*τέτμω (seul. ao.2 ἔτετμον ou τέτμον, sbj. τέτμω, ῃς, ῃ, etc.) :
      1 atteindre, acc. IL. 4, 293 ; 6, 374, etc. ; OD. 3, 256, etc. ; A.RH. 3, 1275 ; fig. : ὃν γῆρας ἔτετμεν, OD. 1, 218, celui que la vieillesse a atteint ;
      2 rencontrer, trouver, acc : πόρον, ESCHL. Suppl. 787, un passage ;
      3 obtenir du sort, avoir en partage : ἀταρτηροῖο γενέθλης, HÉS. Th. 610, une nature perverse, càd. une femme au naturel pervers.

➳ Ao. ind. 3 sg. ἔτετμε, IL. 4, 293, etc. ; ἔτετμεν, OD. 1, 218 ; τέτμεν, IL. 6, 374 ; 3 pl. τέτμον, A.RH. 3, 1275 ; sbj. 2 sg. τέτμῃς, OD. 15, 15 ; 3 sg. τέτμῃ, HÉS. Th. 610 ; opt. 1 pl. τέτμοιμεν, THCR. Idyl. 25, 25, 61 ; on rattache qqf. à ce verbe la forme ἐτέτμετο, ORPH. Arg. 366, que d’autres rapportent à τέμνω.

Étym. inconnue.

nur im ep. aor. τέτμον, ἔτετμον, conj. τέτμῃς, Od. 15.15, ich traf, traf an, erreichte ; Hom. von Personen, ἔνθ' ὅγε Νέστορ' ἔτετμε, Il. 4.293 ; οὐκ ἔνδον ἀμύμονα τέτμεν ἄκοιτιν, 6.374, u. öfter ; auch ὃν γῆρας ἔτετμεν, den das Greisenalter erreichte, Od. 1.218 ; – τινός, Etwas durchs Schicksal erhalten, teilhaftig werden, ἀταρτηροῖο γενέθλης, Hes. Th. 610. – Aber ἐτέτμετο ὕλη Orph. Arg. 364 ist verkürzt für ἐτέτμητο, Ruhnk. conj. ἐτέμνετο.