ου (ὁ) mer, particul. :
      1 haute mer, pleine mer, IL. 8, 479 ; 9, 69, etc. ; πόντου κέλευθοι, PD. P. 4, 347, les chemins de la mer ; πόντου πεδίον, ESCHL. fr. 142 Dind. la plaine de la mer ; θάλασσα πόντου, IL. 2, 145, les flots de la mer ; πόντος ἁλός, IL. 21, 59, la surface de l’onde salée ; rare en prose, THC. 4, 26 ; PLAT. Rsp. 611 e, Tim. 25 a, Ep. 312 d ; PLUT. M. 399 a ; avec un déterminatif : π. Θρηΐκιος, IL. 23, 230, mer de Thrace ; Ἰόνιος, EUR. Ph. 216, Tr. 225, mer ionienne ; Αἰγαῖος καὶ Εὔξεινος καὶ Σικελικός, XÉN. Œc. 20, 27, la mer Égée, le Pont-Euxin et la mer de Sicile ; p. ext. mer, en gén. p. opp. à la terre, PD. P. 1, 14 ; THGN. 10, 107 ;
      2 fig. mer, océan (de biens, de maux, etc.) SOPHR. 101 Ahrens ; PHŒN. COL. (ATH. 530 e).

➳ Gén. épq. ποντόφιν, OD. 24, 83.

Étym. indo-europ. *pont-eh₁-, *pn̥t-h₁-, sentier ; cf. πατέω, πάτος, lat. pōns, sscr. pánthāḥ, angl. find.

ὁ ; Ep. gen. ἐκ ποντόφιν Od. 24.83 : — sea, esp.
open sea, common from Hom. downwds., exc. in Prose, where it is chiefly used of special seas (v. infr. II); in the general sense, ὁπότε πνεῦμα ἐκ πόντου εἴη Th. 4.26, cf. Pl. R. 611e, Ti. 25a, LXX Ex. 15.5; π. ἀπείριτος, ἀπείρων, εὐρύς, μεγακήτης, Od. 10.195, Il. 1.350, 6.291, Od. 3.158; π. ἠεροειδής, ἰοειδής, μέλας, οἶνοψ, 2.263, 11.107, Il. 24.79, 23.316; π. ἀτρύγετος, ἰχθυόεις, 15.27, 19.378; opp. γαῖα, 8.479, etc. ; κέλευθοι, πλάξ, πεδίον πόντου, Pi. P. 4.195, 1.24, A. Fr. 150 (anap.); π. ἁλὸς πολιῆς the wide waters of the grey brine, Il. 21.59, Thgn. 10, 106; πόντου γέφυρα, πύλαι, of the Isthmus, Pi. N. 6.39, 10.27. metaph, π. ἀγαθῶν Sophr. 159; π. χρυσίου Phoen. 1.2; ἐκπεσεῖν εἰς τὸν ἀνομοιότητος π. Pl. Plt. 273d (ap. Dam. Pr. 5). of special seas, π. Ἰκάριος, Γρηΐκιος, Il. 2.145, 23.230; ὁ Αἰγαῖος π. Hdt. 2.97, etc. ; ὁ π. οὗτος Id. 4.177 (v.l.); Ἰόνιος, Σαρωνικός, Σικελός, E. Tr. 225 (lyr.), Hipp. 1200, Cyc. 703; esp. π. Εὔξεινος, Id. IT 125 (lyr., nisi leg. Ἄξεινος)· ὁ Εὔξεινος π. Hdt. 1.6, Th. 2.96, 97 (called Ἄξεινος, E. IT 218 (lyr.)); generally called simply ὁ Πόντος or Πόντος, A. Pers. 878 (lyr.), Hdt. 7.147, Ar. V. 700, Arist. Mete. 354a14, al. ; but Hdt. has also ὁ πόντος for the sea, 4.99, 177. the country Pontus on the S. shore of the Black Sea, App. Mith. 8, etc. ; Adj. Ποντικός. personified as son of Gaia, Hes. Th. 132, 233 sq. (Cogn. with πάτος)

ὁ (mit βένθος, βάθος zusammenhangend), das Meer, bes. das hohe Meer ; Hom. oft, Ggstz von γαῖα Il. 8.479 ; er vrbdt auch πόντος ἁλὸς πολιῆς, 21.59, etwa »das hohe Meer der grauen Salzflut«, vgl. unter πέλαγος ; κύματα μακρὰ θαλάσσης, πόντου Ἰκαρίοιο, 2.145, die langen Wellen auf dem hohen Meere ; er nennt es οἶνοψ, μέλας, ἰοειδής, ἰχθυόεις, πολύκλυστος, μεγακήτης ; Pind. πόντου πλάκα, P. 1.24 ; γᾶν τε καὶ πόντον κατ' ἀμαιμάκετον, 1.14 ; πόντου περῶσα φλοῖσβον, Aesch. Prom. 794, u. öfter, wie Soph. u. Eur., wie in Prosa überall (s. auch nom. pr.).
Uebertr. jede ungeheure Menge od. Fülle, wie Phoenix Coloph. bei Ath. XII.530d Νίνος, ὅστις εἶχε χρυσίου πόντον.