σύν·οικος, anc. att. ξύν·οικος, ος, ον, qui habite ou vit avec :
   I au propre :
      1 càd. qui vit dans la même maison que, dat. ESCHL. Sept. 188, etc. ; abs. SOPH. El. 818 ; en parl. d’animaux domestiques, PLUT. M. 974 d ; HDN 1, 12 ;
      2 en parl. de pers. qui vit dans la même ville ou le même pays, voisin de : τινι ἐν τῇ πόλει, PLAT. Leg. 920 a, voisin de qqn dans la ville ; ἐν τῇ χώρᾳ σ. τινος, LYCURG. 168, 33, voisin de qqn dans le pays ; σ. τινι, HDT. 1, 57, voisin de qqn, en parl. d’un peuple ; σ. τῇ πόλει, ISOCR. 270 b, voisin de la ville, etc. ; particul. en parl. des dieux protecteurs du pays, ESCHL. Suppl. 415 ; SOPH. Ant. 451, etc. ; fig. qui habite ou vit avec qqe ch. (le besoin, le mal, etc.) dat. SOPH. O.R. 1206 ; PLAT. Conv. 203 d, Rsp. 367 a ;
   II en parl. de choses, inséparable de, dat. ESCHL. Ag. 1642 ; SOPH. O.C. 1134 ; XÉN. Conv. 8, 24 ; PLAT. Phil. 63 d.

Étym. σύν, οἶκος.

ον, Delph. σύνϜοικος (v. infr. 1 c), dwelling in the same house with, τῷ γυναικείῳ γένει A. Th. 188, cf. Ch. 1005; ξ. εἴσειμ’ enter the house as an inmate, S. El. 818; of animals, Plu. 2.974d, Hdn. 1.12.2. of persons living in the same city or country, fellow-inhabitant (prop. of those who join in colonizing a place, opp. ἔποικοι, Arist. Pol. 1303a28), σ. ἐγένοντο Ἀθηναίοισι (sc. οἱ Πελασγοί) Hdt. 1.57, cf. 2.51, 7.73; ξ. ἐπαγαγέσθαι τινάς Th. 2.68; ξ. δέξασθαι or προσδέξασθαι, Ar. Pl. 1147, Pl. Lg. 708a; σ. ἔχειν ἐν τῇ πόλει Isoc. 12.178; σ. ἡμῖν ἐν τῇ πόλει Pl. Lg. 920a; ἐν τῇ χώρᾳ σ. ὑμῶν γίγνεται Lycurg. 145; of gods worshipped in the country, τὸν θεὸν βαρὺν ξ. θησόμεσθα A. Supp. 415, cf. Isoc. 10.62; ἡ σ. τῶν κάτω θεῶν Δίκη S. Ant. 451. = μέτοικος or πάροικος, SIG 480.2 (Delph., iii BC); in form σύνϜοικος, Schwyzer 324.12 (Delph., iv. BC). metaph, associated with, wedded to, tied to, of persons, τίς ἄταις ἀγρίαις, τίς ἐν πόνοις ξ. ; S. OT 1206 (lyr.); σ. ἐνδείᾳ, κακῷ, Pl. Smp. 203d, R. 367a. of things, associated with, ὁ δυσφιλεῖ σκότῳ λιμὸς ξύνοικος A. Ag. 1642; ᾧ τίς οὐκ ἔνι κηλὶς κακῶν ξ. ; S. OC 1134; ὑμῖν τὰς μεγίττας ἡδονὰς σ. εἶναι Pl. Phlb. 63d; ὁ ἀεὶ σ. ἐμοὶ ἔρως X. Smp. 8.24; τοῦ [τῇ καρδίᾳ] συνοίκου αἵματος Diocl. Fr. 44.

in einem Hause oder Lande wohnend ; τοιάδε μοι ξύνοικος ἐν δόμοισι μὴ γένοιτο, Aesch. Ch. 999 ; Suppl. 410 ; οὐδ' ἡ ξύνοικος τῶν κάτω θεῶν Δίκη, Soph. Ant. 447 ; ἀλλὰ ξύνοικον δέξασθέ με, Ar. Plut. 1147 ; Her. 1.57, 7.73 ; γείτονας ὄντας καὶ ξυνοίκους μιᾶς χώρας, Thuc. 4.64, u. öfter ; vgl. Pol. 34.9.2 ; Ggstz von ξένος, Plat. Legg. IX.880c u. öfter ; auch übertr., ὁ δυσφιλὴς σκότῳ λιμὸς ξύνοικος, Aesch. Ag. 1626 ; ᾧ τις οὐκ ἔνι κηλὶς κακῶν ξύνοικος, Soph. O.C. 1136 ; vgl. El. 775 ; auch in Prosa : ἐνδείᾳ ξύνοικος, Plat. Symp. 203d ; μὴ ἀδικῶντῷ μεγίστῳ κακῷ ξύνοικος ᾐ, Rep. II.367a ; ἆρ' ἔτι προσδεῖσθ' ὑμῖν τὰς μεγίστας ἡδονὰς ξυνοίκους εἶναι, Phil. 63d.