συκοφαντέω-ῶ [ῡ]
   I intr. :
      1 faire métier de calomniateur, AR. Av. 1452 ; PLAT. Rsp. 431 c, etc. ;
      2 donner des conseils perfides, être fourbe, DÉM. 475, 26 ;
   II tr. :
      1 calomnier, accuser faussement : τινα, AR. Ach. 519, Vesp. 1096, etc. ; XÉN. Mem. 2, 9, 5 ; DÉM. 273, 22 ; ARSTT. Pol. 5, 4, 1 ; PLUT. M. 537 f, etc. qqn ; au pass. être faussement accusé, LYS. 152, 36, etc. ;
      2 imaginer calomnieusement : τι, DÉM. 639, 17, qqe ch., càd. imaginer qqe calomnie ou qqe mauvaise chicane ;
      3 extorquer par des calomnies ou des chicanes, acc. LYS. 177, 32 ;
      4 imaginer une fraude, une machination perfide : τί τινος, NT. Luc. 19, 8, qqe machination contre qqn.

Étym. συκοφάντης.

to be a συκοφάντης I, παππῷος ὁ βίος συκοφαντεῖν ἐστί μοι Ar. Av. 1452, cf. Ach. 828, Ec. 562, al., Lys. 22.1, Isoc. 15.23, 21.5, al., D. 53.1, 55.1, al., Men. Epit. 1, al. ; ς κατ’ ἀγοράν Diph. 32.16; c. acc. pers., prosecute vexatiously, blackmail, συκοφαντεῖς τοὺς ξένους ; Ar. Av. 1431, cf. V. 1096 (lyr.); τοὺς συμμάχους Isoc. 15.318; ἑτέρους ἔσειε καὶ ἐσυκοφάντει Antipho 6.43; σ. τοὺς τὰς οὐσίας ἔχοντας Arist. Pol. 1304b22, cf. Lys. 19.9 (Pass.); συκοφαντοῦμαι νῦν ὑπ’ αὐτῶν ἀδίκως Id. Fr. 43, cf. X. Oec. 11.21, Thphr. Char. 23.4; ἰδόντες… σε ὑπὸ Δημέου συκοφαντούμενον PMich. Zen. 57.2 (iii BC), cf. PCair. Zen. 212.4, 628.3 (iii BC), CPR 232.3 (ii/iii AD); freq. of blackmail by officials, PTeb. 43.26, 789.21 (ii BC), UPZ 112i4, 113.10, 16 (ii BC); συκοφαντῆσαι ἡμᾶς καὶ διασεῖσαι BGU 1756.11 (i BC); μηδένα διασείσητε μηδὲ συκοφαντήσητε Ev. Luc. 3.14, cf. CPR 238.6 (ii AD), PFlor. 382.57 (iii AD); τοῦ συκοφαντῆσαι ἡμᾶς to seek occasion against us, oppress us, LXX Ge. 43.18; ὁ συκοφαντῶν πένητα ib. Pr. 14.31; accuse falsely, ταυτὶ γὰρ συκοφαντεῖσθαι τὸν Ἕκτορα ὑπὸ τοῦ Ὁμήρου that is a false charge brought against Hector by Homer, Philostr. Her. 12b; κύριε Γάϊε, συκοφαντούμεθα Ph. 2.598, cf. 1.145, D.C. 38.28, al. ; c. acc. et gen., τὸν θεὸν ὀλιγωρίας Ael. Fr. 40; c. acc. rei, denounce as contraband, Μεγαρέων τὰ χλανίσκια Ar. Ach. 519; extort by false charges or threats, τριάκοντα μνᾶς Lys. 26.24; εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν Ev. Luc. 19.8; abs., Isoc. 18.10.
criticize in a pettifogging way, τοὺς ποιητάς Arist. Po. 1456a5, cf. D.H. Th. 52, Dem. 34, D.S. 26.1; lay verbal traps for one, τὸν ῥήτορα βουλόμενος δικαίως ἐξετάζειν καὶ μὴ σ. D. 18.232; σ. Θρασύμαχον Pl. R. 341c; ὑποσκελίζειν καὶ σ. D. 18.138; c. acc. rei, quibble about, μὴ τὰ συμβάντα συκοφάντει ib. 192; σ. τὸ πρᾶγμα Id. 23.61, D.H. Dem. 25; carp at, stint, τὸν ἐπὶ τοῖς καλλίστοις ἔργοις ἔπαινον D.S. 4.8; abs., quibble, Pl. R. 341b, Arist. Top. 139b26, 157a32, D. 20.62. = κνίζω ἐρωτικῶς, Pl.Com. 255, Men. 1071.

[ῡ], ein συκοφάντης sein, falsch anklagen, verleumden, chikanieren, τινά, Ar. Ach. 493, Av. 1431 ; Plat. Rep. I.341b ; Xen. Mem. 2.9.5 ; Aesch. 1.20 u. sonst ; auch pass., οἱ σεσυκοφαντημένοι, Dem. 25.83 ; Lys. 19.9 u. Sp.

συκοφαντέω, -ῶ
(< σῦκον, φαίνω), [in LXX: Gen.43:18 (גָּלַל hithpo.), Lev.19:11 (שָׁקַר pi.), Job.35:9, Psa.119:122, Pro.14:31 2:16 28:3, Ecc.4:1 (עָשַׁק) ;]
to act the συκοφάντης (on conjectures as to the origin of the term, see LS, see word), to accuse falsely (Aristoph., Xen., al.): Luk.3:14 (R, mg.) Luk.19:8 (RV, exact wrongfully; but cf. Hatch, Essays, 89 ff., see also Field, Notes, 56 f.; MM, xxiv).†
(AS)