ή, όν [ῑ]
   I qui a le nez camus, camard, en parl de pers. PLAT. Rsp. 474 d ; AR. Eccl. 617, etc. ; PLUT. M. 56 c, etc. ; particul. en parl. des Éthiopiens, DS. 3, 28 ; STR. 772 ; des Scythes, auj. les Kalmouks, HDT. 4, 23 ; en parl. d’animaux (chiens, XÉN. Cyn. 4, 1 ; hippopotame, HDT. 2, 71 ; ARSTT. H.A. 2, 7, 2 ; chèvres, THCR. Idyl. 7, 80 ; abeilles, THCR. Idyl. 8, 50, etc.) ; σιμὰ γελᾶν, ANTH. 5, 177, rire largement, litt. de manière à élargir le nez ; en parl. du nez lui-même, p. opp. à γρυπός, PLAT. Theæt. 209 c ; τὸ σ. τῆς ῥινός, XÉN. Conv. 5, 6, le retroussement d’un nez camus ;
   II p. anal. qui se recourbe en formant une dépression, d’où :
      1 renfoncé, déprimé, creux, en parl. du ventre de ceux qui sont à jeun, XÉN. Cyr. 8, 4, 21 ; du creux de la main, ATH. 630 a ;
      2 qui s’élève en pente, montant, montueux (p. opp. à κατάντης, ARSTT. Probl. 2, 38) AR. Lys. 288 ; XÉN. Cyn. 6, 5 ; τὸ σιμόν, XÉN. Hell. 4, 3, 23 ; τὰ σιμά, XÉN. Cyn. 5, 16, la pente (d’une colline, etc.).

• Cp. -ότερος, AR. Eccl. 617.

Étym. cf. lat. sīmus.

ή, όν, snub-nosed, flat-nosed, of the Ethiopians and their gods, Xenoph. 16; of the Scythians, Hdt. 4.23, cf. Ar. Ec. 617 (Comp.), 705, Theoc. 3.8; represented as giving an arch, pert look, σιμός, ἐπίχαρις κληθείς Pl. R. 474d; Arist. says that all children are σιμοί, Pr. 963b15; of dolphins, Arion 1.7; of dogs, X. Cyn. 4.1; of the hippopotamus, Hdt. 2.71, Arist. HA 502a11; of the ponies of the Sigynnae, Hdt. 5.9; of bees and goats, Theoc. 7.80, 8.50. of the nose, snub, flat, opp. γρυπός, Pl. Tht. 209c; τὸ σ. τῆς ῥινός, = σιμότης, X. Smp. 5.6, cf. Arist. Pol. 1309b24. — As this kind of nose gives a pert expression, we find σιμὰ γελῶν AP 5.176 (Mel.); σιμὰ σεσηρὼς μυχθίζεις ib. 178 (Id.); cf. σιμόω 1. metaph, bent upwards, like the slope of a hillside; hence, up-hill, opp. κατάντης, χωρίον Ar. Lys. 288, ubi v. Sch. ; πρὸς τὸ σ. διώκειν pursue up-hill, X. HG 4.3.23; πρὸς τὸ σ. ἀνατρέχειν Dionys.Com. 4, cf. Arist. Pr. 870a30; σ. [ὁδός] X. Cyn. 6.5; ὑπερβάλλειν τὰ σ. ib. 5.16; σίμαι (sic cod.) the ends of the lyre, Hsch. ; also, parts of the cornice, Id., cf. Vitr. 3.5.12. generally, hollow, concave, opp. κυρτός, ἡ γαστὴρ τῶν ἀδείπνων σ. X. Cyr. 8.4.21; τὰ σ. τοῦ ἥπατος the bottom of the liver, Poll. 2.213, Gal. 11.93; χεὶρ σ. Ath. 14.630a; of splints, νάρθηκες σ. Hp. Off. 12, acc. to Gal. 18(2).833 rounded and tapering off towards the end, so as gradually to diminish the pressure; also, of a kind of bandage, Hp. Off. 7.

τυφλός, Hsch.

[ῑ],
1) stumpfnasig, stülpnasig, mit einer oberwärts eingedrückten, unten aufgeworfenen Nase, wie die der Neger, Gegstz γρυπός ; zuerst Her. 4.23, nach dem alle Skythen σιμοί waren, wie nach Arist. Probl. 33.18 alle Kinder σιμοί sind ; Ar. Eccl. 705 ; σιμότερος, 617 ; σιμὲ ῥίς, eine Stumpfnase, Plat. Theaet. 209c ; Theocr. 7.79, 8.50 nennt so auch die Bienen u. die Ziegen. – Weil aber den stumpfnasigen Gesichtern ein gewisser spöttischer, schnippischer Ausdruck eigen ist, und die gerümpfte Nase immer die Gestalt der aufgeworfenen annimmt, so ist σιμὰ γελᾶν = mit gerümpfter Nase spöttisch lachen, Mel. 91 (V.177); vgl. σιμὰ σεσηρὼς μυχθίζεις, 52 (V.179); u. so vom Eros, 95 (V.178).
2) auch von andern Dingen, aufwärts gebogen, bergan, acclivis ; σιμὸν χωρίον, Ar. Lys. 288 ; πρὸς τὸ σιμὸν ἀνατρέχειν, Xen. Hell. 4.3.23 ; Cyn. 6.5.
3) übh. eingebogen, was eine Höhlung oder Vertiefung hat, γαστὴρ σιμή, ein hohler, eingebogener Bauch, s. Xen. Cyr. 8.4.21 ; τὰ σιμὰ τοῦ ἥπατος, der untere, einwärts gebogene Teil der Leber ; dah. konkav, im Ggstz des Konvexen, κυρτός.