α, ον :
   I brûlant, ardent, en parl. de la canicule : ἠέλιος, ORPH. Arg. 121, soleil embrasé ; ἀστήρ, HÉS. O. 415 ; ou σείριον ἄστρον, ARCHIL. 54 ; ou σείριος κύων, ESCHL. Ag. 967 ; SOPH. fr. 941 ; ou subst. ὁ Σείριος, HÉS. O. 505, 607 ; Sc. 153, 397 ; EUR. I.A. 7 ; Hec. 1104 ; A.RH. 2, 517 ; 3, 957 ; ARAT. 331, 339, l’étoile de Sirius ou la constellation de la Canicule ;
   II particul. ὁ Σ. le Soleil, ARCHIL. 61 ; p. ext. τὰ σείρια, les astres, en gén. IBYC. 3.

Étym. p.-ê. indo-europ. *tuis-ro-, étincelant, cf. σείω ; autrement pré-grec.

ὁ, name of the dog-star, Sirius, whose visible heliacal rising marked the season of greatest heat (cf. Gem. 17.39), Hes. Op. 587, 609, Sc. 153, 397, Alc. 39, E. Hec. 1104 (lyr.); Σείριος κύων A. Ag. 967, S. Fr. 803; Σείριος ἀστήρ Hes. Op. 417; — of the sun, acc. to Hsch., in Archil. 61, cf. ἀκτὶς Σειρία Lyc. 397 and Sch. ad loc. ; σ. ἠέλιος Orph. A. 120; of stars, Ibyc. 3, Alcm. 23.62, cf. E. Fr. 779.8 cod. Longin., of a bright planet, Id. IA 7 (acc. to Theo Sm. p. 146 H., dub., anap.). Adj. destructive, σείριαι νᾶες Tim. Pers. 192. σείριον πάθος, = σειρίασις, Sor. 1.124. σείριον (sc. ἱμάτιον), a light summer garment, Harp. s.v. σείρινα, Phot. s.v. σειρῆνα. (Suid. derives it from a form σείρ gen. σειρός, = ἥλιος, which is suspect.)

= σειρός, heiß, brennend, von der Sommerhitze ; τὸ σείριον, scil. ἱμάτιον, ein leichtes Sommerkleid, VLL – Am häufigsten vom Hundssterne, dem Sirius, z.B. ἀστέρι Σειρίῳ Apoll.Rh. 2.524, Σειρίου κυνός Aesch. Ag. 967, τίς ἀστήρ … Σείριος Eur. I.A. 7, Ὠρίων ἢ Σείριος ἔνθα πυρὸς φλογέας ἀφίησιν ὄσσων αὐγάς Hec. 1103. – Archilochos soll die Sonne σείριος genannt haben, Ibykos alle Gestirne σείρια, wie z.B. Hesych. bezeugt : σείριος· ὁ ἥλιος. καὶ ὁ τοῦ κυνὸς ἀστήρ. – Σειρίου κυνὸς δίκην· Σοφοκλῆς (Fragm. Dindf. Oxon. 941) τὸν ἀστρῷον κύνα. ὁ δὲ Ἀρχίλοχος τὸν ἥλιον. Ἴβυκος δὲ πάντα τὰ ἄστρα. S. mehr bei Liebel Archiloch. frgm. 42 und bei Schneidewin Ibyc. frgm. 47. – Auch bei Hes. O. 417 hat man σείριος ἀστήρ für die Sonne genommen, wohl mit Unrecht ; unzweifelhaft der Hundsstern ist gemeint O. 609 εὖτ' ἂν δ' Ὠρίων καὶ Σείριος ἐς μέσον ἔλθῃ οὐρανόν, Ἀρκτοῦρον δ' ἐσίδῃ ῥοδοδάκτυλος Ἠώς ; dagegen Sc. 153, 397 und O. 587 kann man bei σείριος vielleicht wieder an die Sonne denken. Spätere Dichter haben entschieden die Sonne σείριος genannt, s. z.B. Orph. Arg. 121 ἦμος ὅτε τρισσὴν μὲν ἐλείπετο σείριος αἴγλην ἠέλιος, δολιχὴ δ' ἐπεμαίετο πάντοθεν ὄρφνη.