anc. att. ξυμφωνία, ας (ἡ) :
      1 accord de voix ou de sons, symphonie, PLAT. Crat. 405 d, Conv. 187 b, etc. ;
      2 p. suite, concert, ARSTT. Cæl. 2, 9, 3 ;
      3 particul. accord musical de deux sons, PLAT. Rsp. 531 a ; ARSTT. Probl. 19, 39, etc. ;
      4 fig. accord de sentiments, consentement, union, harmonie, PLAT. Leg. 689 d, etc. ; ARSTT. Pol. 7, 15, 7, etc. ;
      5 p. anal., n. d’un instrument de musique, POL. 26, 10, 5, etc.

Étym. σύμφωνος.

ἡ, concord or unison of sound, τὴν ἐν τῇ ᾠδῇ ἁρμονίαν, ἢ δὴ σ. καλεῖται Pl. Cra. 405d; ἡ γὰρ ἁρμονία σ. ἐστί, σ. δὲ ὁμολογία τις Id. Smp. 187b, cf. R. 430e; λόγος ἀριθμῶν ἐν ὀξεῖ ἢ βαρεῖ Arist. APo. 90a18, cf. de An. 426a29; κρᾶσίς ἐστι λόγον ἐχόντων ἐναντίων πρὸς ἄλληλα Id. Pr. 921a2. of two sounds only, musical concord, accord, such as the fourth, fifth, and octave, Pl. R. 531a, 531c; ἡ διὰ πασῶν σ. Arist. Pr. 921a13, cf. Hp. Vict. 1.8; distd. from mere ὁμοφωνία, Arist. Pol. 1263b35.
harmonious union of many voices or sounds, concert, οἱ τῶν σ. λόγοι, the Pythag. doctrine of the music of the spheres, Id. Cael. 290b22, cf. IG 14.793 (Naples). metaph, harmony, agreement, Pl. Lg. 689d, Arist. Pol. 1334b10; σ. τις καὶ ἰσότης Thphr. Fr. 89.8; σ. τῷ λόγῳ Pl. R. 401d; σ. [τῆς ψυχῆς] ἑαυτῇ Id. Ti. 47d; μείξας πάντα κατὰ συμφωνίαν, of a cook, Damox. 2.54; unanimily, σ. τῶν ἱστορησάντων Gal. 15.134; opp. διαφωνία, ib. 440; concordance, of theory with observed fact, ἔχειν τοῖς φαινομένοις σ. Epicur. Ep. 2 p. 36U., cf. Phld. Mort. 10; also ἡ πρὸς τὰ πάθη σ. Polystr. p. 15 W. ; in concrete sense, ἡ σ., = τὸ συμπεφωνημένον (cf. συμφωνέω II. 2), the amount agreed upon, Ostr. 364 (i AD).
band, orchestra, Ἑλληνικά 1.19 (Gytheum, i AD), PFlor. 74.5 (ii AD), POxy. 1275.9 (iii AD), and so perh. in Plb. 26.1.4, 30.26.8, but used of a musical instrument in LXX Da. 3.5; so Lat. symphonia, of a kind of drum, Isid. Etym. 3.22.14, but of a wind instrument, Plin. HN 8.157; symphoniae et cymbala strepitusque, Cels. 3.18.10; ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν Ev. Luc. 15.25.

ἡ, wie συμφώνησις, das Zusammenstimmen, -klingen, der Einklang, Plat. Symp. 187b ; ξυμφωνίᾳ τινὶ καὶ ἁρμονίᾳ προσέοικε, Rep. IV.430e, u. öfter, auch übertr. – In der alten Musik:
   1) die drei Konsonanzen der Quarte, Quinte u. Octave, διὰ τεσσάρων, διὰ πέντε, διὰ πασῶν, sc. χορδῶν, die dah. zusammen τὰ σύμφωνα heißen, während die übrigen Intervalle, welche zur ἐμμέλεια gehören, ἐμμελῆ genannt werden, vgl. Plut. de ει ap. Delph. 10.
   2) ein Konzert (von mehrern Stimmen oder Instrumenten im Einklang), μετὰ κερατίου καὶ συμφωνίας, Pol. 26.10.5.

συμφωνία, -ας, ἡ
(< σύμφωνος), [in LXX: Dan LXX TH Dan.3:5, 15, TH Dan.3:7, 10 (סוּמְפּוֹנְיָה) 4Ma.14:3 A * ;]
__1. symphony, music: Luk.15:25
__2. a musical instrument (Polyb., al.; Da, ll. with; v MM, xxiv).†
(AS)