'τάλαινα, τάλαν, voc. τάλαν, αινα, αν, gén. τάλανος, αίνης, ανος [nom. masc. ᾰᾱ ; fém. ᾰᾰ ; neutre ᾰᾰ ; voc. masc. ᾰᾰ, gén. masc. ᾰᾰ]
      1 qui supporte des maux, malheureux, infortuné, abs. OD. 18, 327, etc. ; joint au pron. pers. : ὦ τάλας ἐγώ, SOPH. O.C. 1338, 1401, etc. ; ὦ τάλαιν' ἐγώ, ESCHL. Ch. 743, malheureux, malheureuse que je suis ! avec un voc. : ὦ τάλαν, SOPH. Ph. 1196, etc. ô infortuné ! avec un gén. : οἲ 'γὼ τάλαινα ξυμφορᾶς κακῆς, ESCHL. Pers. 445, malheureuse que je suis ! quel funeste événement ! τάλαιν' ἐγὼ τῆς ὕϐρεως, AR. Pl. 1044, malheureuse ! quel outrage je subis ! qqf. ironiq. τάλαν, AR. Lys. 910, 914, pauvre diable ! ou en mauv. part, τάλαν, OD. 19, 68, misérable ! ;
      2 en parl. de choses, pénible, affligeant (épreuves, ESCHL. Ag. 1069 ; imprécation, ESCHL. Sept. 695 ; maladie, SOPH. Tr. 1084 ; querelle, EUR. Hel. 248, etc.).

• Sup. ταλάντατος, AR. Pl. 684, 1046, 1060 ; PLAT. Crat. 395 e.

➳ [ᾱς] ESCHL. Pr. 158 ; SOPH. O.C. 1338, etc. ; AR. Ach. 163, etc. ; dor. [ᾰς] THCR. Idyl. 2, 4 ; voc. τάλαν [ᾰν] masc. OD. 15, 327 ; 19, 68 ; THGN. 512 ; SOPH. Ph. 1196, etc. ; nom. fém. τάλας (pour τάλαινα) AR. Th. 1038 ; EUR. Med. 1057 ; gén. poét. τάλαντος, HIPPON. fr. 12 ; mot poét. ; en prose, XÉN. Cyr. 4, 6, 5 ; PLAT. l. c.

Étym. τλῆναι.

'

(v. sub fin.), τάλαινα, τάλαν (fem. τάλας Ar. Th. 1038); gen. ανος, αίνης, ανος, also dat. τάλαντι Hippon. 12; voc. τάλαν, masc. in Od. 18.327, 19.68, Thgn. 512, etc., fem. in Ar. Ra. 559, al. (Adv. acc. to A.D. Adv. 160.11, Hdn. Gr. 2.12, al.); Aeol. nom. τάλαις Choerob. in Theod. 1.126 H. ; (< *τλάω) : — suffering, wretched, ξεῖνε τάλαν Od. 18.327, etc. ; ὦ τάλας ἐγώ S. OC 1338, 1401, Aj. 981; ὦ τάλαιν’ ἐγώ A. Ch. 743; ὦ τάλαν S. Ph. 1196 (lyr.); c. gen. causae, οἲ γὼ τάλαινα συμφορᾶς κακῆς A. Pers. 445, cf. 517; τάλαιν’ ἐγὼ τῆς ὕβρεος Ar. Pl. 1044; sts. in bad sense, τάλαν wretch! Od. 19.68; but in Com., τάλαινα poor dear! as a sort of coaxing address, Ar. Lys. 910, 914; so ὦ τάλαινα Id. Ec. 242. in Trag. also of things, sorry, wretched, μόχθοι A. Ch. 1069 (anap.); παρακοπά Id. Ag. 223 (lyr.); πάθος Id. Th. 988 (lyr.); νηδύς S. OC 1263; αὔλιον Id. Ph. 1088 (lyr.); συμφορά, νόσος, Id. El. 1179, Tr. 1084; ἔρις, φυγά, E. Hel. 248 (lyr.), Ph. 1710 (lyr.); Sup. ταλάντατος, η, ον, Ar. Pl. 684, 1046, 1060, Pl. Cra. 395e. — Poet. word, used by X. Cyr. 4.6.5, Ph. 2.239, Arr. Epict. 2.16.20, Plu. Ant. 79, al., Luc. DMeretr. 10.3. Τάλας, ὁ, a constellation (< θεός τις κατακέφαλα κείμενος) rising with Sagittarius, Cat.Cod.Astr. 7.207. [ταλας A. Pr. 158 (anap.), S. (v. supr.), Ar. Ach. 163, 1192, Pax 79, Av. 1494, Pl. 930; Dor. also ταλας Theoc. 2.4, AP 9.378 (Pall.); voc. τάλαν Thgn. 512, S. Ph. 1196 (lyr.), Ar. Ec. 658, 1005 (both anap.).]

[λᾱ], τάλαινα, τάλαν, gen. τάλανος, auch τάλαντος, Hippon. bei Choerob. in B.A. 1421, duldend, leidend, bes. duldsam, viel zu ertragen fähig, dah. zuweilen im tadelnden Sinne, dreist, frech, wie auch Od. 18.327, 19.68 von den Alten erkl. wird. in welchen beiden Stellen der voc. τάλαν steht ; ἀνάγκαις ταῖσδ' ἐνέζευγμαι τάλας, Aesch. Prom. 108 ; οἲ ἐγὼ τάλαινα συμφορᾶς κακῆς, Pers. 437 ; μητρὸς ταλαίνης κἀπὸ δυστήνου πατρός, Spt. 1023, u. öfter, wie Soph., bes. ἀπόλλυμαι τάλας, z.B. Phil. 311 ; ἁ τάλαινα διάβορος νόσος, Trach. 1074 ; ἔρις, Eur. Hel. 255 ; ἴθ' εἰς φυγὰν τάλαιναν, Phoen. 1704 ; Ar. oft, bes. ὦ τάλαν, freundliche Anrede, Lys. 910 u. sonst, wie ὦ τάλαινα, Eccl. 242 ; τάλαιν' ἐγὼ τῆς ὕβρεως, Plut. 1044 ; selten in Prosa, Xen. Cyr. 4.6.5 ; – Kompar. ταλάντερος, ταλάντατος, Ar. Plut. 684, 1060.
[Theocr. 2.4 ist in τάλας die letzte Silbe kurz gebraucht.]

suffering, wretched , Lat. miser, [Odyssey by Homer (8th/7th c.BC), variant datesTragica Adespota; ὦ τάλας ἐγώ [Sophocles Tragicus (Refs 5th c.BC)]; ὦ τάλαιν᾽ ἐγώ [Aeschulus Tragicus (6th/5th c.BC)]; ὦ τάλαν [Sophocles Tragicus (Refs 5th c.BC)];—;with genitive causae, τάλαιν᾽ ἐγὼ τῆς ὕβρεως wretched that I am for this insolence, [Aristophanes Comicus (5th/4th c.BC)]:—;in bad sense, τάλαν wretch! [Odyssey by Homer (8th/7th c.BC)]—;comparative τᾶλάντερος, η, ον: Sup. τᾶλάντατος, η, ον, [Aristophanes Comicus (5th/4th c.BC)]
τᾶλα_; doric also τᾶλᾶς: vocative τάλᾶν. (ML)