'poét. τῆος, adv. :
   I aussi longtemps, pendant tout le temps, en corrélat. avec ἕως : τέως… ἕως, AR. Pax 32, pendant tout le temps… que, aussi longtemps… que ; ἕως… τέως, OD. 4, 91, tandis que… pendant ce temps ; en corrélat. avec ὄφρα… ἕως, IL. 19, 189 m. sign. ;
   II abs. :
      1 jusqu’à ce moment, jusque-là, en opp. avec un adv. ou une locut. adv. de temps : τείως (épq.) μὲν…, αὐτὰρ νῦν, OD. 16, 139, jusque alors…, mais maintenant ; τέως…, νῦν δέ, ESCHL. Ch. 993, m. sign. ; τέως μὲν…, νῦν δέ, AR. Th. 449, m. sign. ; τέως μὲν…, ἀλλ' ὅτε δή, OD. 24, 161, jusque alors…, mais lorsque ; τέως μὲν… ἀπὸ δὲ τούτου τοῦ χρόνου, XÉN. An. 7, 5, 8, jusqu’alors…, à partir de ce moment ; τέως μὲν…, ἔπειτα, THC. 5, 7 ; τέως μὲν…, εἶτα, XÉN. Hell. 2, 2, 17 ; τέως μὲν…, ἔπειτα δέ, HDT. 6, 83 ; τέως μὲν…, εἶτα δέ, AR. Nub. 67, jusqu’alors…, ensuite ; τέως μὲν…, ἐπεὶ δέ XÉN. Cyr. 5, 3, 17 ; τέως μὲν…, ἐπειδὴ δέ, LYS. 187, 25 ; τέως μὲν…, ἡνίκα δέ, XÉN. Hell. 4, 3, 17, jusqu’alors…, mais lorsque ;
      2 pendant ce temps, cependant, HDT. 6, 112 ; PLAT. Conv. 191 b, etc. ; LYS. 179, 13 ; IS. 36, 10 ;
   III aussi longtemps que, tant que, tandis que, c. ἕως, mais seul. chez les Épq. posthomér. et après une voyelle, HH. Ven. 226, Cer. 138 ; qqf. chez les Att. : τέως ἂν παῖδες ὦσι, PLAT. Conv. 191 e, tant qu’ils sont enfants ; cf. DÉM. 446, 4 ; 519 fin ; 791, 14 ; DH. 1, 38 ; HLD. 10, 12.

➳ [εω] monosyll. OD. 15, 231 ; 16, 370 ; 24, 162, épq. τείως, OD. 4, 9 ; 15, 127 ; 16, 139 ; ou τεῖος, IL. 20, 42.

'

Ep. prob. τῆος (not in codd. of Hom., v. sub fin.); — Adv. of Time, so long, in the meantime, correlat. to ἕως, ἧος ἐγὼ… ἠλώμην, τῆός μοι ἀδελφεὸν ἄλλος ἔπεφνεν Od. 4.91, cf. Il. 20.42; to ὄφρα, 19.189; so in Att., ἐσθίων τ. ἕως… Ar. Pax 32; sts. without a Relat., until then, during that time, referring to a time already indicated, ἐς γάμου ὥρην… · τῆος δὲ… παρὰ μητρὶ κεῖσθαι ἐνὶ μεγάρῳ Od. 15.127; τελεσφόρον εἰς ἐνιαυτὸν… · ὁ δὲ τῆος (Nauck, for τέως μὲν)… δέδετο ib. 231, cf. S. Aj. 558; ποσσῆμαρ μέμονας…, ὄφρα τ.… μένω, i.e.
for that number of days, Il. 24.658, cf. Od. 16.370; ἐγὼ δ’ οἴσω τ. E. Heracl. 725, cf. Ar. Pax 687, 729 (anap.). rarely for ἕως, Hdt. 4.165, Hp. Int. 26, Mul. 2.165, Pl. Smp. 191e, D. 19.326, 21.16, A.R. 4.821, 1617, Sardis 7(1) No.1 ii 12, 19.
