'ατος (τὸ) :
   I semence :
      1 en parl. de plantes, semence, grain, graine, HÉS. O. 444, 469 ; HH. Cer. 307 ; XÉN. Œc. 17, 8 et 10, Cyr. 8, 3, 38 ; particul. fruit propre à la semence ou mûri pour servir à la semence, ANTIPH. (ATH. 84 b) ; DIOSC. 3, 74 ; LGN 43, 4 ;
      2 en parl. d’animaux ou de pers. semence, germe, PD. N. 10, 151 ; T. LOCR. 100 a ; XÉN. Mem. 4, 4, 23 ; PLAT. Leg. 839 b ; σπέρμα λογικοῦ, SEXT. M. 9, 101, semence ou germe d’un être doué de raison ; avec le gén. de celui qui féconde : σπ. θεοῦ φέρειν, PD. P. 3, 27, être enceinte d’un dieu ; avec le gén. de l’être engendré : σπ. φέρειν Ἡρακλέους, PD. N. 10, 29, porter le germe d’où naîtra Hèraklès, en parl. de Zeus ; σπέρμα ἔχειν, PD. O. 9, 92 ; δέχεσθαι, PD. P. 4, 452 ; παραλαϐεῖν, EUR. Or. 553, avoir ou recevoir de la semence, càd. être fécondée ; au plur. procréation, SOPH. O.R. 1246, etc. ; en prose, σπέρματος πλῆσαι, PLUT. Lyc. 15, féconder ; p. suite, race, origine, ESCHL. Suppl. 290, etc. ; SOPH. Ant. 982, etc. ; EUR. Hipp. 618 ; σπέρμα σῶν ὁμαιμόνων, SOPH. Tr. 1147, tes frères ; κατ' ἀμφότερα τὰ σπέρματα, HPC. 1271, 41, du côté paternel et maternel ;
      3 en gén. germe, principe, cause, origine (du feu) OD. 5, 490 ; cf. PD. O. 7, 87 ; P. 3, 66 ; PLAT. Tim. 56 b, etc. ; συκοφάντου καὶ πονηροῦ σπέρμα καὶ ῥίζα, DÉM. 784, fin, graine et racine de sycophante et de méchant ; σπέρμα κακῶν, DÉM. 280, 28, semence de maux ; cf. DÉM. 748, 31 ; σπέρμα τῆς στάσεως, PLUT. Mar. 10, semence de guerre civile ;
   II p. suite, ce qui sort de la semence, d’où :
      1 les semences, càd. les céréales, les plantes en gén. seul. en poésie, au plur. ESCHL. Eum. 803 ;
      2 en parl. de pers. rejeton, descendant, enfant, d’ord. au sg. ESCHL. Eum. 182, etc. ; SOPH. Ph. 364, etc. ; EUR. Bacch. 35 ; ORACL. (THC. 5, 16) ; rar. au plur. ESCHL. Eum. 909 ; SOPH. O.R. 1246, etc. ; en prose, PLAT. Leg. 853 c, etc. ;
   III action de semer, semailles, σπέρματος ἄρξασθαι, commencer les semailles, HÉS. O. 781.

Étym. σπείρω.

'

ατος, τό, (< σπείρω) seed, only once in Hom., in metaph sense, v. infr. 1.2; mostly, seed of plants, σ. ἀνιέναι, κρύπτειν, h.Cer. 307, cf. Hdt. 3.97; pl., Hes. Op. 446; σ. τῇ γῇ διδόναι, ἐμβαλεῖν, X. Oec. 17.8, 10; prov., εἰς πέλαγος σ. βαλεῖν Epigr.Gr. 1038.8 (Pamphylia); of fruit, Antiph. 58.4; τοῖς γαίης σπέρμασι with the products of earth, of corn-stalks, AP 9.89 (Phil.). metaph, germ, origin of anything, σ. πυρός Od. 5.490; φλογός Pi. O. 7.48, cf. P. 3.37; σπέρματα, = στοιχεῖα, elements, Anaxag. 4, cf. Epicur.
Ep. 2 p. 38 U., Fr. 250; ὁ τὸ σπέρμα παρασχών, οὗτος τῶν φύντων αἴτιος D. 18.159; συκοφάντου σ. καὶ ῥίζαν οἴεται δεῖν ὑπάρχειν τῇ πόλει Id. 25.48; σ. τῆς στάσεως Plu. Mar. 10; τοῦ ὅρκου Longin. 16.3.
seed-time, sowing, Hes. Op. 781. of animals, seed, semen, φέροισα σ. θεοῦ pregnant by the god, Pi. P. 3.15; but σ. φέρειν Ἡρακλέους to be pregnant of Heracles, Id. N. 10.17; μυελὸν… εἰς σ. καὶ γόνον μερίζεσθαι Ti.Locr. 100b, cf. Pl. Ti. 86c; σ. παραλαβεῖν E. Or. 553; σπέρματος πλῆσαι Plu. Lyc. 15; pl., κατ’ ἀμφότερα τὰ σ. θεῶν ἀπόγονος Hp. Ep. 2.
race, origin, descent, τοὐμὸν… σπέρμ’ ἰδεῖν βουλήσομαι S. OT 1077; τίνος εἶ σπέρματος πατρόθεν ; Id. OC 214 (lyr.); γένεθλον σπέρμα τ’ Ἀργεῖον A. Supp. 290, cf. Ch. 236; σ. ἄντασ’ Ἐρεχθειδᾶν S. Ant. 981 (lyr.), cf. Pi. O. 7.93, etc. freq. in Poets, seed, offspring, τὸ βρότειον σ. A. Fr. 399; σ. Πελοπιδῶν Id. Ch. 503; σ. [τοῦ Ἀβραάμ] Ev. Luc. 1.55, etc. ; sts. of a single person, Pi. O. 9.61, A. Pr. 705, S. Ph. 364, Orac. ap. Th. 5.16, LXX Ge. 4.25, etc. ; pl., A. Eu. 803, 909, S. OT 1246, OC 600, Ep. Gal. 3.16; once in Pl., ἀνθρώπων σπέρμασι νουθετοῦμεν Lg. 853c.

