σποδέω-ῶ, réduire en cendres ou en poussière, d’où :
      1 briser, détruire, CRAT. (Com. fr. 2, 122) ; en parl. de pers. au pass. être broyé, EUR. Hipp. 1238 ; en parl. d’une armée, ESCHL. Ag. 670 ;
      2 broyer, en parl. des aliments, AR. Pax 1306 ; PHÉRÉCR. (Com. fr. 2, 274) ;
      3 c. βινέω, AR. Eccl. 942, 1016 ; LUC. Cat. 12 ; au pass. AR. Eccl. 908, etc.

Étym. σποδός.

pound, smite, crush, τοὺς καδίσκους συγκεραυνώσω σποδῶν Cratin. 187, cf. Ar. Nu. 1376, Ra. 662, Av. 1016; σ. τοῖς κονδύλοις Id. Lys. 366, cf. ἀπο, κατα-σποδέω ; — Pass., νιφάδι… σποδούμενος pelted by the storm, E. Andr. 1129; σ. πρὸς πέτρας dashed against the rocks, Id. Hipp. 1238; abs., στρατὸς κακῶς σ.
handled roughly, in sorry plight, A. Ag. 670. = βινέω, Ar. Ec. 942, 1016; — Pass., of the woman, ib. 908, Th. 492; of boys, Id. Ec. 113.
eat greedily, devour, Id. Pax 1306; ὀβελίαν Pherecr. 55; cf. παίω III. (There is no indication of any connexion of this Verb with σποδός, except perh. in Cratin. l.c.)

eigtl. die Asche od. den Staub abkehren, abstäuben, abklopfen, übh. abtreiben, wegnehmen u. dgl.; Aesch. sagt στρατοῦ καμόντος καὶ κακῶς σποδουμένου, das übel zugerichtete, aufgeriebene Heer, Ag. 656 ; σποδούμενος κάρη πρὸς πέτρας, mit dem Kopfe gegen die Felsen geschlagen, Eur. Hipp. 1238 ; Ar. vrbdt κἄπειτ' ἔφλα μεκ ἀσπόδει κἄπνιγε, Nub. 1376 ; ὁμοθυμαδὸν σποδεῖν ἅπαντας τοὺς ἀλαζόνας δοκεῖ, Av. 1016, Schol. συντρίβειν ; Lys. 336, Ran. 661 u. öfter ; auch pass., νεανίσκοι ὅσοι πλεῖστα σποδοῦνται, Eccl. 113, Schol. κινοῦνται ; auch im obszönen Sinne = βινέω, Eccl. 908, vgl. Thesm. 492 u. Luc. Catapl. 12. – Cratin. bei Ath. XI.494c sagt συντρίψω γὰρ αὐτοῦ τοὺς χόας, καὶ τοὺς καδίσκους συγκεραυνώσω σποδῶν.