'σέλινον, ου (τὸ) [ῑ, v. ci-dessous] ache ou persil, plante, IL. 2, 776 ; OD. 5, 72 ; BATR. 54 ; HDT. 4, 71, etc. ; on en faisait des couronnes aux vainqueurs des jeux isthmiques et néméens, PD. O. 13, 46 ; N. 4, 143 ; I. 2, 23 ; T. TAUR. (PLUT. M. 676 c) ; LUC. Gymn. 9 ; on s’en servait également pour ranimer les mourants, d’où le prov. : σελίνου δεῖται, PLUT. M. 676 d, DS. 16, 79, il a besoin de persil, càd. il va mourir ; on le cultivait à l’entrée des jardins ou au bord des plants, d’où le prov. : οὐδ' ἐν σελίνῳ, AR. Vesp. 480, pas même encore au persil, càd. à l’entrée (du jardin) ou au commencement de la besogne.

➳ [ῐ] ANTH. 7, 621, 2.

'

τό, Aeol. σέλιννον Choerob. in An.Ox. 2.258 : — celery, Apium graveolens, Il. 2.776, Od. 5.72, Batr. 54, Ar. Nu. 982, Eub. 36 (pl.), Thphr. HP 1.2.2, CP 6.11.10, Nic. Th. 649; σελίνου σπέρμα Hdt. 4.71; it had curly leaves, v. οὖλος², and grew in marshy spots, Il. l.c., Thphr. HP 9.11.10; σελίνων στεφανίσκοι Anacr. 54, cf. Theoc. 3.23, AP 4.1.31 (Mel.); of the chaplets with which the victors at the Isthmian and Nemean games were crowned, Pi. O. 13.33; Κορίνθια σ. Id. N. 4.88, cf. I. 2.16, Com.Adesp. 153, D.S. 16.79; such chaplets were also hung on tombs, τὸ σ. πένθεσι προσήκει Duris 33 J. ; hence persons dangerously ill were said δεῖσθαι τοῦ σ., Plu. 2.676d, cf. Tim. 26; σελίνων στέφανος νοσοῦντας ἀναιρεῖ Artem. 1.77; mostly planted in garden borders (cf. σ. κηπαῖον Dsc. 3.64), hence prov., οὐδ’ ἐν σελίνῳ σοὐστὶν οὐδ’ ἐν πηγάνῳ ΄΄tis scarcely begun yet΄, Ar. V. 480. σ. ἄγριον, = βατράχιον, Dsc. 2.175; = σμύρνιον, Ps.-Dsc. 3.67; = ἐλεοσέλινον, ib. 64.
pudenda muliebria, Phot., cf. Sch. Theoc. 11.10. [ι only in AP 7.621.]

[ῑ], τό, Eppich, ein Pflanzengeschlecht, zu dem Sellerie u. Petersilie gehört, lat. apium ; ἐλεόθρεπτον, Il. 2.776 ; λειμῶνες μαλακοὶ ἴου ἠδὲ σελίνου θήλεον, Od. 5.72 ; die Alten aßen die Wurzeln und brauchten die Blätter wegen ihres kräftigen, erquickenden Geruchs gern zu Kränzen, mit denen bes. die isthmischen u. die nemeischen Sieger gekränzt wurden ; πλόκος σελίνων, Pind. Ol. 13.33 ; Δωρίων σελίνων στεφάνωμα, I. 2.16, vgl. 7.64 ; Ar. Vesp. 480 ; Theocr. 3.22 ; und in Prosa, σελίνων πεπλεγμένος, Luc. Gymn. 9. Man schmückte auch die Grabsteine damit, dah. sprichwörtlich von einem gefährlichen Kranken σελίνου δεῖται, er braucht Eppich, d.i. er wird bald sterben, Diog. 8.57 u. Suid.; vgl. Euphor. bei Plut. Symp. 5.3.3 u. Meineke dazu p. 82. – Wegen der krausen Blätter des Eppichs heißt krauses Haar σελίνων οὐλοτέρη, Philodem. 10 (V.121); deshalb leiten es Einige von ἑλίσσω, ἕλιξ ab ; Andere führen es auf ἕλος zurück, da der Eppich am liebsten in wasserreichen Gegenden wächst. – Nach Hesych. auch die weibliche Scham.
[Ep.ad. 643 (VII.621) ist ι kurz gebraucht.]