anc. att. ξυνάορος, ος, ον :
      1 associé à, qui s’harmonise avec, dat. OD. 8, 99 ; PD. N. 4, 9 ;
      2 uni à, dat. PD. fr. 87, 9 ; subst. ὁ σ. époux, EUR. Or. 1136 ; d’ord. ἡ σ. épouse, EUR. Or. 654, etc. ; Alc. 824, etc.

Étym. συναείρω.

Dor. and Trag. συνάορος, ον ; (συναείρω II); — poet. Adj. linked with, wedded to, ἢ [φόρμιγξ] δαιτὶ συνήορός ἐστι θαλείῃ Od. 8.99; εὐλογία φόρμιγγι σ. Pi. N. 4.5; in communion with, ξυνάορον ξυναῖς γυναιξί Id. Fr. 122.12. abs., joined in wedlock, and as Subst., consort, whether husband, E. Or. 1136 (pl.); or (as more usual) wife, ib. 654, 1556, 1566, Alc. 824, etc.

(ἀείρω), ion. statt συνάορος, zusammenhangend, fest verbunden ; φόρμιγξ δαιτὶ συνήορος, die mit dem Schmause verbundene Phorminx, die eine Gefährtin des Schmauses ist, Od. 8.99.