πώ·ποτε, adv. :
      1 quelquefois, une fois par hasard, d’ord. après une nég. : οὐ πώποτε, IL. 1, 106, 154 ; 3, 442, etc. ; OD. 21, 123 ; ATT. ; μὴ πώποτε, ATT. ; οὐδεπώποτε, μηδεπώποτε, ATT. jamais ; sans nég. dans les prop. interr. équivalentes à une prop. négative : ἤδη πώποτέ του ἤκουσας ; PLAT. Rsp. 493 d, as-tu jamais entendu qqn ? ou dans les prop. conditionnelles : εἴ τις πώποτε, XÉN. An. 5, 4, 6 ; PLAT. Theæt. 196 a, etc. si jamais qqn, etc. ; enfin dans les prop. avec pron. indéfini : ἄλλος ὅστις πώποτε, etc. PLAT. Phædr. 258 d, tout autre homme qui jamais, etc. ; cf. PLAT. Theæt. 144 a, Rsp. 352 c, etc. ; avec un art. accompagné d’un part. : οἱ πώποτε ἁψάμενοι λόγων, PLAT. Phædr. 279 a, ceux qui ont jamais mis la main à des discours ; οἱ πώποτε γενόμενοι, ISOCR. 215 e, ceux qui ont jamais existé ; sans part. : οἱ πώποτε προδόται, LYCURG. 167, 4, les traîtres qui ont jamais existé ;
      2 quelquefois, en quelque façon : οὐ πώποτε, BATR. 178, jamais en aucune façon.

➳ Dor. πώποκα [ᾰ] EPICH. (DL. 3, 10).

Étym. πώ, ποτέ.

(< πω, ποτέ) ever yet, in early Ep. always with neg. and best written divisim, οὐ γάρ πώ ποτέ μ’ ὧδέ γ’ ἔρως φρένας ἀμφεκάλυψεν Il. 3.442, cf. Hes. Op. 650, etc. (referring to fut., οὐκ ἄν πώ ποτ’ ἐγώ… ἐλθοίμην Batr. 178); usu. preceded by neg. in post-Hom. writers, but πώ ποτ’ οὐδαμοῖ Ar. V. 1188; c. fut. in later Gr., κακία οὐχ εὑρεθήσεται ἐν σοὶ π. LXX 1 Ki. 25.28; οὐ μὴ διψήσει π. Ev. Jo. 6.35, cf. PMagPar. 1.291; also οὐ μὴ γένωνται καθαραὶ π. UPZ 78.27 (ii BC); μηδ’ ὄψον… μετὰ τούτου π. δαίσῃ Cratin.Jun. 8; with pres., PMagLeid. V. 11.30; cf. οὐ π., μὴ π., οὐδεπώποτε, μηδεπώποτε. sts., later, without a neg., with questions which imply a neg. (cf. πω II), ποῦ γὰρ π. ἄνευ νεφελῶν ὕοντ’ ἤδη τεθέασαι ; Ar. Nu. 370; ἤδή π. του ἤκουσας ; Pl. R. 493d, cf. X. Mem. 2.2.7, etc. ; c. fut., τίς γὰρ ἁλώσεται π. ; D. 45.45 (s.v.l.). with a conditional clause, εἴ που ξένον τις ἠδίκησε πώποτε Ar. Ra. 147, cf. V. 556, Ach. 405, Pl. Tht. 196a, etc. after Relatives, οὕς φαμεν πώποτέ τι… πρᾶξαι Id. R. 352c; ἄλλον ὅστις πώποτέ τι γέγραφεν ἢ γράψει Id. Phdr. 258d; ὅσοι ἐμοῦ π. ἀκηκόατε Id. Ap. 19d, cf. D. 2.5, 4.50, al. with the Art. and Part., οἱ π. γενόμενοι who ever yet existed, Isoc. 10.38, cf. 16.33, Pl. Phd. 116c, etc. ; the Part. may be omitted, οἱ π. προδόται Lycurg. 134; μεγίστους τῶν π. X. HG 3.5.14, cf. PLips. 119v. ii 4 (iii AD).

gew. mit einer Negation οὐ πώποτε, οὐδὲ πώποτε, noch niemals (s. oben), ohne Negation = irgend einmal, zuweilen, bei den Attikern ; εἴ τις ἀνθρώπων ἤδη πώποτε ἐσκέψατο, Plat. Theaet. 196a. Besonders in solchen Fragen, welche nur ein anderer Ausdruck für eine Negation sind, wie ἤδη πώποτέ του ἤκουσας, Rep. I.352c ; u. nach vorangehendem εἰ, wie εἴ που ξένον τις ἠδίκησε πώποτε, Ar. Ran. 147, Ach. 405 ; vgl. noch Xen. Hell. 3.5.14, Mem. 4.2.24 ; Dem. ὥστε μηδ' εἶ πώποτ' ᾠκήθησαν προσελθόντ' εἶναι ῥᾴδιον εἰπεῖν, 9.26 ; auch noch bei Sp., wie Plut. u. Luc.

πώ-ποτε
adv.,
ever yet: Luk.19:30, Jhn.1:18 5:37 6:35 8:33, 1Jn.4:12.†
(AS)