ῆς (ἡ) [ᾰ]
      1 ensevelissement, sépulture, HDT. 1, 24, 112, etc. ; au plur. en parl. de la sépulture de soldats tués, THC. 2, 34 ;
      2 lieu de sépulture, en parl. d’une urne funéraire, SOPH. El. 1210 ; en parl. d’un tombeau, HDT. 3, 10 ; 5, 63 ; SOPH. Aj. 1090, 1109 ; EUR. Hel. 1064, etc. ;
      3 frais de sépulture, DÉM. 788, 1.

Étym. θάπτω.

ἡ, (v. θάπτω) burial, ταφῆς τυχεῖν, κυρῆσαι, Hdt. 1.24, 112; in pl., mode of burial, Id. 2.85, 5.8; pl. also of the burials of those who had fallen in battle, δημοσίᾳ ταφὰς ἐποιήσαντο Th. 2.34; νόμοι…, οἷς ἐχρῶντο περὶ τὰς ταφάς ib. 52, cf. OGI 90.32 (Rosetta, ii BC). pl. also, burial-place, Hdt. 4.71, 5.63, S. Aj. 1090, 1109; later in sg., Sammelb. 6028.2, al. (i BC); but σῆς εἰ στερήσομαι ταφῆς, of the urn supposed to contain the ashes of Orestes, S. El. 1210; so in Egypt, mummy, POxy. 736.13 (i AD), Wilcken Chr. 499 (ii/iii AD), etc. ; also, sarcophagus, δευτέρα τ., of a double sarcophagus, PGiss. 68.7 (ii AD), Arch.Pap. 4.133 (ii AD).
payment for burial, burial-fee, τὸν τὴν τ. τοῦ πατρὸς οὐκ ἀπειληφότα D. 25.58; ἐνδεεῖς γενόμενοι εἰς τὴν τ. τὴν Φιλίππου PEnteux. 32.6 (iii BC); ὑπὲρ τέλους ταφῆς μιᾶς Ostr. Bodl. ii 45 (ii AD).

ἡ, Leichenbestattung, Begräbnis, Grab ; ἕξουσι δ' ἣν λάβωσιν ἐν ταφῇ χθονός, Aesch. Spt. 800 ; Her. 1.24, 112 u. sonst, wie ταφῆς ἀξίας μετέχουσι Plat. Rep. V.466e ; ταφὰς ποιεῖν, Menex. 234b ; auch im plur. von einer Bestattung, Her. 5.63 ; Soph. Aj. 1090, 1109 ; ταφὰς ποιεῖσθαι, Thuc. 2.34 ; τὴν ταφὴν τοῦ πατρὸς οὐκ ἀπέλαβε, er erhielt kein Geld dafür, Dem. 25.58.

ταφή, -ῆς, ἡ
(< θάπτω), [in LXX chiefly for קָבַר and cognate forms ;]
burial: Mat.27:7 (Hdt., al.; for other meanings, see LS, see word, Deiss., BS, 355 f., MM xxiv).†
(AS)