συγ·κόπτω, anc. att. ξυγ·κόπτω (ao. συνέκοψα, pf. συγκέκοφα ; pass. ao.2 συνεκόπην, pf. συγκέκομμαι) :
      1 rouer de coups, EUR. Cycl. 228 ; AR. Nub. 1426, etc. ; p. anal. briser, détruire de fond en comble, HDT. 7, 34 ; XÉN. Cyr. 6, 4, 3 ; p. ext. frapper, battre, PLAT. Phædr. 273 b ;
      2 raccourcir, réduire par syncope, t. de gr. DYSC. Synt. 342, 3 ; Pron. 404 a ; DH. Comp. 16 ; EM. 299, 28, etc. ;
      3 au pf. pass. être frappé de syncope, défaillir, TH. Lass. 2 ; DH. 5, 44 ; PLUT. Cim. c. Luc. 3 ;

Moy. se frapper la poitrine, en signe de douleur, se lamenter, EUM. 390 b.

pf. -κέκοφα Pl. Tht. 169b, etc. : — chop up, X. Cyr. 6.4.3; χειμὼν… συνέκοψε πάντα καὶ διέλυσε Hdt. 7.34; — Pass., to be broken up, IG 7.303.53 (Oropus); συγκεκομμένα μέρη τοῦ σώματος BGU 1857.10 (i BC); metaph, πολλαὶ φιλίαι συνεκόπησαν Luc. Cal. 1.
thrash soundly, τινας Lys. 3.16, cf. Pl. l.c., X. Smp. 8.6, Metag. 9, D. 21.57; ξύλοις τὰς κεφαλάς Duris 67J. ; of cocks fighting, v.l. in Aesop. 22 (i p. 68 Chambry); — Pass., συγκεκομμένος E. Cyc. 228, cf. X. Cyr. 2.3.20; συγκεκόφθαι Ar. Nu. 1426, etc. ; συγκοπῆναι Hyp. Fr. 272a Jensen. Med., beat oneself, lament, Sch. A. Ch. 23.
cut short a sound or word (v. συγκοπή I. 2, II), D.H. Comp. 16, EM 299.28, etc. ; — Pass., τὸ κεκόφθαι Phld. Po. Herc. 1676.9.
wear out, τὸν μὲν ἀποπνίξας τάχιστα, τοῦ δὲ συγκόψας τὴν δύναμιν Gal. 15.504; — Pass., esp. in pf., to be worn out, suffer from συγκοπή (III), Thphr. Lass. 2; συγκεκομμένοι τὰ πνεύματα D.H. 5.44; συγκεκ. ὑπὸ τῶν ἀγώνων Plu. Comp. Cim. Luc. 3, cf. Gal. 9.291, 10.846, al.

zusammenschlagen, συγκεκομμένος, Eur. Cycl. 227 ; prügeln, μυρίοι μάλ' εὖ ξυγκεκόφασιν, Plat. Theaet. 169b ; Lys. 3.16 ; οἱ συγκεκομμένοι τοῖς νάρθηξιν, Xen. Cyr. 2.3.20, Dem. u. A. übh. zu Grunde richten, zerstören, χειμὼν συνέκοψε πάντα καὶ διέλυσε, Her. 7.34, κόσμον, zerschneiden, Xen. Cyr. 6.4.3 ; – zusammenziehen, abkürzen, Sp.; ausstoßen ; – zusammenstoßen, -rütteln, wie ein harttrabendes Pferd den Reiter ; dah. ermüden, abmatten, so daß Einer wie zerschlagen ist, συγκεκόφθαι, müde u. zerschlagen sein, Theophr.

1. to break up, cut up , [Herdotus Historicus (Refs 5th c.BC), Xenophon Historicus (5th/4th c.BC)]
2. to thrash soundly, pound well , [Xenophon Historicus (5th/4th c.BC)];—;Pass., perfect infinitive συγκεκόφθαι [Aristophanes Comicus (5th/4th c.BC)]; participle συγκεκομμένος [Euripides (Refs 5th c.BC)] (ML)