συν·τιτράω-ῶ (f. συντρήσω, ao. συνέτρησα, etc.) :
      1 trouer, percer, PLAT. Tim. 91 a ; DÉM. 977, 22 ;
      2 faire communiquer par un trou, par un conduit, etc. HDT. 2, 11 ; au pass. communiquer par un trou, par un conduit avec, dat. ARSTT. Respir. 7, 8 ; avec πρός et l’acc. ARSTT. H.A. 3, 3, 11 ; avec εἰς et l’acc. PLAT. Phæd. 111 d, Criti. 115 e.

Étym. cf. συντετραίνω.

fut. συντρήσω, durchbohren, συντρῆσαι εἰς τὰ τῶν πλησίον, im Bergwerke Gänge in die der Nachbarn brechen, Dem. 37.38 ; – und dadurch in Verbindung setzen, τὴν τοῦ ποτοῦ διέξοδον ξυνέτρησαν εἰς τὸν μυελὸν ξυμπεπηγότα, Plat. Tim. 91a, vgl. Critia. 155d ; pass., εἰς ὃν ἡ θάλασσα συνετέτρητο, ib.e ; τούτους πάντας ὑπὸ γῆν εἰς ἀλλήλους συντετρῆσθαι πολλαχῇ, Phaed. 111d, durch Oeffnungen oder Gänge in Verbindung stehen, wie Arist. συντέτρηται ἡ ὄσφρησις τῷ στόματι κατὰ τὸν οὐρανόν, der Geruch steht mit dem Munde durch den Gaumen in Verbindung, probl. 13.2 ; εἰς τὴν γλῶσσαν ἡ ἀκοὴ συντέτρηται, der Gehörgang steht mit der Zunge in Verbindung, eigtl. ist nach der Zunge hin durchgebrochen, Plut. garrul. 2. – S. auch συντετραίνω.