σελαγέω-ῶ [ᾰ]
   I tr.
      1 faire briller, d’où au pass. briller, EUR. El. 714 ; AR. Nub. 285, 604 ;
      2 brûler, au pass. AR. Ach. 924, 925 ;
   II intr. briller, OPP. C. 1, 210, etc.

➳ Part. prés. ion. σελαγεῦντα, OPP. C. 1, 210.

(< σέλας) enlighten, illuminate, ἀκτὶς ἀελίω σελάγεσκε… γαῖαν Hymn.Is. 9; — Pass., beam brightly, σελαγεῖτο δ’ ἀν’ ἄστυ πῦρ E. El. 714 (lyr.); ὄμμα αἰθέρος σελαγεῖται Ar. Nu. 285, cf. 604; also, to be in a blaze, Id. Ach. 924sq. intr., shine, beam, Opp. C. 1.210, 3.136.

1) erhellen, erleuchten, bestrahlen. – Pass. σελαγεῖσθαι, bestrahlt werden, dah. in hellem Glanze stehen, σελαγεῖτο ἀν' ἄστυ πῦρ ἐπιβώμιον, Eur. El. 714 ; ὄμμα γὰρ αἰθέρος ἀκάματον σελαγεῖται μαρμαρέαις ἐν αὐγαῖς, Ar. Nub. 286 ; σὺν πεύκαις, 594 ; in hellen Flammen stehen, Ach. 924, κεἴπερ λάβοιτο τῶν νεῶν τὸ πῦρ ἅπαξ, σελαγοῖντ' ἂν εὐθύς.
2) intr., leuchten, strahlen, schimmern, χαλκὸν σελαγεῦντα, Opp. Cyn. 1.210.