τό, das Gesäte, der Same, u. übh. der Keim, Alles, woraus Etwas erwächst od. entsteht, πυρός Od. 5.490 ; – gew. vom Pflanzensamen, die Saat, Aussaat ; H.h. Cer. 308, 354 ; Hes. O. 448 ; Her. 3.97 ; τὰ σπέρματα, Sämereien, Hes. O. 473 ; σπέρμα πάσης ἐξαπόλλυται χθονός, Aesch. Ag. 514, u. öfter ; Eur. Or. 552 u. sonst, wie in Prosa, παντὸς σπέρματος πέρι ἢ φυτοῦ Plat. Rep. VI.491d, Soph. 265c ; φλογός, Pind. Ol. 7.48 ; ὄλβου, P. 4.255 ; – auch tierischer Samen, u. = Sohn, Abkömmling, Sprößling, N. 10.81, vgl. 17 ; oft bei Tragg.: μὴ 'ξαλείψῃς σπέρμα Πελοπιδῶν τόδε, Aesch. Ch. 496 ; μεγαρεὺς Κρέοντος σπέρμα, Spt. 456 ; Prom. 707 ; ὦ σπέρμ' Ἀχιλλέως, Soph. Phil. 364, u. öfter ; auch im plur., πρὸς τῶν ἐμαυτοῦ σπερμάτων, O.C. 606 ; aber τοὐμὸν δ' ἐγὼ κεἰ σμικρόν ἐστιν, σπέρμ' ἰδεῖν βουλήσομαι, O.R. 1077, ist = von wem ich entsprossen, meinen Vater, Schol. γένος ; Eur. τὸ Σισύφειον σπέρμα, I.A. 524 ; πᾶν τὸ θῆλυ σπέρμα Καδμείων, Bacch. 35 ; so auch Thuc. 5.16, wo der Ausdruck aus einem Orakel entnommen ist ; auch bei Plat., ἄνθρωποί τε καὶ ἀνθρώπων σπέρμασι νομοθετοῦμεν, Plat. Legg. IX.853c ; vgl. Xen. Mem. 4.4.23. – Uebh. Ursache, Veranlassung wozu, ὁ τὸ σπέρμα παρασχὼν οὗτος ἦν, Dem. 18.159 ; λογικοῦ, S.Emp. adv. phys. 1.101.

σπέρμα, -τος, τό
(< σπείρω) [in LXX chiefly for זֶרַע ;]
seed;
__(a) of plants: Mat.13:24, 27 13:37-38, 2Co.9:10; pl., Mat.13:32, Mrk.4:31, 1Co.15:33; metaph., of an escaping remnant (שָׂרִיד, Isa.1:9; cf. Wis.14:6; Plat., Tim., 23c; FlJ, Ant., xi, 5, 3), Rom.9:29;
__(b) of men (as γονή; Lat. semen genitale; so in cl.; cf. in LXX, Lev.15:16, al.): Heb.11:11; metaph., of the divine influence, 1Jn.3:9; by meton. (as freq. in poets), seed, offspring, posterity: Mat.22:24-25, Mrk.12:19-22, Luk.1:55 20:28' (LXX) Jhn.7:42 8:33, 37 Act.3:25 7:5-6 13:23, Rom.1:3 4:13, 18 9:7-8 11:1, 2Co.11:22, Gal.3:16, 19, 2Ti.2:8, Heb.2:16 11:18; pl. (FlJ, Ant., viii, 7, 6; Flat., Leg., ix, 853 with; 4Ma.18:1; in Ga, l.with, contrasted with sing., see Lft., in l; Milligan, NTD, 105 f.), Gal.3:16; of spiritual offspring, Rom.4:16, 18 9:8, Gal.3:29, Rev.12:17.†
(AS)