[ῡ] (f. πύσω, ao. ἔπυσα, pf. inus. ; pass. seul. prés. et impf.) faire pourrir, acc. IL. 4, 174 ; HH. Ap. 369, 374 ; au pass. se putréfier, IL. 11, 395 ; OD. 1, 161 ; 12, 46 ; HH. Ap. 363.

➳ Impf. itér. 3 sg. πύθεσκε [ῡ] A.RH. 4, 1530. Ao. épq. πῦσα, HH. Ap. 374 ; ou πύσα [ῠ] CALL. fr. 313. Pass. prés. impér. 2 sg. πύθευ, HH. Ap. 363.

Étym. R. indo-europ. *puH-, pourrir ; cf. πύον, lat. pūs, pūteō.

Ep. impf. πύθεσκον A.R. 4.1530; fut. πύσω Il. 4.174; aor. ἔπυσα (κατ-) h.Ap. 371, Ep. πῦσα ib. 374 (but πύσε [υ] Call. Fr. 313); — Pass., only used in pres. and impf. : — cause to rot, σέο δ’ ὀστέα πύσει ἄρουρα Il. 4.174; σέ γ’ αὐτοῦ πύσει γαῖα h.Ap. 369; αὐτοῦ πῦσε πέλωρ μένος Ἠελίοιο ib. 374, cf. Hes. Op. 626; — Pass., become rotten, decay, moulder, ὁ δέ θ’ αἵματι γαῖαν ἐρεύθων πύθεται Il. 11.395; ὀστέα π. ὄμβρῳ Od. 1.161, cf. Hes. Sc. 153; ὀστεόφιν θὶς ἀνδρῶν πυθομένων Od. 12.46; πυθομένοισιν ἐφ’ ἕλκεσι A.R. 4.1405; ἐπύθετό μοι ὁ ὀφθαλμός PSI 4.299.5 (iii AD). (Cf. Skt. pū΄yati ΄putrefy΄, Lat. pūs, etc.)

fut. πύσω, verfaulen machen, durch Verwesung auflösen ; ὀστέα πύσει ἄρουρα, Il. 4.174 ; σέ γ' αὐτοῦ πύσει γαῖα, H.h. Apoll. 369 ; vgl. Hes. O. 628;
Pass. verfaulen, verwesen, vermodern ; Il. 11.395, Od. 1.161, 12.46 ; H.h. Apoll. 363 ; Hes. Sc. 153 ; sp.D., πύθεσκε Ap.Rh. 4.1530.
[Callim. frg. 313 braucht υ auch kurz im aor. ἔπυσε.]
Vgl. πῦος, πῦον, πυέω, puteo, putresco.