εος-ους (τὸ) [ῐ]
      1 lésion, HPC. 759 a ; au plur. HPC. Acut. 393, etc. ;
      2 fig. dommage, d’où ruine, malheur, infortune, ESCHL. Ag. 388, 734 ; HDT. 8, 65 ; ARSTT. H.A. 5, 15, 20 ; TH. C.P. 2, 7, 5 ;
      3 vice de fabrication ou de forge d’un métal, PHIL. BYZ.

➳ [σῑ] NIC. Al. 231.

Étym. σίνω.

εος, τό, hurt, lesion, in pl., Hp. Fract. 10, Acut. 54, al. ; generally, mischief, injury, Hdt. 8.65; blemish, PGnom. 205 (ii AD). of things, mischief, bane, plague, used by A. alone of Trag., πρέπει σ.
the mischief is revealed, Ag. 389 (lyr.); σ. ἐσθημάτων ruin to them, ib. 561; σ. πολυκτόνον, of Helen, ib. 734 (lyr.); pest, of the ἀστήρ (star-fish), Arist. HA 548a9; σ. πρὸς εὐκαρπίαν Thphr. CP 2.7.5. — Ion. word, very rare in Att. Prose, Isoc. Ep. 4.11. [σι, A. ll. cc., Nic. Th. 1, 653; but σινεα Id. Al. 231.]

τό, Schaden, Beschädigung, übh. Unglück, Unheil ; Aesch. Ag. 378, 547, 716 ; Her. 8.65 (wo σῖνος steht).
Auch = σίνις, σίντης, Valcken Hipp. 977.
[Ι ist bei Nic. Al. 231 lang, also σῖνος zu schreiben, wogegen er Th. 1.653 auch σίνος mit kurzem ι hat.]