for a time, a while (cf. ἕως²), mostly with some answering word or phrase, as τῆος μὲν…, αὐτὰρ νῦν Od. 16.139; τῆος…, ἀλλ’ ὅτε δή 24.162 (Nauck, for τέως μὲν…)· φίλον τ., νῦν δ’ ἐχθρόν A. Ch. 1001 (993); τ. μὲν…, ὡς δὲ… Th. 6.61, Pl. Phd. 117c; τ. μὲν…, ἐπεὶ or ἐπειδὴ δὲ…, X. Cyr. 5.3.17, Lys. 31.8; τ. μὲν…, ἡνίκα δὲ… X. HG 4.3.17; τ. μὲν…, μετὰ δὲ… Hdt. 1.11; τ. μὲν…, ἔπειτα δὲ… Id. 6.83; τ. μὲν…, τέλος δὲ… Id. 1.82; τ. μὲν…, νῦν δὲ… Ar. Th. 449; τ. μὲν…, ἔπειτα or εἶτα…, without δέ, Th. 5.7, X. HG 2.2.17, Ar. Nu. 66; — without answering phrase, A.R. 2.132.
up to this time, hitherto, Hdt. 6.112, Ar. Pl. 834, Pl. Smp. 191b, IG1². 57.21, 108.48; ἐν τῷ τ. χρόνῳ Lys. 7.12, 27.16 (but ἐν τῷ τ. in the meantime, Polyaen. 1.39.4, 8.47.1, Ael. NA 2.25, 11.38, Steph. in Hp. 1.217 D., condemned by Hdn. Philet. p. 434 P. ; διὰ τὸ τ. for the present, Zos.Alch. p. 231 B.); φίλοι τ. ὄντες Is. 1.9. τ. εἰδέναι χρή you must know to begin with, Gp. 9.11.1, 9.19.1; νυνὶ δ’ αὐτὸ τὸ κεφάλαιον… ἄκουσον εἰς ὀλίγους τ. ἀνενηνεγμένον σκοπούς Gal. 15.764. [As a trochee before a vowel, Il. 20.42, Od. 16.370; as a trochee (spondee) before a consonant, Il. 15.277 (Zenod.), Od. 4.91, 15.127, 16.139; as an iambus, only Il. 19.189 (sed leg. αὐτόθι τῆος, om. περ), 24.658, Od. 18.190; as a monosyll., 15.231, 24.162, never in Il. ; in codd. of Hom. written τείως, Od. 4.91, al. (so in A.R. 2.132, al.); τέως Il. 24.658, al. ; rarely τεῖος, one cod. in Il. 20.42.] (Cret. τάως Hsch. ; but the dialect forms of the correlative ἕως (ἇς etc.) indicate a primitive Gr. *ταος, Old Ion. *τῆος (cf. Skt. tāvat ΄so great, so long΄), whence later Ion. and Att. τέως.)

ep. u. ion. τείως, seltener τεῖος, adv., bisdahin, solange ; eigtl. demonstratives Correlativum zu ἕως ; Il. 20.42 (s. am Ende die prosod. Bemerkung); ἕως ἐγὼ βίοτον συναγείρων ἠλώμην, τείως μοι ἀδελφεὸν ἄλλος ἔπεφνεν, während ich sammelte, unter der Zeit tötete, Od. 4.90 ; τέως, ἕως σαυτὸν λάθῃς διαρραγείς, Ar. Pax 32 ; Strab. 3.4.5 ; – andern Zeitbestimmungen entsprechend ; τείως μέν … αὐτὰρ νῦν, Od. 16.139 ; τέως μὲν ἐτόλμα – ἀλλ' ὅτε δή, 24.162 ff.; φίλον τέως, νῦν δ' ἐχθρόν, Aesch. Ch. 987 ; τέως μέν … νῦν δέ, Ar. Th. 449, vgl. Ran. 983 ; bei Her. τέως μέν – μετὰ δέ, 1.11, 86, 94 ; τέως μέν … ἔπειτα δέ, 6.83 ; τέως μέν, τέλος δέ, 1.82, 2.169 ; τέως μὲν ἐπιεικῶς οἷοί τε ἦσαν κατέχειν τὸ μὴ δακρύειν, bis dahin, ὡς δὲ εἴδομεν, Plat. Phaed. 