(seul. prés. et impf.) [ᾰ]
      1 intr. gémir, se lamenter, IL. 19, 304, etc. ; OD. 9, 13, etc. ; HÉS. Th. 858 ; στ. μεγάλα, IL. 23, 172 ; ἁδινά, IL. 23, 225 ; OD. 24, 317, se lamenter fortement ;
      2 tr. se lamenter sur, déplorer, acc. OD. 1, 243 ;

Moy. se lamenter, IL. 2, 784 ; 7, 95.

➳ Act. impf. poét. 3 sg. στενάχιζε, HÉS. Th. 858. Moy. impf. poét. 3 sg. στεναχίζετο, IL. 7, 95 ; HÉS. Th. 159.

Étym. στένω.

or στοναχίζω (the latter form is a freq.v.l. in Hom.), Ep. lengthd. form of στενάχω, only pres. and impf., groan, sigh, wail, Il. 19.304, Od. 9.13, 11.214, Hes. Th. 858; μεγάλα σ. Il. 23.172; ἁδινὰ σ. ib. 225, Od. 24.317; — Med., μέγα στεναχίζετο γαῖα Il. 2.784, cf. 7.95. perh. trans. (cf. στενάχω II), bewail, lament, c. acc., Od. 1.243.

= στενάχω, nur praes. u. impf., stöhnen, seufzen, wehklagen ; ὄφρ' ἔτι μᾶλλον ὀδυρόμενος στεναχίζω Od. 9.13, u. öfter ; ἀδινὰ στεναχίζων, 24.317 ; Hes. Th. 858 ; auch c. accus., οὐδ' ἔτι κεῖνον ὀδυρόμενος στεναχίζω οἶον, Od. 1.243, auch med., μέγα δὲ στεναχίζετο θυμῷ, Il. 7.95. – Die häufig als v.l. vorkommende Form στοναχίζω hat Wolf überall im Hom. verworfen, Buttmann Lexil. I p. 215 verteidigt sie ; vgl. στοναχέω u. στοναχίζω, u. Spitzner exc. III. zu Il. 2.95, der sich für στεναχίζω u. στοναχέω entscheidet und Beispiele aus Qu.Sm. anführt.