi. O. 9.84 (trisyll.), A. Ag. 514, al., E. Fr. 318.4, IG 14.1389 ii 29 (Rome), etc. ; in late Ep. τιμήορος, A.R. 4.709, 1358, 1730; A. Supp. 42 (lyr.) has an acc. τιμάορα, as if from τιμάωρ, ορος, ὁ : — avenging, and as Subst.
avenger, τ. τινός any one΄s avenger, A. Ag. 1280, 1324, 1578, S. El. 811, 1156, etc. ; c. dat., τ. τινὶ γενέσθαι Antipho 1.2; c. gen. rei, helping one to vengeance for a thing, πατρὶ τ. φόνου S. El. 14; abs., ἐπεὶ τιμάορος ἕστωρ the founder is the avenger, IG l.c. (cf. Berl.Sitzb. 1928.19); not always of persons, δίκη κακῶν τ. S. Fr. 107.9; ἡ τῶν συγγενῶν αἱμάτων τ. δίκη Pl. Lg. 872e, cf. 716a; χείρ E. Hec. 843; λόγος τ. a plea or argument for vengeance, Hdt. 7.5.
executioner, Plb. 2.58.8. τιμωρόν, τό, = κώνειον, Ps.-Dsc. 4.78.
succouring, and as Subst.
succourer of one who has been attacked or wronged, Hdt. 2.141, 7.171, Th. 4.2; τὸν ἐμὸν τιμάορον Ἑρμῆν my tutelary god, A. Ag. 514; ἡρῷσσαι, Λιβύης τιμήοροι ἠδὲ θύγατρες A.R. 4.1358; Ἀπόλλωνα… Ἀνάφης τιμήορον ib. 1730. metaph, ἦλθον τιμάορος Ἰσθμίαισι Λαμπρομάχου μίτραις I have come to pay honour to…, Pi. l.c. (τιμαορος perh. ΄penalty-exactor΄, fr. τιμή III and ἄρνυμαι ; — for the accentuations τιμάορος ; τιμωρός, cf. λυράοιδος ; λυρῳδός, on which see Hdn. Gr. 1.229.)

[ῑ], ion. τιμήορος, dor. τιμάορος, eigtl. die Ehre wahrend, und daher die verletzte Ehre Jemandes schützend ; helfend, beschirmend, beistehend ; ἦλθον τιμάορος μίτραις, Pind. Ol. 9.84 ; Her. 2.141 ; ἐμὸν τιμάορον Ἑρμῆν, Aesch. Ag. 500 ; – rächend ; τιμωρός τινος, Jemandes Rächer, ἥξει γὰρ ἡμῶν ἄλλος αὖ τιμάορος, 1263, vgl. 1560 ; Ch. 141 ; Soph. El. 801 ; σύ μοι γενοῦ τιμωρὸς ἀνδρός, Eur. Hec. 790 ; τιμωροὺς λιπέσθαι τῶν δεδραμένων δίκην, Herc.F. 168 ; auch χεῖρα τιμωρόν, Hec. 843 ; auch τινί, Her. 7.171 ; λόγος τιμωρός, zur Rache auffordernde Rede, 7.5 ; πατρὶ τιμωρὸν φόνου, Soph. El. 14 ; – der Peiniger, Scharfrichter, Pol. 2.58.8.