117c ; τέως ἐλέγοντο, πρὶν ὁρίσασθαι ἀποθνήσκειν, Xen. An. 2.5.13 ; τέως μέν … ἐπεὶ δέ, Cyr. 5.3.17 ; – allein, unterdessen, wo aus dem Zusammenhange der Satz mit ἕως zu ergänzen : ποσσῆμαρ μέμονας κτερεϊζέμεν Ἕκτορα δῖον, ὄφρα τέως αὐτός τε μένω καὶ λαὸν ἐρύκω, damit ich so lange selbst bleibe, nämlich bis du bestattet hast, Il. 24.657 ; τοῦτο δίδωμι ἐς γάμου ὥρην, σῇ ἀλόχῳ φορέειν, τείως δὲ φίλῃ παρὰ μητρὶ κείσθω, Od. 15.125 ff., vgl. 16.170, 18.190 ; Soph. Aj. 555 ; Eur. Heracl. 725 ; κἀγὼ μὲν ᾤμην οὓς τέως εὐεργέτησα δεομένους, ἕξειν φίλους, denen ich so lange Gutes getan hatte, Ar. Plut. 834, vgl. Av. 1687, Pax 670 ; wie Plat. Menex. 235c u. Andoc. 1.81, τούτους ἐπιμελεῖσθαι τῆς πόλεως, ἕως ἂν οἱ νόμοι τεθεῖεν· τέως δέ, bis dahin aber, unterdessen aber ; φίλοι τέως ὄντες, Isae. 1.9 ; ὁ τέως χρόνος, Lys. 27.16, 28.3, 33.1, bis dahin, wie Xen. An. 7.6.29 ; Pol. 2.5.10 u. a.Sp., wie Luc. Nigr. 4, Alex. 16 ; die alten Gramm. erklären πρότερον ἢ πάλαι ; – es gibt auch Fälle, wo die Beziehung noch mehr zurücktritt, eine Weile, eine Zeit lang ; Od. 15.231 ; τέως μὲν οὖν ἐκρινόμεθ'· εἶτα τῷ χρόνῳ κοινῇ ξυνέβημεν, Ar. Nub. 67 ; Xen. An. 4.2.12 ; τέως μὲν οὖν ἠπόρει, Plat. Lys. 207a, vgl. Lach. 183e, Rep. IV.439c ; καταγελώμενος τέως, τότε δή, I.330d ; – τέως ἄν c. conj., so lange wie, τέως ἂν παῖδες ὦσι, φιλοῦσι τοὺς ἄνδρας, Plat. Symp. 191e ; und so im Gesetze Dem. 24.63, 105, vgl. 2.21, 21.16. – Sp. Epiker brauchten es auch für ἕως, um den Hiatus zu vermeiden, Hermann H.h. Ven. 226, H.h. Cer. 66, 138 ; doch findet es sich so auch bei Her. 4.165, wie Dem. 19.326, ὅ, τέως ἦσαν Φωκεῖς σῷοι, οὐδεπώποτ' ἐποιήσαμεν ; u. so auch τέως ἄν, wofür bei Dem. gew. v.l. τέως, ἕως ἄν.
[Die Messung ist wie bei ἕως im Hom. verschieden ; Il. 19.189, μιμνέτω αὖθι τέως ἐπειγόμενός περ Ἄρηος, hat Hermann αὐτόθι τεῖος ändern wollen ; ein Schol. bemerkt, daß man hinter τέως eine kleine Pause machen müsse ; Il. 20.42, wo der Vers anfängt τέως Ἀχαιοί, und gelesen werden müßte τεῖος, haben Spitzner und Bekker nach einer v.l. der Schol. τόφρα aufgenommen. – Od. 16.370 ist es einsilbig zu sprechen, αὐτόν· τὸν δ' ἄρα τέως μὲν ἀπήγαγεν οἴκαδε δαίμων, wie 24.162.]