α, ον, qui arrive au terme, qui est à sa fin, final :
      1 avec idée de lieu, HDT. 1, 98, etc. ; ATT. ; οἱ τ. πόδες, ARSTT. P.A. 4, 8, 5, les pieds de derrière ; τελευταίους στῆσαι, XÉN. Cyr. 6, 3, 25, placer aux derniers rangs ; adv., τὸ τελευταῖον, à la dernière place, THC. 3, 56, etc. ; AR. Nub. 945, etc. ;
      2 avec idée de temps : τὸν τ. βίον, SOPH. O.C. 1551, la fin de la vie ; τ. φήμη, SOPH. Tr. 1149, la dernière parole ; ἡ τελευταία ἡμέρα, ou simpl. ἡ τελευταία, le dernier jour (de la vie) SOPH. O.R. 1528 ; ou le dernier jour accordé pour un paiement, DÉM. 836, 5 ; en gén. le dernier jour (d’une fête) XÉN. Hell. 6, 4, 16, etc. ; adv. τελευταῖον, PLAT. Rsp. 532 a, etc. ; τὸ τελευταῖον, HDT. 1, 91 ; ATT. ; τὰ τελευταῖα, THC. 1, 24, etc. ; PLAT. Gorg. 515 e, à la fin, finalement, enfin ;
      3 fig. extrême : τελευταία ὕϐρις, SOPH. El. 271, le dernier terme de l’injure, le comble de l’outrage ; cf. ARSTT. Pol. 5, 10, 30, etc.

Étym. τελευτή.

α, ον, (< τελευτή) last, in Order, οἱ τ. κύκλοι Hdt. 1.98; τὰ δύο τὰ τ. the last two lines, Id. 7.142; τὰ τ. the endings or terminations, Id. 5.68; ἐν τελευταίοις πίπτειν Pl. R. 619e; τελευταίους στῆσαι to station in the rear ranks, X. Cyr. 6.3.25; οἱ τ. πόδες the hind feet, Arist. PA 684a12. more freq. of Time, ἡ τ. ἡμέρα the last day allowed for payment, D. 28.1; of a festival, without ἡμέρα, X. HG 6.4.16, etc. ; one΄s last day, S. OT [1528] (troch.), E. Andr. 101; ὁδὸν τὴν τ. one΄s last journey, S. Tr. 155; τὸν τ. βίον the end of life, Id. OC 1551; τ. ἐμοῦ φήμη Id. Tr. 1149; τὸ τ. ἐκβάν D. 1.11.
uttermost, extremest, ὕβρις S. El. 271; ἡ ὀλιγαρχία ἡ τ. Arist. Pol. 1312b35; ἡ τ. δημοκρατία ib. 1298a31. τὸ τ. as Adv., for the last time, X. HG 7.5.20, etc. ; or τελευταῖον, Id. Cyr. 8.7.28, S. OT 1183; τὰ τ. Pl. Cra. 515d. τὸ τ.
finally, in the last place, Ar. Nu. 945 (anap.), Th. 8.8, Pl. R. 532a, D. 18.312, etc. ; τὰ τ. Th. 1.24, 8.85; τελευταῖον Hdt. 1.91; but, the Adj. is freq. used with Verbs, where we should use the Adv., ὁ τελευταῖος δραμών A. Ag. 314; παρελθόντες τελευταῖοι Th. 1.67, etc. ; cf. τελευτάω II. 4.

vollendend, beschließend, dah. am Ende befindlich, der letzte, äußerste ; Ggstz πρῶτος, Aesch. Ag. 305 ; τὴν τελευταίαν ἡμέραν ἰδεῖν, Soph. O.R. 1528, u. öfter ; auch ἡ τελευταία ὕβρις, der äußerste, höchste, El. 263 ; Eur., Her. u. Folgde überall ; τὸ τελευταῖον, endlich, zuletzt, Her. 1.91 ; ἐν τοῖς τελευταίοις, Isae. 1.13 ; ἐφέψομαι τελευταῖος, Xen. An. 7.3.39, u. öfter von den Letzten im Heereszuge ; ὃ δὴ τελευταῖον ἐφθέγξατο, Plat. Phaed. 118 ; τελευταῖον, endlich, Rep. VII.516b ; auch τὰ τελευταῖα, Gorg. 515e ; τηρήσας τὴν τελευταίαν ἡμέραν, das Ende des Tages, Dem. 28.1.

1. last , Lat. ultimus, [Herdotus Historicus (Refs 5th c.BC)]; τὰ τ. the endings or terminations , [Herdotus Historicus (Refs 5th c.BC)]; τελευταίους στῆσαι to station in the rear ranks , [Xenophon Historicus (5th/4th c.BC)]
2. of Time, ἡ τελευταία, with or without ἡμέρα, the last day allowed for payment, [Demosthenes Orator (Refs 4th c.BC)]; one's last day , [Sophocles Tragicus (Refs 5th c.BC)]
3. last, uttermost , ὕβρις [Sophocles Tragicus (Refs 5th c.BC)]
4. τὸ τελευταῖον, as adverb the last time, last of all , [Herdotus Historicus (Refs 5th c.BC), Xenophon Historicus (5th/4th c.BC)], etc.; or τελευταῖον [Plato Philosophus (5th/4th c.BC)], etc.; and τὰ τελευταῖα [Thucydides (Refs 5th c.BC)]
5. at last, in the last place , [Aristophanes Comicus (5th/4th c.BC)], etc.: but,
6. the adjective is often used with Verbs, where we should use the adverb, ὁ τελευταῖος δραμών [Aeschulus Tragicus (6th/5th c.BC)]; παρελθόντες τελευταῖοι [Thucydides (Refs 5th c.BC)]

(ML)