néo-att. σφάττω (impf. ἔσφαζον, f. σφάξω, ao. ἔσφαξα, pf. inus., pl.q.pf. ἐσφάκειν ; pass. f. σφαγήσομαι, ao. ἐσφάχθην, ao.2 ἐσφάγην, pf. ἔσφαγμαι) :
      1 égorger une victime (dans Hom. touj. une brebis ou un bœuf, etc.) IL. 9, 467 ; OD. 1, 92 ; 4, 320 ; 9, 46 ; 23, 305 ; cf. XÉN. An. 2, 2, 9 ; postér. un animal quelconque ou même une victime humaine, PD. P. 11, 36 ; ESCHL. Ag. 1433, etc. ; SOPH. Aj. 236, 299 ; EUR. Ph. 913, etc. ; Γῇ, XÉN. Cyr. 8, 3, 24, immoler une victime à la Terre ; particul. enfoncer le couteau dans la gorge de la victime (pour recueillir son sang) IL. 1, 459, etc. ; σφ. τινὰ ἐς τὸν κρητῆρα, HDT. 3, 11, recueillir dans le cratère le sang de la victime égorgée ;
      2 égorger ou tuer avec un couteau ou une épée, HDT. 5, 27 ; 7, 107 ; ESCHL. Ch. 904 ; en gén. XÉN. An. 4, 5, 10 ; THC. 2, 92 ; PLAT. Euthyd. 301 c ;
      3 égorger, en gén., en parl. des loups qui égorgent les brebis, ARSTT. H.A. 9, 6, 9.

Étym. p.-ê. pré-grec.

Od. 4.320, Hdt. 2.39, E. Tr. 134 (lyr.); in Com. (Cratin. 361) and Prose, from Pl. (Grg. 468c) downwards, σφάττω, cf. Σφαττόμενος title of play by Diph., IG2². 2363.34, and σ[φά]ττετ[αι] SIG 1024.36 (Myconus, iii/ii BC); Boeot. σφάδδω An.Ox. 4.325; fut. σφάξω E. Heracl. 493; aor. ἔσφαξα Il. 2.422; pf. ἔσφακα, known from plpf. ἐσφάκειν D.C. 73.6, (ἀπο-) 78.7; — Pass., fut. σφαγήσομαι E. Andr. 315, Heracl. 583, (ἀπο-) X. HG 3.1.27; aor. ἐσφάγην [α] Trag. (A. Eu. 305, etc.) and late Prose, Plu. Publ. 4, etc. ; less freq. ἐσφάχθην, Pi. P. 11.23, Hdt. 5.5, E. IT 177 (lyr., nowhere else in Trag.); pf. ἔσφαγμαι Od. 10.532, D. 23.68 : — slay, slaughter, properly by cutting the throat (v. σφαγή II), in Hom. always of cattle, μῆλ’ ἁδινὰ σφάζουσι καὶ εἰλίποδας ἕλικας βοῦς Od. 1.92, cf. 9.46, 23.305, Il. 9.467. esp.
slaughter victims for sacrifice, 1.459, etc. ; ἔσφαζ’ ἐπ’ ὤμων μόσχον cut its throat, as it hung from the servant΄s shoulders, E. El. 813; σ. παρθένου δέρην Id. Or. 1199; — Pass., Od. 10.532; ἀρνίον ἐσφαγμένον Apoc. 5.6. generally, slay, kill, of human victims, as Iphigeneia, Menoeceus, Pi. P. 11.23, E. Ph. 913, cf. A. Ag. 1433, Ch. 904; σ. τινὰ ἐς τὸν κρητῆρα so that the blood ran into the bowl, Hdt. 3.11; — Pass., σφάζεται ἐς τὸν τάφον Id. 5.5; πρὸς βωμῷ σφαγείς A. Eu. 305. of any slaughter by knife or sword, Hdt. 5.25, 7.107; σ. ἑαυτόν Th. 2.92; σ. καὶ ἐκδέρειν Pl. Euthd. 301c; τὸν ἴδιον ἀδελφόν PMag. Osl. 1.5, cf. 1 Ep. Jo. 3.12. of animals, tear by the throat, σ. ὥσπερ οἱ λύκοι τὰ πρόβατα Arist. HA 612b2. of any killing, BGU 388 ii 21 (ii AD), OGI 697 (Egypt), Sammelb. 7436.7 (vi AD), Gloss. metaph, torment, τινα POxy. 259.33 (i AD).

Il. 9.467, Eur. Phoen. 1270 u. sonst bei Dichtern, auch ionisch so, Her. 5.5, u. bei Sp., wie Plut. Cic. 48, in att. Prosa σφάττω, fut. σφάξω usw., aor. poet. ἐσφάχθην, Pind. P. 11.23, Eur. I.T. 177, Her. 5.5, im Att. gew. ἐσφάγην,
schlachten ; bei Hom. vom zahmen Hausvieh, dem eigentlichen Schlachtvieh, ἀεὶ μῆλ' ἀδινὰ σφάζουσι, Od. 1.92, 4.320 u. oft ; opfern, weil man sich dazu allein des Schlachtviehes bediente, bes. die Kehle des geschlachteten Opfertieres aufschneiden, um das Blut auslaufen zu lassen ; u. übh. töten, bes. mit dem Schwerte ; Od. 3.454 ; σφαχθεῖσα Ἰφιγένεια, Pind. P. 11.23 ; πρὸς αὐτὸν τόνδε σὲ σφάξαι θέλω, Aesch. Ch. 891 ; πρὸς βωμῷ σφαγείς, Eum. 295 ; Soph. Aj. 231, 292 ; Eur. oft, σφάζε παρθένου δέρην, Or. 1199 ; σφάξαι κελεύσας θυγατέρα, Andr. 626 ; ἐκ γυναικὸς οἴχεται σφαγείς, I.T. 552 ; σφαγήσεται, Andr. 315 ; auch σφάττειν αἷμα, beim Schlachten oder Opfern Blut vergießen, Soph. El. 92, 279 ; σφάττειν τε καὶ ἐκδείρειν, Plat. Euthyd. 301c ; σφάξας τὸν μάγειρον, ib. d ; töten, Xen. An. 4.5.16 ; ἑαυτήν, Cyr. 7.3.14.

σφάζω
[in LXX chiefly for שָׁחַט ;]
to slay, slaughter (esp. of victims for sacrifice): ἀρνίον, Rev.5:6, 12 13:8; of persons, 1Jn.3:12, Rev.5:9 6:4, 9 18:24; ἐσφαγμένη εἰς θάνατον (RV, smitten unto death), Rev.13:3 (cf. κατα-σφάζω).†
(AS)