(seul. prés.) [ῑ] nuire, endommager, d’où au pass. être endommagé, blessé, ORPH. Arg. 211 ;

Moy. σίνομαι plus us. (impf. ἐσινόμην, f. σινήσομαι, ao. ἐσινάμην, pf. σέσιμμαι) endommager, d’où :
      1 causer du dégât, gâter, abîmer : πολεμίους, HDT. 7, 147 ; 9, 49 ; XÉN. An. 3, 4, 16, faire beaucoup de mal à l’ennemi ; γῆν ou χώραν, HDT. 5, 74 ; 6, 97, etc. dévaster un territoire ;
      2 piller, voler, dépouiller, OD. 6, 6 ; 11, 112 ; 12, 139 ; HÉS. fr. 2, 3 Gaisford ; THCR. Idyl. 1, 49 ; ANTH. 6, 272, etc. ;
      3 blesser, HDT. 2, 68 ;
      4 faire périr, OD. 12, 114 ;
      5 nuire, en gén. : τινα, IL. 24, 45 ; HÉS. O. 316 ; HDT. 2, 68 ; ATT. à qqn.

➳ Act. seul. ion. sel. GAL. (HPC. p. 393, 10) ; Ps.-ZONAR. 1648. Act. impf. ἔσινον, PALÆPH. 1 (vulg. ; corr. ἐσίνοντο). Pass.-moy. prés. sbj. 2 sg. σίνηαι, OD. 12, 139 ; opt. 3 pl. ion. σινοίατο, HDT. 9, 51. Impf. itér. 3 sg. σινέσκετο, HÉS. fr. 221, 2 Göttling ; 3 pl. σινέσκοντο, OD. 6, 6. Ao. 3 pl. ion. ἐσινέατο, HDT. 7, 147.

Étym. obscure ; v. σίνος, ἀσινής, σινέομαι, σινόω.