ταλαί·πωρος, ος, ον [ᾰ]
      1 pass. qui éprouve une souffrance physique ou morale, malheureux, misérable, PD. fr. 210 ; ESCHL. Pr. 231, etc. ; SOPH. O.C. 14, etc. ; PLAT. Euthyd. 302 b ; en parl. de choses (vie, SOPH. O.C. 91 ; affaires, AR. Av. 135 ; souffrance, ALEX. dans Com. fr. 3, 449, etc.) ;
      2 act. fatigant, pénible, STR.

Étym. *τλάω ; l’étym. du second terme est incert.

ον, suffering, distressed, miserable, Θῆβαι Pi. Fr. 197; βροτοί A. Pr. 233; ὦ ταλαίπωρ’ ib. 317, cf. 595 (lyr.), 623, S. OC 14, etc. ; ἀνδρῶν γένος Id. Fr. 945; τ. ἄρα τις σύ γε Pl. Euthd. 302b; τὸ τ.
hardihood, Ar. Nu. 414; a hard life, Hp. Aër. 19. Adv. -ρως Ar. Ec. 54, Th. 3.4. of things, τ. βίος S. OC 91; πράγματα Ar. Av. 135; πάθος Alex. 144; ταλαιπωρότερον οὐδέν ἐστι… τῆς γαστρός Diph. 60.3.

(eigtl. viell. = ταλαπείριος), schwere, mühselige Arbeiten ertragend, sowohl körperliche Anstrengung aushaltend, als Mühsal, Drangsal, Elend erduldend, mühselig, unglücklich ; Θῆβαι, Pind. frg. 210 ; βροτοί, Aesch. Prom. 231, 598, 626 ; Soph. O.C. 14 u. öfter ; βίος, 91 ; Eur. auch gew. von Menschen, πόλις Troad. 1276, Ἑλλάς I.T. 370 ; ταλαίπωρα πράγματα, Ar. Av. 135;
• adv., πάνυ ταλαιπώρως παρέδυν, mit Mühe, Eccl. 54 ; so auch Thuc. 3.4 ; Plat. Euthyd. 302b.

ταλαίωρος, -ον
[in LXX: Psa.137:8 (שָׁדַד), Isa.33:1 (ποιεῖν τ., שָׁדַד), Tob.13:10, Wis.3:11, al. ;]
distressed, miserable, wretched: Rom.7:24, Rev.3:17.†
(AS)