ῆς (ἡ) :
      1 accomplissement, réalisation, PD. O. 13, 75 ; I. 6 (7), 48 ; THGN. 1075 ; ESCHL. Suppl. 138, Ag. 745 ; HDT. 7, 15 ; τελευτὴν ποιῆσαι, OD. 1, 249, etc. accomplir ; γάμου, PD. P. 9, 118, accomplissement d’un mariage ; θεσφάτων, ESCHL. Pers. 740, d’un oracle ; θανάτοιο, HÉS. Sc. 357, consommation de la mort, la mort ;
      2 achèvement, fin : μύθου, IL. 9, 625, d’un discours ; ἔριδος, HÉS. Th. 637, d’une querelle ; πολέμου, THC. 1, 13, d’une guerre, etc. ; particul. βιότοιο τελευτή, IL. 7, 104 ; τελευτὴ βίου, HDT. 1, 30, etc. ; PLAT. Gorg. 516 a ; ou simpl. τελευτή, THC. 2, 44 ; XÉN. Cyr. 8, 7, 3, etc. fin de la vie, mort ; ἐς τελευτήν, HH. 6, 29 ; HÉS. O. 331 ; SOPH. O.C. 1224 ; ἐπὶ τελευτῆς, PLAT. Phædr. 267 d ; ἐν τελευτῇ, ESCHL. Sept. 937, etc. à la fin, enfin ; avec idée de lieu, fin, extrémité d’une chose, ARSTT. P.A. 2, 9, 6, etc. ; au plur. extrémités d’un pays, HDT. 2, 32 ;
      3 dénouement, résultat, PD. O. 13, 104 ; SOPH. O.C. 1198 ; au plur. ESCHL. Ag. 745, etc.

➳ Dor. τελευτά [ᾱ] PD. ll. cc.

Étym. τελέω.

ἡ, (< τελέω) completion, accomplishment, τελευτὴν ποιῆσαι [γάμου] accomplish, Od. 1.249, 16.126; κραίνειν τελευτὰν γάμου Pi. P. 9.66; τ. νόστου ib. 1.35; οὐ γάρ μοι δοκέει μύθοιο τ. τῇδέ γ’ ὁδῷ κρανέεσθαι Il. 9.625.
event, issue, δεῖξεν πᾶσαν τ. πράγματος Pi. O. 13.75, cf. Thgn. 1075; γάμου πικραὶ τ. A. Ag. 745 (lyr.); τ. πρευμενεῖς κτίσαι Id. Supp. 138 (lyr.); θεσφάτων Id. Pers. 740 (troch.); κακοῦ θυμοῦ τ.… κακὴ προσγίγνεται S. OC 1198.
termination, end, οὐδέ τις ἦν ἔριδος λύσις οὐδὲ τ. Hes. Th. 637; μή μ’ ἀποσβεσθὲν λάθῃ πρὸς τῇ τ. τῆς ὁδοῦ Ar. Lys. 294 (lyr.); ἡ τ. τοῦ πολέμου Th. 1.13; καλλίστην τελευτὴν ἐπιτιθέντες κινδύνοις Lys. 2.47; τελευτὴν ἔχειν Pl. Lg. 782a. esp. βιότοιο τ. Il. 7.104, 16.787; βίου Hdt. 1.30, 31, cf. And. 4.24; τ. τοῦ βίου τελεῖν S. Tr. 79; ἐπὶ τελευτῇ τοῦ βίου Pl. Grg. 516a. freq. without βίου, the end of life, death, Pi. O. 5.22, Pl. Phd. 118, etc. ; τ. ὑστάτη S. Tr. 1256; τελευτῆς λαχεῖν, τυχεῖν, Th. 2.44, X. HG 4.4.6; τ. δοῦναι Id. Cyr. 8.7.3; periphr., θανάτοιο τ. the end that is death, Hes. Sc. 357, cf. τέλος 1.4; τῆς γηραιοῦ τ. προαποθνῄσκειν Antipho 4.1.2. with Preps., in adv. sense, ἐς τελευτήν at the end, at last, h.Hom. 7.29, Hes. Op. 333, Thgn. 201, S. OC 1223 (lyr.); ἐπὶ τελευτῆς Pl. Phdr. 267d, etc. ; ἐν τελευτᾷ Pi. O. 7.26, A. Th. 936 (lyr.).
end, extremity of anything, as of limbs, Arist. PA 654b24, cf. 685a1, GA 720b18, Pl. Ti. 33b, Men. 75e.
end, close of a sentence, Arist. Rh. 1420b2, etc. ; of a play, Id. Po. 1450b29, cf. Demetr. Eloc. 257; of a word, J. AJ 1.6.1.

ἡ, wie τελετή, Vollendung ; τελευτὴν ποιῆσαι, vollenden, vollziehen, Od. 1.249, 16.126 ; Vollziehung, γάμου, Pind. P. 9.66 ; πᾶσαν τελευτὰν πράγματος δεῖξεν, Ol. 13.75 ; ἐπέκρανεν δὲ γάμου πικρὰς τελευτάς, Aesch. Ag. 725 ; vgl. Eur. Med. 1388 ; das Ende, der Schluß, Hes. Th. 637 ; μύθοιο, Il. 9.625 ; θανάτοιο, das Ziel des Todes, Hes. Sc. 357, wie Eur. Med. 152 ; und bes. βιότοιο, Lebensende, Tod, Il. 7.104, 16.787 ; Her. 1.30, 31 ; auch ohne βίου, der Tod, Pind. Ol. 5.22 ; ἐς τελευτήν, am Ende, zuletzt, H. h. 6.29 ; Hes. O. 335 ; εἰς δὲ παῖδ' ἐμὸν Ζεὺς ἐπέσκηψεν τελευτὴν θεσφάτων, die Erfüllung, Aesch. Pers. 726 ; ποῖ καταστρέφεις λόγων τελευτήν, 774 ; τελευτὴν τοῦ βίου μέλλει τελεῖν, Soph. Trach. 79 ; Eur.; u. in Prosa : τελευτὴ καὶ ἀρχὴ πέρας ἑκάστου, Plat. Parm. 137d, u. öfter in diesem Ggstz ; τελευτὴν ἤδη κεφαλήν τε ἐπιθεῖναι τοῖς πρόσθεν, Tim. 69a ; τελευτὴν ἔχειν, ein Ende haben, Legg. VI.782a ; Folgde.

τελευτή, -ῆς, ἡ
(< τελέω), [in LXX chiefly for מוּת, מָוֶת ;]
__1. a finishing.
__2. an end: τ. βίου (Hdt., al.): also without βίου, the end of life, death (Hdt., Plat., al.): Mat.2:15.†
(AS)