(τὸ) seul. aux deux formes σέϐας (nom. voc. acc. sg.) et σέϐη (nom. acc. pl.) :
   I dans Hom., etc. crainte religieuse, crainte mêlée de respect, d’où crainte, pudeur, IL. 18, 178 ; OD. 3, 123 ; 4, 75, etc. ; joint à αἰδώς, HH. Cer. 190 ; chez les Trag. etc. ; ἴσχειν σέϐας ἔκ τινος, SOPH. Ant. 304, obtenir du respect de qqn ; avec le gén. de la pers. à qui l’on témoigne du respect, ESCHL. Ch. 645 ; θεῶν σέϐας, c. θεοὶ σεϐαστοί, SOPH. O.R. 830, dieux vénérables ; ou de celle qui témoigne du respect, ESCHL. Eum. 690 ;
   II après Hom. :
      1 ce qui inspire le respect, objet de respect, d’où sainteté, majesté, ESCHL. Suppl. 84, 776, etc. ; périphr. avec un n. de pers. ou de ch. : ὦ μητρὸς ἐμῆς σ. ESCHL. Pr. 1091, ô mère sainte ! cf. ESCHL. Ag. 515, etc. ; SOPH. Ph. 1289, etc. ; σ. ἱερῶν, AR. Nub. 302, sainteté des sacrifices, etc. ;
      2 p. ext. respect ou adoration des dieux, culte des dieux, ORACL. (DH. 1, 68) ;
      3 objet de crainte, de respect ou d’admiration, HH. Cer. 10 ; SOPH. El. 685, etc. ;
      4 marque d’honneur, SOPH. Ph. 402.

➳ Plur. σέϐη, ESCHL. Suppl. 755.

Étym. σέϐω.

τό, only nom., acc., and voc. sg. ; pl. σέβη A. Supp. 755, as if from σέβος, τό ; (< σέβομαι) : — reverential awe, which prevents one from doing something disgraceful (cf. σέβομαι), σ. δέ σε θυμὸν ἱκέσθω Πάτροκλον Τρῳῇσι κυσὶν μέλπηθρα γενέσθαι Il. 18.178; αἰδώς τε σ. τε h.Cer. 190; also awe with a notion of wonder, σ. μ’ ἔχει εἰσορόωντα Od. 3.123, 4.75, cf. 142, etc. ; generally, reverence, worship, honour, σ. ἀφίσταται A. Ch. 54 (lyr.); σ. τὸ πρὸς θεῶν Id. Supp. 396 (lyr.); c. gen. objecti, Διὸς σέβας reverence for him, Id. Ch. 645 (lyr.); c. gen. subjecti, πάγος ἄρειος, ἐν δὲ τῷ σ. ἀστῶν Id. Eu. 690; so εἴ περ ἴσχει Ζεὺς ἔτ’ ἐξ ἐμοῦ σ. S. Ant. 304. after Hom., the object of reverential awe, holiness, majesty, σ. Τροΐας Sappho Supp. 5.9; δαιμόνων σ. A. Supp. 85 (lyr.); γᾶ, πάνδικον σ. ib. 776 (lyr.); θεῶν σέβη ib. 755, cf. E. Med. 752; Ἥλιε,… Θρῃξὶ πρέσβιστον σ. (as Bothe and Lob. for σέλας) S. Fr. 582; σ. ἐμπόρων, of a funeral mound serving as a land-mark, E. Alc. 999 (lyr.); hence periphr. of reverend persons, ὦ μητρὸς ἐμῆς σ. A. Pr. 1091 (anap.); σ. κηρύκων, of Hermes, Id. Ag. 515; σ. ὦ δέσποτ’ Id. Ch. 157 (lyr.), cf. E. IA 633; Πειθοῦς σ. A. Eu. 885; τοκέων σ. ib. 546 (lyr.); Ζηνὸς σ. S. Ph. 1289; of things, σ. μηρῶν A. Fr. 135; χειρός E. Hipp. 335; σ. ἀρρήτων ἱερῶν Ar. Nu. 302.
object of awestruck wonder, σ. πᾶσιν ἰδέσθαι h.Cer. 10; πᾶσι τοῖς ἐκεῖ σέβας, of Orestes, S. El. 685; of the arms of Achilles, Id. Ph. 402 (lyr.).

τό, fast nur im nom., accus. u. voc. sing. gebr., ehrfurchtsvolle, staunende Scheu ; bes.
   a) die Scheu vor der Gottheit, od. die Scham vor Menschen, wenn man etwas Unrechtes zu tun im Begriff ist, wogegen das eigene Gefühl sich auflehnt, σέβας δέ σε θυμὸν ἱκέσθω, Πάτροκλον κυσὶν μέλπηθρα γενέσθαι, Il. 18.178 ; dah. Ehrfurcht u. Schamgefühl, αἰδώς τε σέβας τε, H.h. Cer. 190 ; u. so oft Tragg.  : τὸ πᾶν Διὸς σέβας παρεκβάντες, Aesch. Ch. 635 ; τοκέων σέβας εὖ προτίων, die Ehrfurcht vor den Eltern, Eum. 516 ; vgl. τὸ γὰρ τεκόντων σέβας τρίτον τόδ' ἐν θεσμίοις Δίκας γέγραπται, Suppl. 688 ; plur., θεῶν σέβη δείσαντες, 755 ; εἴπερ ἴσχει Ζεὺς ἔτ' ἐξ ἐμοῦ σέβας, Soph. Ant. 304 ; σέβας ἀρρήτων ἱερῶν, Ar. Nub. 302.
   b) die Scheu, welche den Menschen bei einem unerwarteten, überraschenden Anblick ergreift, Staunen, Bewunderung, σέβας μ' ἔχει εἰσορόωντα, Od. 3.123, 4.75, 142 ; εἰσῆλθε λαμπρός, πᾶσι τοῖς ἐκεῖ σέβας, Soph. El. 675.
   c) der Gegenstand der Verehrung, Ἑρμῆν, φίλον κήρυκα, κηρύκων σέβας, Aesch. Ag. 501, vgl. Prom. 1093, Ch. 154 ; ἀπώμοσ' ἁγνοῦ Ζηνὸς ὕψιστον σέβας, Soph. Phil. 1273 ; ὦ σέβας ἐμοὶ μέγιστον, Eur. I.A. 633, u. oft, als Umschreibung der verehrten Person ; auch sp.D., wie Theocr. 24.76.