ῆς (ἡ) [ᾰ]
      1 égorgement, meurtre, immolation, EUR. Hec. 571, 1037, etc. ; au plur. ESCHL. Eum. 187, etc. ; SOPH. El. 37, etc. ; EUR. Hec. 522, etc. ; σφαγὰς ποιεῖσθαι, XÉN. Hell. 4, 4, 2 ; ou ποιεῖν, XÉN. Hell. 2, 2, 6, etc. égorger ; mets provenant d’un meurtre, ESCHL. Ag. 1599 ; égorgement d’une victime, SOPH. Tr. 756, etc. ;
      2 p. suite, blessure, plaie, SOPH. Tr. 573, etc. ; EUR. El. 1228 ; αἵματος σφαγή, ESCHL. Ag. 1389, sang qui coule d’une blessure ;
      3 gorge, particul. endroit de la gorge où l’on frappe la victime, ANT. 137, 28 ; au plur. ESCHL. Pr. 863 ; THC. 4, 48 ; XÉN. Cyn. 10, 16 ; EUR. Or. 291 ; ARSTT. H.A. 3, 2, 6.

Étym. σφάζω.

ἡ, slaughter; the sg. is freq. in E., as Hec. 571, 1037, al. ; in pl., A. Eu. 187, 450, S. El. 37, E. Hec. 522, al. ; ἕστηκε… μῆλα πρὸς σφαγὰς πυρός ready for the sacrificial fire, A. Ag. 1057; πολυθύτους τεύχειν σ. to offer many sacrifices, S. Tr. 756; also in Prose, ὑπὸ σφαγῆς Pl. R. 610b; θανάτους τε καὶ σφαγάς Id. Lg. 682e; σφαγὰς ποιεῖσθαι X. HG 4.44.2; σφαγὰς τῶν γνωρίμων ποιήσαντες ib. 2.2.6, cf. Isoc. 8.96, D. 19.260; ἐν ταῖς πόλεσι σφαγὰς ἐμποιοῦντες Isoc. 5.107. with collat. sense of a wound, αἷμα τῶν ἐμῶν σ. S. Tr. 573, cf. 717; ἐκφυσιῶν… αἵματος σφαγήν the blood gushing from the wound, A. Ag. 1389; καθάρμοσον σφαγάς close the gaping wound, E. El. 1228 (lyr.); ἐσφάγη… σφαγὴν βραχεῖαν Ath. 9.381a.
the throat, the spot where the victim is struck (κοινὸν μέρος αὐχένος καὶ στήθους σφαγή Arist. HA 493b7), Antipho 5.69; pl., ἐν σφαγαῖσι βάψασα ξίφος A. Pr. 863; ἐς σφαγὰς ὦσαι ξίφος E. Or. 291; so in prose, οἰστοὺς… ἐς τὰς σ. καθιέντες Th. 4.48, cf. Sor. 2.63; εἰς τὴν κεφαλὴν… διὰ τῶν σ. Arist. HA 511b35.

ἡ,
1) das Schlachten, Opfern, Morden, der Opfertod, Mord ; ἕστηκεν ἤδη μῆλα πρὸς σφαγάς, Aesch. Ag. 1027 ; Eum. 178 ; δίθηκτον ἐν σφαγαῖσι βάψασα ξίφος, Prom. 865 ; Soph. El. 37, Trach. 570 u. oft, wie Eur., z.B. αὐτόχειρι σφαγῇ λείψειν βίον, Or. 945 ; auch plur., σφαγαῖς ἐκπνεῦσαι βίον, Hel. 141, u. oft, wie in Prosa : Thuc. 4.48 ; Plat. Rep. III.391b u. oft ; Isocr. 4.114 u. sonst ; σφαγὰς ποιεῖν, Dem. 19.260 u. Sp.; auch das Mord-, Opferblut, ἐκφυσιῶν ὀξεῖαν αἵματος σφαγήν, Aesch. Ag. 1362.
2) die Kehle, eigtl. der Raum zwischen den Schlüsselbeinen, wo man die Opfertiere zu schlachten pflegte, κοινὸν μέρος αὐχένος καὶ στήθους, Arist. H.A. 1.14 ; vgl. Jacobs Ach.Tat. 661 ; auch von Menschen, vgl. Poll. 2.133, 165 ; so Thuc. 4.48 ; wie man auch Aesch. Prom. 865 nehmen kann, δίθηκτον ἐν σφαγαῖσι βάψασα ξίφος ; vgl. Eur. El. 1228.

σφαγή, -ῆς, ἡ
(< σφάζω), [in LXX for טָבַח, הֲרֵגָה, etc. ;]
slaughter: Act.8:32 (LXX); πρόβατα σφαγῆς, Rom.8:36 (LXX); ἡμέρα σφαγῆς, Jas.5:5.†
(AS)