όεσσα, όεν :
      1 gémissant, IL. 24, 721 ; OD. 17, 102 ; PD. I. 8 (7), 54 ; SOPH. O.R. 187, etc. ;
      2 qui fait gémir, funeste, en parl. de choses (guerre, OD. 11, 383 ; traits, 21, 12 ; IL. 8, 159 ; combats, HÉS. Sc. 127 ; coup, ESCHL. Pers. 1053, etc.).

Étym. στόνος.

εσσα, εν, (< στόνος) causing groans or sighs, βέλεα Il. 8.159; στονόεσσαν ἀϋτήν (war-cry) Od. 11.383; στονόϜεσσαν ἀϜυτάν IG 9(1).868 (Corc., vi BC); ὅμαδος Pi. I. 8 (7).25; ὀϊστοί Od. 21.60; κήδεα 9.12; εὐνή 17.102; ἄεθλοι Hes. Sc. 127; πλαγά A. Pers. 1053 (lyr.); σίδαρος S. Tr. 886 (lyr.); ἄλγη Tim. Pers. 199; τύμβος IG 3.1354.
full of moaning, ἀοιδή Il. 24.721; γῆρυς S. OT 187 (lyr.); ἁς. ὄρνις, of the nightingale, Id. El. 147 (lyr.); στονόεντα πορθμόν the moaning sea, Id. Ant. 1145 (lyr.); neut. as Adv., στονόεν λέλακε χώρα A. Pr. 407 (lyr.), cf. Opp. C. 3.213.

εσσα, εν, seufzerreich, viel Seufzen und Stöhnen verursachend ; βέλεα, Il. 8.159, 15.590 u. öfter ; ὀϊστοί, Od. 21.60, wie σίδηρος Soph. Trach. 882 ; ἀϋτή, Od. 11.383 ; auch εὐνή, 17.102, welches viele Seufzer vernimmt, wo viel geseufzt wird ; ἀοιδή, traurig, klagend, Il. 24.721 ; ὅμαδος, Pind. I. 7.25 ; κήδεα, Archil. 48, wie Od. 9.12 ; πλαγά, Aesch. Pers. 1010, klagend ; auch πρόπασα δ' ἤδη στονόεν λέλακε χώρα, Prom. 405 ; γῆρυς, Soph. O.R. 187 ; ὄρνις, El. 144 ; vom Meere, brausend, Ant. 1131.