συν·αράσσω, att. -άττω (pf. pass. part. συνηραγμένος) [ᾰρ]
   I tr.
      1 heurter l’un contre l’autre, d’où briser, détruire : τι, EUR. H.f. 1142, Her. 378 ; HDT. 2, 63 ; 7, 170 ; LUC. V.H. 1, 41 ; Anach. 1, qqe ch. (une maison, une ville, etc.) ; τινὰ λίθοις, DH. 8, 59, lapider qqn ; particul. briser en rapprochant les dents, LUC. V.H. 1, 30 ;
      2 emboîter, A.RH. 2, 614 ; 3, 1318 ;
   II intr. se heurter, s’entre-choquer, en parl. des vents, ARSTT. Mund. 5, 10 ; d’ennemis, DC. 73, 15.

Att. συναράττω, dash together, dash in pieces, crush, Hom. only in tmesi, σύν κεν ἄραξ’ ἡμέων κεφαλάς Od. 9.498; σὺν δ’ ὀστέ’ ἄραξεν πάντ’ ἄμυδις Il. 12.384; σ. οἶκον E. HF 1142; σ. τινὰ λίθοις, ὀδοῦσι, D.H. 8.59, Luc. VH 1.30; σ. τοὺς ἵππους D.H. 5.15; — Pass., to be dashed in pieces, σύν τ’ ὀστέ’ ἀράχθη Od. 5.426; συναραχθέντων τῶν πλοίων, by the storm, Hdt. 7.170; συναράσσονται κεφαλάς have their heads broken, Id. 2.63; -ομένων ὀδόντων Pancrat. Oxy. 1085.19; νῆσοι σ. ἀλλήλαις Luc. VH 1.41. intr., dash together, of winds, Arist. Mu. 397a20; of enemies, σφίσιν αὐτοῖς D.C. 73.15.
beat or hammer together, make fast, A.R. 2.614, 3.1318; συνάρηρε is v.l., v. EM 237.58.

att. -ττω, zusammen- od. gegeneinanderschlagen, zerschmettern ; als Tmesis rechnet man hierher σὺν δ' ὀστέ' ἄραξεν πάντ' ἄμυδις, Il. 12.384 u. öfter, wie σύν κεν ἄραξ' ἡμέων κεφαλάς, Od. 9.498, ἦ γὰρ συνήραξ' οἶκον, Eur. Herc.Fur. 1142, vgl. Heracl. 379 ; pass., Her. 7.170, συναράσσεσθαι κεφαλάς 2.63 ; – zusammenfügen, Ap.Rh. 2.616.