ου (ὁ) [Hom. et Att. ‒⏑ ; Épq. postér. ⏑⏑] ce qui tombe au sort, d’où :
      1 sort fatal, mort, IL. 4, 396, etc. ; OD. 2, 250, etc. ; joint à θάνατος, IL. 2, 359 ; 20, 337, etc. ; πότμον ἐπισπεῖν, IL. 6, 412, etc. subir la mort ; joint à θανεῖν, IL. 7, 52 ; OD. 4, 562 ; cf. IL. 4, 170, etc. ; OD. 11, 197, etc. ;
      2 postér. sort, destinée, en gén. PD. N. 5, 74 ; ESCHL. Pers. 709 ; SOPH. Tr. 88 ; π. ἄποτμος, EUR. Hipp. 1144, sort qui n’en est pas un, càd. sort funeste ; le Sort, la Destinée personnifiée, PD. P. 3, 153.

Étym. πίπτω.

ὁ, (< πίπτω) poet. word, that which befalls one, lot, destiny; in Hom. always of evil destiny, esp. of death; of the killer, πότμον ἐφῆκε, ἐφήσω, Il. 4.396, Od. 19.550; or of the killed, πότμον ἐπισπεῖν Il. 6.412, Od. 2.250, al. ; θάνατον καὶ π. ἐπισπεῖν Il. 2.359, 20.337, al. ; also θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν 7.52, Od. 4.562, al. ; ὀλόμην καὶ πότμον ἐπέσπον 11.197; αἴ κε θάνῃς καὶ πότμον ἀναπλήσῃς βιότοιο Il. 4.170, cf. 11.263; also πότμον ἐφάψαι, = π. ἐφεῖναι, Pi. O. 9.60, cf. B. 5.158, etc. ; πότμον ἀμπιπλάντες ὁμοῖον, of the Dioscuri who lived on alternate days, Pi. N. 10.57. after Hom. without a sense of evil, π. συγγενής one΄s natural gifts, ib. 5.40; εὐτυχεῖ π. A. Pers. 709; καλλίπαις π. Id. Ag. 762 (lyr.), cf. 1005 (lyr.); π. ξυνήθης πατρός my father΄s customary fortune, S. Tr. 88; π. ἄποτμος E. Hipp. 1143 (lyr.); τίνα ποτ’ Ἠλέκτρα πότμον εἴληχε βιότου· Id. IT 913; θανεῖν ζηλωτὸς ἐν Ἑλλάδι π. Arist. Fr. Lyr. 6.4. personified, Destiny, ὁ μέγας Π. Pi. P. 3.86. [The first syll. long in Hom., but sts. short in later poets, IG 9(1).871 (Corc., iii BC), Orph. A. 1291; commonly short in Trag., but long in S. Tr. 88, Fr. 871.1.]

ὁ (ΠΕΤ, πίπτω), das, was Einem zufällt, Zufall, Los, Schicksal ; gew. Unglück, bes. Todeslos, Todesgeschick, in welcher Bdtg Hom. von dem, der den Tod verhängt, bereitet, πότμον ἐφεῖναι sagt, wie Τυδεὺς μὲν καὶ τοῖσιν ἀεικέα πότμον ἐφῆκεν, Il. 4.396 ; ὃς πᾶσι μνηστῆρσιν ἀεικέα πότμον ἐφήσω, Od. 19.550 ; von dem, der ihn erleidet, πότμον ἐπισπεῖν, Il. 6.412 ; auch οὐ γάρ πώ τοι μοῖρα θανεῖν καὶ πότμον ἐπισπεῖν, 7.52 ; ἐπεί κ' Ἀχιλεὺς θάνατον καὶ πότμον ἐπίσπῃ, 20.337 ; ὀλόμην καὶ πότμον ἐπέσπον, Od. 11.197 ; ähnl. πότμον ἀναπλήσαντες, Il. 11.263, sein Schicksal erfüllt habend, gestorben ; ἑτάρων ἐρέων ἀδευκέα πότμον, Od. 10.245, das herbe Geschick der in Schweine verwandelten Gefährten ; – Pind. allgemein Los ; ὁ πότμος συγγενὴς κρίνει ἔργων πέρι, N. 5.40 ; πότμος συγγενὴς ἐπέβασεν εὐαμερίας, I. 1.39 ; τύχα πότμου, P. 2.56 ; πότμῳ σὺν εὐδαίμονι, Ol. 2.18 ; πότμον ἀμπιπλάντες ὁμοῖον, N. 10.57 ; εὐθυπορῶν, Aesch. Ag. 977 ; διχόφρων, Spt. 881 ; Soph. u. Eur., τίνα πότμον εἴληχε βίου, I.T. 913 ; sp.D.
[Auch die Attiker brauchen zuweilen die erste Silbe lang, Seidler vers. dochm. p. 106 ; spätere Epiker haben sie zuweilen kurz, Jacobs AP p. 572.]