στοναχέω-ῶ [ᾰ] (seul. prés., f. στοναχήσω et ao. ἐστονάχησα ; moy. seul. f. στοναχήσομαι) :
      1 intr. gémir, se lamenter, ANTH. 7, 10 ; p. anal. en parl. de la mer, gronder, murmurer sourdement, IL. 18, 124 ; ORPH. H. 37, 17 ;
      2 tr. gémir sur, acc. SOPH. El. 133 ; MOSCH. 3, 28.

➳ Act. prés. ind. 3 pl. dor. στοναχεῦντι, MOSCH. l. c. ; ANTH. 7, 10.

Étym. στοναχή.

3 pl. -εῦντι Mosch. 3.28; aor. ἐστονάχησα, the only tense used by Hom., (ἐπ-) Il. 24.79, inf. στοναχῆσαι 18.124, cf. Q.S. 1.573; — Ep. form of στενάχω, groan, sigh, Il. l.c. ; σ. πόντος Orph. H. 38.17. trans., sigh, groan over or for, τινα S. El. 133 (prob. f.l., στενάχειν cj. Elmsl., lyr.), cf. Mosch. 3.28.

wie στένω, στενάχω, stöhnen, seufzen, ἀδινὸν στοναχῆσαι, Il. 18.124 ; u. c. accus., beseufzen, betrauern, Soph. El. 131 ; – στεναχέω ist von Wolf im Hom. mit Recht verworfen, s. στεναχίζω u. Spitzner excurs. III. zur Il.